Η εποχη του Οικτου.

[ε?]

Tα πλατανια στην ακρη του δρομου
εγερναν τρεμοντας πανω στα καγκελα απο το κρυο

και οι περαστικοι περπατουσαν αδιαφοροι ,
τα φυλλα πετουσαν σε κυκλο απο ανεμο μα εμεις οι δυο

σιωπηλοι την ανασα μας κοβαμε
κομματια απ'τα ποιηματα που αν δεν θυμασαι

τους στιχους που καποτε χαραξες
πανω στα δεντρα αυτα  κι ελεγαν

"μην φοβασαι"

-χ-χ-χ-

Tα γραμματα σου χορευουνε τρεχοντας
πανω στης τρελας σου
την τελευταια
σελιδα

και να που την σκια σου ολο κοκκινη
οπως σε φιλησα
στον εφιαλτη.


Ειδα.

-χ-χ-χ-

Ξαφνικα στην γωνια σταματησες
καθισες μονη σου και ειπες πως μοναχα εσυ δεν φταις

σφιχτα τα γονατα σου τα αγκαλιασες
τυλιχτηκες δυο φορες στο κασκολ κι αρχισες να κλαις...

-χ-χ-χ-

Μα η ημερα αρχιζει
η ημερα αρχιζει

αυτη να σου μοιαζει
η ημερα που μοιαζει

δες πως σου μοιαζει

δες πλησιαζει!!

η ημερα που μοιαζει

τοσο κακο....

-χ-χ-χ-

Ξερεις πως φοβαμαι των πληγων σου
το παρελθον κι οταν
σε ακουμπω

ξενος μες στην χωρα των χτικιων σου
νοιωθω και δεν θελω
πια να μπω


μεσα στου μυαλου σου τα υπογεια
κι αρρωστα των σκεψεων πουλια

τρεχουν μες στα ματια σου τα χρονια
δεν σε σωζουν τωρα τα φιλια.

Ακου , δεν το αντεχω να σε βλεπω
κορη στοιχειωμενη να γυρνας

δεν το θελω , δεν στο επιτρεπω
ετσι να σου αρεσει να πονας.

Δεν θα ειμαι λοιπον διπλα σου οταν κλαις , γιατι βλεπεις περασε και η εποχη
του οικτου κι αν δε θες να σε να σε ξεγραψω

σηκω

κι ελα παλι απ την αρχη.

ορθια σε θυμαμαι , αγριεμενη
μαχες να γυρευεις
να ριχτεις

κι οχι να τρεκλιζεις ,η καημενη
λυπηση να ψαχνεις
να πιαστεις.

-χ-χ-χ-

Ω ναι...

Μα να που την σκια σου ολο κοκκινη
οπως σε φιλησα
σαν σε εφιαλτη
σε ειδα

-χ-χ-χ-

Και να που την σκια σου ολο κοκκινη
οπως σε φιλησα
σαν  σε εφιαλτη
σε ειδα!!!!!

-χ-χ-χ-

Και  εφυγα σφυριζοντας αδιαφορα
για εσενα που εκλαιγες , μαθε πως δεν το αξιζεις

Την ζωη που τοσο φανταστηκες
ποτε σου δεν πιστεψες πως την κερδιζεις

Με αγωνα και πεισμα και θαρρος
μα τωρα πια κλαμματα εσυ μονο αντεχεις

Να κατσεις στην ακρη προτιμησες
κι ουτε με προσεξες που σου ειπα

"γεια ,

να προσεχεις"

-χ-χ-χ-

Οι περαστικοι συνεχισαν να περπατανε αδιαφοροι
και γω σε κοιταξα για τελευταια φορα

και δεν ενοιωσα τιποτα

μεχρι να  αρχισω

να τρεχω

-χ-χ-χ-

Τα φυλλα που πεφτανε κιτρινα
χορευαν γυρω σου
κι ησουν τοσο

θλιμμενη κι ανημπορη
που αποφασισα αγαπη μου
πια...

Μονος μου...




Να σε σκοτωσω.

-χ-χ-χ-

Χα!!

Μα η ημερα αρχιζει
η ημερα αρχιζει

αυτη να σου μοιαζει
η ημερα που μοιαζει

δες πως σου μοιαζει

δες πλησιαζει!!

η ημερα που μοιαζει

τοσο κακο....

[lampros.]

Σου χω ξαναπεί για την ιδιαιτεροτητα του τρόπου που αποτυπωνεις νοήματα.
Ειναι αξιοθαυμαστος ο τρόπος σου.

Νιωθω ''τιμη'' μου να εισαι εδω και να μπορείς να παρασέρνεις με εναν ''καθαρό'' τρόπο, τις αισθήσεις.

Μπράβο σου...
Καλη συνέχεια και κράτα γερά!

[Μιχάλης13]

Εμένα με εντυπωσίασες ξανά ! Η αμεσότητα που έχει ο στίχος σου είναι εκπληκτικός ! Υποκλίνομαι !

[Ιππέας]

Τα φύλλα που πέφτανε κίτρινα , χόρευαν γύρω σου
κι ήσουν τόσο θλιμμένη κι ανήμπορη , που αποφάσισα αγάπη μου πια...
Μόνος μου.....να σε σκοτώσω...
Πάντα πρωτοπόρος στην ιδιαίτερη , περίπλοκη , περίτεχνη γραφή . Σχολή Ρακένδυτου φυσικά , δεν το συζητάμε και δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση !!!