ένα όνειρο

[Χρήστοςφλ]

από μακριά η ζωή σαν να μου γνέφει
θυμίζοντάς μου πόσα μου χει δώσει
κι εγώ απ’ τον ουρανό να χαμηλώσει
ζητώ, για να κρυφτώ στ’ άσπρα του νέφη

στο νου μου φέρνω όσα επιθυμούσα
τα μάτια κλείνω κι όμως δεν κοιμάμαι
πάντοτε, από παιδί ,ήμουν… θυμάμαι
πιο πίσω πάντα απ’ ότι κυνηγούσα

στην εφηβεία που έχω αφήσει πίσω
μια θάλασσα με φέρνει κύμα – κύμα
διστάζω μα τολμώ το πρώτο βήμα
και παίρνω φόρα να την ξαναζήσω

κι όλους που μ’ αγαπήσαν δίχως δόλο
στο νου μου φέρνω κι όσους αγαπούσα
και νόμισα απ’ το χέρι τους κρατούσα
μα ήταν ένα όνειρο , όλο κι όλο