Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - dora

Σελίδες: [1]
1
Για την ενημερωση σας:

5ήμερο εκδηλώσεων με θεματική έκθεση κατασκευής μουσικών οργάνων, συναυλίες και διαλέξεις.
Το «Εργαστήρι Μουσικής Αγωγής και Κατασκευής Μουσικών Οργάνων» του   Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία (ΤΕΑΠΗ,   Πανεπιστήμιο Αθηνών), σε συνεργασία με το Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών   Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη – Κέντρο Εθνομουσικολογίας   (M.Ε.Λ.Μ.Ο.Κ.Ε.), διοργανώνει θεματική έκθεση μουσικών οργάνων με θέμα «Μαντολίνα και Κιθάρες στη σύγχρονη Ελλάδα».
Θα παρουσιαστούν όργανα κατασκευασμένα από σύγχρονους οργανοποιούς,   ιστορικά όργανα και φωτογραφικό υλικό καθώς και βιβλιογραφικές πηγές   σχετικές με την οργανοποιία. Η έκθεση θα πλαισιωθεί από διαλέξεις και   συναυλίες.
Χώρος: Κτίριο «Κωστής Παλαμάς» (Ακαδημίας 48 και Σίνα, 105 62)
  Περίοδος: Τετάρτη 4 έως Κυριακή 8 Μαΐου
Υπεύθυνοι προγράμματος:
  • Λάμπρος Λιάβας καθηγητής ΤΜΣ, Πανεπιστήμιο Αθηνών
  • Νικόλας Τσαφταρίδης ΕΕΔΙΠ Α΄ βαθμίδας, ΤΕΑΠΗ, Πανεπιστήμιο Αθηνών
  • Πέτρος Μουστάκας Εθνομουσικολόγος M.Ε.Λ.Μ.Ο.Κ.Ε

2
Καλησπερα,
Πριν λιγο ξεπιαστηκε η ακουστικη μου κιθαρα απο τη ζωνη κι εσκασε κατω σαν καρπουζι με αποτελεσμα να κανει μια ρωγμη περιπου 20 εκατοστων.
Φτιαχνεται?
Αν ναι ποσο περιπου (να εχω μια ιδεα)
Αν γνωριζετε κανενα καλο μαστορα πειτε μου παρακαλω.
παω να σκασω :(



http://img848.imageshack.us/i/dsc034982.jpg/

4
Γεια σας!
Ειναι η πρωτη φορα που ανεβαζω κατι τετοιο στο kithara και θα ηθελα τα σχολια σας!
Ειναι το breathless  του Dan Wilson
 :-[ :-[


5
καλησπερα σας,
πρεπει να ειναι τραγουδι των goin' through παντως εχει τον τιτλο "φτου σου"
παρακαλω αν ειναι ευκολο ας μου το στειλει καποιος :)
dora

6
Περιδιαβαίνοντας στο ιντερνετ ανακαλυψα το παρακάτω μπλογκ: http://greekluthiers.wordpress.com/about/

Είναι μια προσπαθεια καταγραφής των σύγχρονων ελληνων οργανοποιών, με τηλεφωνα επικοινωνιας και διευθυνσεις.

Για όσους αγαπουν τα χειροποιήτα μουσικά όργανα και τους μερακλήδες κατασκευαστές τους είναι χρήσιμο εργαλείο.
 :)

7
Μαρια Καναβακη/Χρηστος Παυλης
Τιτλος CD: Παραξενο τοπιο


01. Καλοκαίριασε
02. Θα γυρίσω
03. Άγνωστος στρατιώτης (Μίλτος Πασχαλίδης)
04. Σε θυμάμαι
05. Ευχή
06. Δέκα χρόνια
07. Θεριστής
08. Καράβι τα όνειρά σου
09. Κάτι σαν πίκρα
10. Περίπατος
11. Παράξενο τοπίο


