ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

[Μιχάλης13]

Μένω σε κάποια της ζωής μας γειτονιά
σ’ένα στενό που δεν το φτάνει ήλιου φως .
Τρέμεις τις νύχτες απ’την τόση παγωνιά
και είναι τα δάκρυα φίλος σου κρυφός.
Μένω κρυμμένος στης ζωής μας μια γωνιά .

Μα εγώ θα βγαίνω εδώ στης μοίρας το μπαλκόνι
για να αγγίζω τους καημούς του κάθε διαβάτη .
Όλων αυτών που περπατούν τούτο το δρόμο μόνοι
όλων αυτών που διάλεξαν το λάθος μονοπάτι .
Όλων αυτών και μένανε που νύχτα μας λυτρώνει .

Ζω σε κάποια της ψύχης  μας πολιτεία
που κάθε κάτοικος φορά χίλιες πληγές .
Δεν έχει λεωφόρους , ούτε πλατεία
έχει μονάχα τις πνιγμένες μας κραυγές .
Ζω σ’ενός ονείρου μας την ασωτεία .

Μα εγώ θα βγαίνω εδώ στης μοίρας το μπαλκόνι
για να αγγίζω τους καημούς του κάθε διαβάτη .
Όλων αυτών που περπατούν τούτο το δρόμο μόνοι
όλων αυτών που διάλεξαν το λάθος μονοπάτι .
Όλων αυτών και μένανε που νύχτα μας λυτρώνει .

[LILAKI]

Kαλό....Στην πρώτη και την τρίτη στροφή οι αντιδράσεις που δημιουργούνται κλιμακώνονται, φτάνουν σε ένα σημείο μέχρι που έρχεται η ανακούφιση για τον αναγνώστη στη δεύτερη και την τέταρτη στροφή όπου συμπάσχεις με τον άλλο, σα να θες να τον στηρίξεις.Το ποιήμα στηρίζεται σε συνάψεις αντιθέσεων που κάνει τον αναγνώστη να θέλει να προχωρήσει στο διαβασμά του..μέχρι να οδηγηθεί στη λύτρωση.

Υ.Γ:Οι δυο πρώτοι στίχοι μου θυμίζουν Ζακ Πρεβέρ

[Μιχάλης13]

Kαταρχάς να σε ευχαριστήσω ειλικρινά που το διάβασες και το σχολίασες ! Αυτό το συναίσθημα που λες στην 1η και στην 3η στροφή προσπαθώ να το εφαρμόζω συχνά στους στίχους μου ώστε η εναλλαγή συναισθήματος , η κεντρική ιδέα ή μία ενδεχόμενη λύτρωση να επέρχεται στο ρεφραίν .  Ξέρεις αυτό πραγματικά το έχω παρατηρήσει και σε στίχους άλλων ότι όταν υπάρχει αυτή η αλλαγή των συναισθημάτων τότε προσέχεις πιο πολύ τα νοήματα τους .Όσο για τον Ζακ Πρεβέρ που αναφέρεις έχω διαβάσει ελάχιστα έργα του οπότε δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι αυτό που σου θυμίζει .
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για ακόμη μία φορά . Να σαι καλά !

[LILAKI]

Δεν αναφέρομαι σε κάποιο συγκεκριμένο ποιήμα του , αλλά στο γενικότερο ύφος του Πρεβέρ.
Και εσυ να σαι καλά και να συνεχίζεις να γράφεις...