Tαξίδεψέ με εκεί που τελειώνει η Κυριακή,
Μια βόλτα απογευματινή στους πόθους μας,
Ό,τι δεν μπορέσαμε κι ό,τι αφήσαμε στη μέση
Κι ο χρόνος που μίσεψε, στα χειλη μας λέξη
που να ειπωθει δεν αντέχει.
Ταξίδεψέ με εκεί που τελειώνει ο χορός,
Κι αν δεν υπάρχει αθανασία μη μου το πεις,
Η άγνοια γνωρίζει όσα η γνωση αμφισβητεί.
Πάρε μου το χέρι και πάμε στον κόσμο μαζί,
Κάνεις ποτέ δεν σταμάτησε της γης τη στροφή.
Ταξίδεψέ με εκεί που τελειώνει η μουσική,
Κι αν η αγάπη είναι απάτη μη μου το πεις,
Είναι ο χαμένος στο τέλος νικητής,
Το γελιο και το δάκρυ απο μια λεπτή
χωρίζονται γραμμη.
Ταξίδεψέ με εκεί που τελειώνει το φως,
Και μείνε μαζί μου ως την άλλη αυγή,
Ένα παραμύθι πεσμου κι ύστερα ένα χάδι,
Μη θαρρείς, είναι το μυαλό μου παιδικό
κι ακόμα τρέμει στο σκοτάδι.
(Ένα μικρό, μικρό ταξίδι που έφτασε στο κατάσπρο χαρτί μου, ύστερα από πολλες μέρες μοναξιάς, μέσα σε 7 λεπτάκια σαν μικρή, μικρή αλλά πολύτιμη λύτρωση!)