Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: alexandra* στις 06/12/06, 12:50
-
Θέλω να γίνω ένα πουλί να ταξιδεύω με το χρόνο
Να μην φοβάμαι τη βροχή, τον άνεμο, τον πόνο
Ελευθερία αποζητώ και τύχη
Οι μέρες σαν τελειώσουν και ρίξουν το μυαλό στην λήθη
Κάθε βράδυ ακούω το φεγγάρι να φωνάζει
Τη λύπη του να διώξει προσπαθεί
Γιατί τον ήλιο δεν μπορεί να δει
Όμως δεν έχει καταλάβει πως οι άνθρωποι
Γι'αυτό καρδιοχτυπούν
κοιτάζουν οι ερωτευμένοι και υμνούν
Ο Θεός έχει κεντήσει
Τ'άστρα στον ουρανό να συντροφεύουν
Το φεγγάρι που έχω αγαπήσει
Πουλί σαν γίνω θα πάω κοντά του
Νιώθω παγωνιά μακριά από την φωτεινή αγκαλιά του
Κι ο ουρανός που το αγαπά
Σαν ακούσει την λαλιά του
Χαμογελά κι ανοίγει τα πανιά του
Καράβι που πλέει προς την αυγή
Τώρα τελειώνει η σειρά του
-
Όμορφο... ;)
Σαν αφήγηση πάνω από γκρουβάτο μπάσο, πλήκτρα και απαλά percussion...
-
πολύ καλες εικονες.. πολύ ομορφες μεταβασεις, μπραβο αλεξανδρα ;)
Απλα προσεξε λιγο το μετρο, την συνταξη και τις παυσεις. Γιατι χωρις στιξη μπερδευει τον αναγνωστη σε μερικα σημεια. Αντε και καλως μας ηρθες...:)
-
δίχως τη στίξη άσε καθένα να πάρει ανάσα εκεί που αντέχει...
όμορφες εικόνες,μεγαγχολικές!
καλώς όρισες! :)
-
ευχαριστώ πολύ, εγώ νόμιζα ότι ήταν παιδιάστικο......καταλαβαίνετε....