Αρχές 2007 και η Μαρία Καναβάκη παρέα με τον Χρήστο Παύλη υλοποιούν το όνειρό τους και παρουσιάζουν στο κοινό την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Παράξενο τοπίο" με τραγούδια που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι.
Τα τραγούδια του δίσκου κινούνται στο χώρο του έντεχνου τραγουδιού με φανερές επιρροές από άλλα μουσικά ιδιώματα. Στο δίσκο συμμετέχει ο Μίλτος Πασχαλίδης ο οποίος ερμηνεύει τον "Άγνωστο στρατιώτη". Η Μαρία Καναβάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Από εκεί ξεκινά και το ταξίδι στο χώρο της μουσικής καθώς κάνει τα πρώτα μαθήματα πιάνου στο Ελληνικό Ωδείο με την Βίλμα Αντωνακάκη. Η πρώτη απόπειρα πάνω στο «πατάρι» έρχεται στην εφηβεία της όταν γνωρίζει τον τραγουδοποιό Γιώργο Σταυρακάκη και ξεκινάει συνεργασία μαζί του.
Λίγο καιρό αργότερα, έρχεται η συνάντησή της με τον Μίλτο Πασχαλίδη με τον οποίο αρχίζει μια πολύ καλή συνεργασία και φιλία που κρατάει μέχρι σήμερα. Στα 18 της, και κάτω από τυχαίες καταστάσεις, βρίσκεται να σπουδάζει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Παράλληλα συνεχίζει τις σπουδές της στο πιάνο, και παίρνει πτυχίο με καθηγήτρια την Εριέττα Αλακιοζίδου στο Μακεδονικό Ωδείο. Η σπουδές της στη Θεσσαλονίκη παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της αφού εκεί γνωρίζεται και συνεργάζεται με τον μουσικό και τραγουδοποιό Χρήστο Παύλη.
Λίγα χρόνια αργότερα, μοιράζει την απόσταση με το πατρικό της και μετακομίζει στην Αθήνα.
Στην Αθήνα η Μαρία ξεκινάει μαθήματα φωνητικής με την Κρίνη Παφύτου και αργότερα με τη Martha Moreleon.
Ακολουθούν πολλές ζωντανές εμφανίσεις με τον Μίλτο Πασχαλίδη σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο καθώς και συνεργασίες με γνωστούς τραγουδοποιούς και τραγουδιστές όπως οι Βασίλης Σκουλάς, Λάκης Χαλκιάς, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Κώστας Λειβαδάς, Σταύρος Σιόλας, Γιάννης Χαρούλης, κ.α. Συμμετέχει επίσης μουσικά σε θεατρικές παραστάσεις που παρουσιάζονται στο Ηρώδειο πλάι σε καταξιωμένους ηθοποιούς όπως ο Στέλιος Γούτης, η Ελένη Γερασιμίδου κ.α.

από musiccorner.gr


8
ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ

Μέσα στο μικρό το σπίτι, ημιώροφος
ζει ένα μικρό σπουργίτι, κρύβεται απ’  το φως.
Χρόνια τώρα με ρωτάει που είναι η ζωή,
αν ο κόσμος προχωράει έξω απ’ το κλουβί.

Ήταν ένα μεσημέρι που ατένιζε
και τα καστανά φτερά του πάλι χτένιζε
μια του δίνει να πετάξει, έπαθε ζημιά
δε συνήθιζε ν’ ανοίγει έτσι τα φτερά.

Του τσαλάκωσε τη μούρη η πτώση του αυτή
...κι αν πετούσε το γαϊδούρι,  αυτό ήταν πουλί!
Το σπουργίτι θυμωμένο κάνει απόκριση:
«Κοίτα τώρα τι θα πει ανασυγκρότηση».

Παίρνει φόρα, ανεβαίνει πάνω στο σκαμπό
κι από κει ως τη ντουλάπα, βρίσκει προορισμό
ήρθε η ώρα να διανύσει τα χιλιόμετρα
στα παράθυρα να φτάσει τα επόμενα.

Ως στην άκρη της ντουλάπας όταν στάθηκε
κάτι μπήκε στο μυαλό του και μαράθηκε.
Πόσα χρόνια είχε χάσει δε θυμότανε
κι αν ποτέ είχε πετάξει αναρωτιότανε.

Ίσως τελικά δεν είναι για τους ουρανούς,
επιτέλους πότε θα το καταλάβει ο νους.
Μέσα στο χρυσό κλουβί του πάλι κλείστηκε
σε κανένα μη μιλήσει τότε ορκίστηκε.

9
Η ΡΗΝΙΩ

Μιλιά πια δεν ακούγεται από τον πάνω δρόμο.
Ούτε ένας απ τους χωριανούς μπορεί να το ξεχάσει,
ήταν εκείνη η φωνή, φωνή γεμάτη τρόμο.
Λένε πως κάποιος τη Ρηνιώ πήγε να ατιμάσει.

Σαββάτο απομεσήμερο πως ήτανε θυμάμαι,
έκαιγε ο ήλιος κι έσταζε ο τόπος ησυχία.
Μα εμένα αυτή η συμφορά με βρήκε να κοιμάμαι
και ο μικρός μου ο καρπός μου είπε την ιστορία.

Εκεί στο σπίτι το μικρό, το χαμηλό κονάκι
στου πάνω δρόμου το στενό, σιμά στην εκκλησία
εκεί καθόταν η Ρηνιώ δίπλα στο πεζουλάκι,
αγνάντευε της γειτονιάς την άγρια ηρεμία.

Ακούστηκε ο κύρης της γρήγορα ν΄ ανασαίνει
«Μωρή Ρηνιώ, ανάθεμα…», αφορισμό της δίνει.
Στάθηκε λίγο στο σκαλί κι έδειχνε να βαραίνει,
ύστερα έτρεξε κοντά τα πόδια να του πλύνει.

Έκλεισε η πόρτα πίσω της, χάθηκε η θωριά της
κι από την ώρα την κακή κανείς πια δεν την είδε
μονάχα ακούστηκε η κραυγή μέσα απ΄ τα σωθικά της
και το στερνό της στρίγκλισμα μακριά ο αέρας πήρε.

Το τι απέγινε η Ρηνιώ κανένας μας  δεν ξέρει.
Τις νύχτες, λένε, αναθαρρεί κι αρχίζει το τραγούδι.
Άλλοι λένε πως πέθανε από ανθρώπου χέρι,
πως του πατέρα ο σουγιάς την έκανε λουλούδι.



dora

10

1η δημοσίευση του 2005
καλή χρονιά παιδιά!!!!!


Άλλαξε μάσκα η ζωή και πιο όμορφη μου μοιάζει
σαν πέρασα απ της φωτιάς την κόκκινη δαγκάνα.
Φύγαν της θλίψης οι σκιές, της λύπης η παγάνα
κι είπα ν΄ αρχίσω να γελάω σ΄ αυτό που με τρομάζει.

Άλλαξα και του γάτου μου το μαύρο το κασκέτο,
αυτό το μαύρο δεν του πάει, είναι σαν το δικό μου.
Άλλαξα και συνήθειες, δεν είμαι πια του δρόμου,
κι αυτό τον τούρκικο καφέ τον πίνω τώρα σκέτο.

Στο δρόμο όταν περπατώ φωνάζω καλημέρα
και κρύβω την ασχήμια μου συχνά χαμογελώντας,
ρίχνω ένα βλέμμα πίσω μου και τρέχω τραγουδώντας.
Ποιος τάχα με ανάγκασε να ζήσω εδώ πέρα.

Μην είναι κρίση αλλόκοτη, ιδέα απ΄ το μυαλό μου,
αυτός ο κόσμος δεν μπορεί άλλο να με αντέξει.
Κι αν άφησα το γάτο μου μονάχο του να παίξει
είναι γιατί προσπάθησα να βρω τον εαυτό μου.

11
Ο ΜΙΤΟΣ


Αράχνες έπιασαν τα χρώματα του ονείρου
και στο συρτάρι περιμένει η ζωή
πέφτει το βλέμμα σου στην αγκαλιά του απείρου
πέφτεις κι εσύ.

Σε πείσαν  του έρωτα σκιές  και της αγάπης
πως το σεργιάνι  σου στον κόσμο είναι γιορτή,
χωρίς το μίτο της δικής σου Αριάδνης
έχεις χαθεί.

Κι ενώ το δρόμο προς την έξοδο γυρεύεις,
σάπιο κουβάρι μες τα χέρια σου κρατάς
μες του μυαλού σου το λαβύρινθο σωπαίνεις
και προσπερνάς.

Γύρω σου μοιάζουν να γκρεμίζονται οι εικόνες,
σαν σε παραίσθηση ,τοπίο του χαμού
και το μυαλό σου ταξιδεύει στους αιώνες
του χωρισμού.

Κλείνεις τα μάτια σου και δεν ζητάς συγνώμη,
«όχι δεν έφταιξα εγώ μην με χτυπάς,
αυτό που ζήτησα δεν μου ‘δωσες ακόμη,
να μ΄ αγαπάς.»

12
Φυσάει ο άνεμος, ψυχρός, παράνομος.
Φίλοι παλιοί την ερημιά σου ψιθυρίζουν.
Ψάχνει τις στάχτες σου, τις αυταπάτες σου
κι όλα όσα κάποτε ονειρεύτηκες λυγίζουν.

Ποιο να ‘ναι το αύριο, ποιο τέλος άγριο,
θα ΄χει η δική σου η ασπρόμαυρη ιστορία
Του ήλιου σου το χθες, χαμένοι έρωτες,
μείναν για πάντα σε χαρούμενα βιβλία.
 
Σε στίχους δανεικούς, σε φόβους μυστικούς
σκάλιζες ψάχνοντας την άφαντη ζωή σου,
μα αυτή προσπέρασε και δεν σε κέρασε
απ΄ το ποτό της λησμονιάς του παραδείσου.

Σταμάτα να μου λες πως πάλι εσύ δε φταις,
πέρα απ΄ τη μύτη σου δε σού ΄μαθαν να βλέπεις,
και μη γυρνάς πλευρό σε σενανε μιλώ,
εσύ που νόμιζες συνείδηση δεν έχεις.

Καθρέφτη μου θολέ, χαμένε μου εαυτέ
για χρόνια φάνταζες μια ψεύτικη φιγούρα
σαν μέρα χθεσινή, σα φάλτσα μουσική
πέθαινες πάντα μες του κόσμου τη βαβούρα.


13
Για κοιτα τι μου θυμισες μικρη μου παπαρουνα
στον καμπο σαν λικνιζεσαι στου ανεμου το ρυθμο.
Παιδι ακομα ημουνα, δροσατη κοπελουδα
και χαζευα στα ανθη σου να βρω το μυστικο

Τα πεταλα σου κοκκινα σαν τα δικα μου χειλη,
θαρρεις το χρωμα της φωτιας πως ειχαμε κι οι δυο
κι οταν τα χερια μου απλωνα στον ουρανο τ' Απριλη
στης ανοιξης την εκρηξη εψαχνα να σε βρω

Ποτε μου ομως δεν εμαθα τι ευθραυστη που εισαι,
πώς στου ανεμου το χορο χανεσαι βιαστικα.
τα κοκκινα σου πεταλα ακομα τ' απαρνεισαι,
μια ανοιξη προσμενοντας να 'ρθει καρτερικα.

14

Παει καιρος που τη ζωη ειχα αφησει να κυλαει,
τη μοναξια μου μες τα ματια την κοιτουσα.
Σαν πεταλουδα που το φως ψαχνει να βρει και τριγυρναει,
τι κι αν δεν σ' ηξερα εγω σ' αναζητουσα.

Εψαξα δρομους και στενα, μα η μορφη σου πουθενα
ησουν για μενα ενα απιαστο αστερι.
Ηρθε καρδια μου η στιγμη
να παψεις να εισαι μοναχη
μ' ενα ταξιδι που κοντα μου θα σε φερει.

Ο δρομος είναι σκοτεινος μα δε φοβαμαι,
για σενα θα εφτανα ως τ' ουρανου την ακρη
Κρατησου ματια μου και μη ρωτας που παμε
κρατησου πανω μου και σκουπισε το δακρυ.

Ηρθε τη νυχτα μια αστραπη,
μου ειπε καπου σ' ειχε δει
κι εγω της ζητησα μαζι της να με παρει
ετσι  και βρεθηκα εδω
κοντα σε σενα που αγαπω
μαζι να φτασουμε πιο πανω απ το φεγγαρι.

Ο δρομος ειναι σκοτεινος μα δε φοβαμαι......
.........



                                             ...παραγγελιά!

15
Νυχτωσε παλι και βγηκα παγανια,
στα χερια μου κρατώντας μια ονειροπαγιδα.
Ειμαι απ' αυτους που ψαχνουν με ανοιχτα πανια
τυχαια ν΄απαντησουν μια ξεχασμενη ελπιδα

Στο δρομο μου θηρία και δρακους εχω βρει
πλασμενους απο ζαχαρη, αμαρτωλους ανθρωπους
Τι θες και τι δε γνωρισα πάνω σ αυτη τη γη
τα ονειρα μου ψαχνοντας σε σμαραγδενιους τοπους

Τυχαιο ισως να 'ναι,δεν ξερω ειν η αληθεια
μα τιποτα δεν εχω βρει
Μου εγινε συνηθεια
να τριγυρναω ασκοπα,κρατώντας την παγιδα μου
τα ονειρα μου ψάχνοντας,ψαχνοντας την ελπίδα μου.

16
Στρεφω το βλεμμα μου ψηλα
η νυχτα πλησιαζει
Τα ορη παιρνω τα βουνα
τιποτα δεν με νοιαζει

Θελω κι αποψε να βρεθω
στου ουρανου το στρωμα
εσενα παλι αναζητω
με την ψυχη στο στομα


[ρεφρ]
Σαν αστερι που πεφτει
εφυγες απ τη ζωη μου
ποσο μου έλλειψες ψυχη μου
ποσο θελω να σε δω
Εν' αστερι που πεφτει
ψαχνω μες την ταραχη μου
ξαναλεω την ευχη μου
<<Θεε μου μονο ας την δω>>

Κοιταζω πια τον ουρανο
οι σκέψεις με τυλιγουν
σε ποιο αστερι μακρινο
τα ξωτικα σε κρυβουν

σε μονοπατια μακρινα
σε δρομους διχως πισω
χωρις τα ματια σου τα δυο
πως θες να προχωρήσω

[ρεφρ]

χι χι χι!!!!!!παρακμηηηηηηηηηηηη.....

17
Ας είναι η φυγή σου η όμορφη αυγή
για μια ζωή που εσύ θα 'χεις διαλέξει
Τα όνειρα σου ψάξε χωρις αναβολή
κανείς δεν ξέρει αν έχασε πριν παίξει

Εκει που θα σαι
να με θυμάσαι που και που
να μην φοβάσαι

Να μην λυπάσαι
γιατί στην άκρη του μυαλου
φτανει μοναχα να το θες
μέσα μου θα σαι

Την ώρα που θα φεύγεις άκου τη σιωπή,
μεσα της θα 'χω κρύψει τη φωνή μου
Δεν θα σε σταματησω,δεν θα σου πω γιάτι
ας είναι αφού το θέλησες ψυχή μου.

Εκει που θα σαι
........

18
Ποιος τάχα σ' έμαθε να θες,
ποιος σ' έμαθε να ελπίζεις.
Τα όνειρα σου να τα λες,
τη σκέψη σου να ορίζεις.
Αφου το ξέρεις τελικά
χαμένα ολα θα πάνε
τα όνειρα σου τα τρελλά,
αυτό ειναι που φοβάμαι.

Τι τα θες τα όνειρα
αφού στραβά σου πάνε,
αλλού νομίζεις πως τα πας
κι αλλού αυτά γυρνάνε.
Τι τα θες τα όνειρα
μονάχα χαμογέλα,
κι στάσου κάτω απ΄τη βροχή
κι ας μην κρατάς ομπρέλα.


19
Είμαι αλλού μου είχες πει μια Κυριακή
και τα όνειρά μου είχες σβήσει σε μια νύχτα.
Τώρα μου λές πως μου χρωστάς μία ζωή,
πως είναι άδικο να μείνω με την πίκρα

Για μένα ήσουν κάποτε η ζωή
μα τη ζωή μου εγώ ξανα δεν θα στη δώσω
γιατί με πόνεσες πολύ, ας είναι αδεια η ψυχή
όχι αγάπη μου δεν θα στην ξαναδώσω

Οι λέξεις σου με κάρφωναν εκείνη τη βραδιά
εντάξει σου 'χα πει, καν' ότι θέλεις
Τώρα μετάνοιωσες, τώρα που άδειασες
ζητάς εμένα πίσω μα να ξέρεις....

Για μένα ήσουν κάποτε η ζωή...

Σελίδες: [1]