Η εποχη των νερων

[ε?]

Μυστηριες λεξεις
και γραμματα αγνωστα.
Φθογγοι μουσικοι
και νοημα
πλεγμενο απ τα χερια ενος μικου κοριτσιου.

Προφητεια ανεκπληρωτη
η σωτηρια του Ανθρωπου.

Και ομως.

Με μια κιθαρα ή ενα αρκοντεον
θα ταξιδεψω στα μελαγχολικα απογευματα
της τσιμεντενιας σου πολης
γεμιζοντας νοτες τους ερημους δρομους
και μελωδιες της θαλασσας
την σκονη του αερα.

Θα ρθω σαν βαλς
ν απλωσω στον υπνο σου
το παραμυθι μιας αλλης μακρινης εποχης
που εχει χαθει
ή που αγεννητη ακομα
μου γραφει τους στιχους.

Την εποχη των νερων.

Ονειρευτηκα κυματα
να ριχνουνε διχτυα
στο ανυδρο συμπαν
αυτης της φυλης

που ξερει μοναχα τον ρολο του δειχτη-
σπασμενο καντραν
και θεωρειες απο σταχτυ.

Μεταλλικα αποβρασματα που φτυνουνε βιδες.

Αυτη ειναι η ζωη
και αυτο το ταξιδι.

Μα οχι για πολυ.

Σε λιγο τα ποταμια
θ ανοιξουν τα χερια
και μια αγκαλια θα πνιξει τον Κοσμο

σε ενα χαμογελο που μοιαζει θεος
και ουτε θεος θα ειναι ψυχη μου
μα εσυ σαν σκοπος
θα δεις καποια νυχτα

τ αστερια να πεφτουν
σαν φυλλα στα χερια σου
και μ ενα φιλι
θα ξερεις το ποιημα
που εγραφα καποτε για ενα κοριτσι
που υφαινει το Μελλον
στα δυο του χερια.

Και αν ολα αυτα
σου φαινονται ονειρο ,
εγω λεω πως υπαρχει ελπιδα
οσο βρισκω ακομα
το παιδι που φοβασαι..

Οι επομενες νοτες
θα ακουστουνε για σενα...

[Aganippi]

που ξερει μοναχα τον ρολο του δειχτη-
σπασμενο καντραν
και θεωρειες απο σταχτυ.

Μεταλλικα αποβρασματα που φτυνουνε βιδες.

Μ' αρέσει η σκέψη!

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Ο ποιητής Ρακένδυτος με πένα που κεντάει
πλέκει στα γκρίζα πτώματα γιλέκα που ανασταίνουν.

Σε ευχαριστούμε ρε φίλε

[ε?]

χαχα γεια χαρα!

εγω σας ευχαριστω που ασχολειστε

[Neikos]

παντα με εκπλησεις.... πολυ ωραιο το εργο σου....
παρατηρησα μια μελωδικοτητα.... πεφτω εξω??

[ε?]

γεια σου Neiko!

καποια "μελωδικοτητα" υπαρχει μονο που δεν ειναι δικο μου εργο αυτο...απλα οταν το εγραφα περναγε ενας τυπος απο κατω που επαιζε αρκοντεον και εγω προσπαθουσα οι λεξεις να ταιριαζουν στον σκοπο που επαιζε εκεινος ..καπως ετσι...μου κανει μεγαλη εντυπωση παντως που το καταλαβες!!!