Εμφάνιση μηνυμάτων
1
Μουσικά νέα και συζητήσεις / Απ: Ερμηνεία στίχων
« στις: 05/04/09, 18:04 »
Πάρα πολύ ωραίο θέμα, σωστές επιλογές τραγουδιών αν και με το Ελληνικό "έντεχνο" δεν τα πάω καθόλου καλά
Ένα βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι αν πρέπει πάντα να συνδέουμε τον στίχο με τα βιώματα του δημιουργού του.
Αξίζει να αναφερθεί το show must go on
Inside my heart is breaking, my make-up may be flaking but my smile still stays on
που εύκολα καταλαβαίνεις ότι ένας frontman είτε είναι γελωτοποιός είτε καλλιτέχνης όσο και να σπαράζει η ψυχή του από πόνο, πρέπει να κρατήσει το χαμόγελό του μέχρι το τέλος της παράστασης για να ικανοποιήσει το ακροατήριό του.
Κι όμως ο Mercury στις τελευταίες του δηλώσεις είχε πει ότι οι στίχοι του είναι απλά ότι του κατέβαινε στο κεφάλι και καμία σχέση με προσωπικά βιώματα. Ο ορισμός της απομυθοποίησης πολλές φορές... Ξαναρωτάω: Είναι σωστό να ερμηνεύουμε στίχους με γνώμονα τη βιογραφία του στιχουργού;
Στο θέμα στίχου βάζω πάρα πολύ ψηλά τους Pink Floyd. Ο Waters είχε αναφέρει ότι το 50% των στίχων σε κάθε άλμπουμ τους είναι σχεδόν αυτοβιογραφία που συμβολίζεται με διάφορα αντικείμενα ή πρόσωπα. Η αποκοπή από τον σκληρό κόσμο και τις άσχημες εμπειρίες συμβολίζεται με έναν τοίχο. Για ένα αξιολάτρευτο πρόσωπο που χάνει το συμβολίζει με ένα "τρελό διαμάντι" και απεγνωσμένα ζητάει να συνεχίσει να λάμπει στις σκέψεις του. Εξηγεί την ανάγκη του για κάποιο άλλο πρόσωπο στον κόσμο που είναι μία γυάλα στην οποία χρόνο με τον χρόνο ανακαλύπτει τους ίδιους φόβους ξανά και ξανά (γνώμες μου πάντα, αντίθετες απόψεις απόλυτα δεκτές εννοείται). Δεν θα τους παραθέσω εδώ τους στίχους γιατί φαντάζομαι τους γνωρίζετε ήδη
Ένα βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι αν πρέπει πάντα να συνδέουμε τον στίχο με τα βιώματα του δημιουργού του.
Αξίζει να αναφερθεί το show must go on
Inside my heart is breaking, my make-up may be flaking but my smile still stays on
που εύκολα καταλαβαίνεις ότι ένας frontman είτε είναι γελωτοποιός είτε καλλιτέχνης όσο και να σπαράζει η ψυχή του από πόνο, πρέπει να κρατήσει το χαμόγελό του μέχρι το τέλος της παράστασης για να ικανοποιήσει το ακροατήριό του.
Κι όμως ο Mercury στις τελευταίες του δηλώσεις είχε πει ότι οι στίχοι του είναι απλά ότι του κατέβαινε στο κεφάλι και καμία σχέση με προσωπικά βιώματα. Ο ορισμός της απομυθοποίησης πολλές φορές... Ξαναρωτάω: Είναι σωστό να ερμηνεύουμε στίχους με γνώμονα τη βιογραφία του στιχουργού;
Στο θέμα στίχου βάζω πάρα πολύ ψηλά τους Pink Floyd. Ο Waters είχε αναφέρει ότι το 50% των στίχων σε κάθε άλμπουμ τους είναι σχεδόν αυτοβιογραφία που συμβολίζεται με διάφορα αντικείμενα ή πρόσωπα. Η αποκοπή από τον σκληρό κόσμο και τις άσχημες εμπειρίες συμβολίζεται με έναν τοίχο. Για ένα αξιολάτρευτο πρόσωπο που χάνει το συμβολίζει με ένα "τρελό διαμάντι" και απεγνωσμένα ζητάει να συνεχίσει να λάμπει στις σκέψεις του. Εξηγεί την ανάγκη του για κάποιο άλλο πρόσωπο στον κόσμο που είναι μία γυάλα στην οποία χρόνο με τον χρόνο ανακαλύπτει τους ίδιους φόβους ξανά και ξανά (γνώμες μου πάντα, αντίθετες απόψεις απόλυτα δεκτές εννοείται). Δεν θα τους παραθέσω εδώ τους στίχους γιατί φαντάζομαι τους γνωρίζετε ήδη
) σίγουρα δεν το θεωρώ μουσικό πρότυπο. Τώρα θα μου πείτε "το κάνει επειδή μπορεί". Αλλά εγώ κρατάω αυτούσιο αυτό: