Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΧΩΡΙΑΤΗΣ στις 19/03/10, 14:51
-
Νοιώθω να με πνίγουν τα τοιχώματα
απρόσωπης ζωής και ακινησίας
δεμένος με καλώδια και κυκλώματα
με ιμάντες σε γρανάζια απουσίας
ταβάνι από ξύλο κι από ψέματα
πλησιάζει συνεχώς και με σκεπάζει
και πίσω από τις πόρτες άδεια βλέμματα
σ' ένα παιχνίδι ρόλων που τρομάζει
συνθήματα στο δρόμο που φωνάζουνε
γκρεμίζουν τα αναχώματα του πόνου
νοήματα που μένουν, δεν αλλάζουνε
δολώματα της μνήμης και του χρόνου
νοιώθω να με πνίγουν τα τοιχώματα
της ένοχης σιωπής και της βιτρίνας
μου κρύβουν την αλήθεια νεφελώματα
τραγούδια μιας ανέμελης σειρήνας
χτισμένα ή καρφωμένα τα παράθυρα
κι ο ήλιος ένα πέτρινο φεγγάρι
η λήθη κι ο καιρός σκορπούν τα λάφυρα
τα όνειρα κλεισμένα στο κελάρι
γεννιέμαι και πεθαίνω τα χαράματα
κι η ανάσταση ελεγχόμενη για πάντα
δεμένος με αλυσίδες και με ράμματα
δηλώνω ένας τρελός ετών σαράντα
γεννιέμαι και πεθαίνω μες τα τραύματα
κι η ανάσταση με χάπια εκτός ορίων
δεμένος με καλώδια και με ράμματα
ένας τρελός στα μάτια των θηρίων.
-
γεννιέμαι και πεθαίνω τα χαράματα
κι η ανάσταση ελεγχόμενη για πάντα
δεμένος με αλυσίδες και με ράμματα
δηλώνω ένας τρελός ετών σαράντα
Ένας άλλος τρελός ετών 43 σου λέει μπράβο
-
σε ευχαριστώ φίλε
να 'σαι καλά