Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - Μ.Π

Σελίδες: [1] 2 3 4 ... 8
1
Μαζεύει πάλι ο ουρανός στάχυα να με τυλίξει
όπως εκείνη την αυγή που έφυγες εσυ
ένα αιμάτινο σταυρό στα χέρια μου είχες κρύψει
και στο λαιμό σου πέρασες της λήθης την κλωστή

Φεγγάρια βρέχουν στις γιορτές εσένα να θυμάμαι
βαριές σταγόνες που 'λεγες θα γίνουν προσευχές
μα όπως φεύγουν οι βραδιές μονάχο με κερνάνε
μπουκάλια που μυρίζουνε σαν τις παλιές σου ευχες

Μα τώρα που με ξέχασες σε γειτονιά με μνήμες
κερί η αγάπη για όνειρα φλόγα που μου ζητά
τραγούδια γράφω στις σιωπές να βυθιστώ σ'εκείνες
τις νύχτες που τραγούδησες για μιά μου ζωγραφιά

Κι αν χάνονται οι μέρες μου στις καταχνιές του Μάρτη
πίσω από τζάμια βρόχινα στον δρόμο θα κοιτώ
μια ζωή που δίχως φως γυρεύει την αγάπη
μ'ένα παλιό τραγούδι μου που δε θα ξαναπω


2
Σε κοιτάζω με βλέμμα μικρού παιδιού
και φορώ τα ρούχα σου τα παλιά.
Αυτά τα αρώματα που μυρίζουν θλίψη και έρωτα μαζί.

Πόσοι δρόμοι χωρούν τα βήματά μας;
Και πόσοι ουρανοί χωρούν τα βλέμματα μας...

Πάρε ένα χαλίκι από τους δρόμους που φιληθήκαμε
και κρύψε το σε μια τσέπη της καρδιάς σου.
Άφησε το ύστερα στο χέρι μου,
που ίσως τότε να μην μοιάζει σαν άλλο πορτραίτο του Dorian Gray...
(Αφηρημένη τεχνη πίσω από μαυρο μανίκι, παλιές και πρόσφατες πινελιές...)

Κάπου μακριά, ενα φανάρι πλέει μονάχο στην αλμύρα αυτού του κόσμου.
Παίρνω μολύβι και γράφω πάνω στις γυμνές σκιές μας "παντοτινα"...
Με τι χρώμα χαρτί περιτυλίγματος να αγκαλιάσω τις αναμνήσεις μου;

Από ποιόν όροφο να αφήσω την αγάπη μου για σένα,
για να σπάσει όσο ικανοποιητικά θες εσυ;

                                                          Σε σένα, που θα διαβάσεις αυτο, και δεν θα σηκώσεις πια τo τηλέφωνο   
                                                                       για μια καταχώρηση που ίσως γραφει ακόμη dntlis...

                                                                                           



3
Καιρό πριν το είχε σκεφτει.
Δεν ήταν απόφαση της στιγμής.
Άλλωστε, δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος ο Β.
Θα έλεγες οτι δεν είχε την δύναμη...

Αλλά πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για κάποιον που δεν έχει κανένα;
Μάταια έψαχνε τις νύχτες το ελιξίριο...Και τα ξυράφια;
Πόσα ξυράφια χρειάζονται για να χαράξουν την σιωπή;
Μέχρι που μπορείς να πεθάνεις για να ζήσεις;
Θολές οι γραμμές στη θάλασσα της νύχτας...
Πώς να επιλέξεις μισή ζωή όταν οι φλέβες στο χέρι σου ουρλιάζουν ολόκληρο θάνατο;

Μπορείς να με κάνεις να πεθάνω πιο πολύ από τώρα;
Πόση ομορφιά αντέχει να νοσταλγεί το μυαλό μου...

Στο παραμύθι της γιαγιάς δεν ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

4
Κόκκινο αστέρι το στολίδι σ' άγρια θάλασσα
πίσω από βράχο στο βυθό μου φοβισμένο
πες μου ουρανέ θολό νερό να περιμένω
να βρέξω πάλι την ψυχή μου σ' ό,τι χάλασα

Φεγγάρι κόκκινο κρυμμένο στη ντουλάπα της
βάφει τα ρούχα που έχουν μείνει κρεμασμένα
γυμνός πιο πέρα τα όνειρά μου απλωμένα
σ'ένα σχοινί που όλο με δένει με τα μάτια της

Λίμνη γεμάτη με τη στάχτη απ'τα τσιγάρα της
από τα χέρια αυτά για ναύλα χάρισέ μου
φιλιά στα χείλη ατέλειωτε Παράδεισέ μου
ο Αχέροντας θυμίζει κατι απ'τα σκοτάδια της

Σκόρπια κοιτάζουν τα βιβλία της στο πάτωμα
σώμα από χώμα στα σεντόνια μου χυμένο
το ίδιο βράδυ πάντα θα σε περιμένω
μήπως ξεφτίσει του θυμού σου το παράγγελμα
μήπως μεθύσεις στων ονείρων μου το άγγιγμα

5
Fusalida, σε ευχαριστώ. Να 'σαι καλα.

Ektor_S, σε ευχαριστώ για το χρόνο σου και το σχόλιό σου. Αν και δεν το κατάλαβα πλήρως...

Να είστε καλά και οι δυο. 

6
Σ'ευχαριστώ πολύ! Να 'σαι καλα!

7
Σήμερα μπήκα αρχικά στο Στέκι σαν επισκέπτης και διάβασα τα μηνύματα αυτού του πίνακα.

Έπειτα μπήκα σαν μέλος.

Συγγνώμη x.

8
x, έχω διαβάσει αρκετά δικά σου και μου άρεσαν.
Τι ήθελα και το διάβασα αυτο;
Βασικά, δεν εχω τι να πω...

Είναι τουλάχιστον χυδαίο να παρουσιάζεται έτσι η εικόνα, η ψυχολογία, η κατάσταση ενός εξαρτημένου από ουσίες. Αναγνωρίζω βέβαια το δικαίωμα του γράφοντος να βλέπει με τον δικό του τρόπο μια κατάσταση, αλλά αυτό νομίζω οτι ξεφευγει πολυ...
Και ούτε χαίρεται για αυτη του την κατάσταση ο εξαρτημένος, ούτε χτυπάει όποιον βρει μπροστα του, ούτε όλοι αυτοί ασκουν βία στη οικογένειά τους! Αρκετοί προσπαθούν να ξεφύγουν!

Προτιμώ να βλέπω το θέμα ως εξής:
Κατά τ' άλλα εσείς
που 'σαστε υγιείς και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο
δώστε μας πνοή, στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μη μπάζει κρύο


Του εγώ μου φίλε τα όσα στεγανά
διαλύθηκαν σε κάποια μαύρη φλέβα
σ' ένα μονόδρομο αγωνίας αλήθεια και ψευτιά
το ίδιο πρόσωπο σκοτάδι με τη μέρα

Θέλει χρυσάφι και κάποια υποταγή
αγάπη μεταχείρηση στα μέτρα τα δικά της
είν' επικίνδυνη και θέλει προσοχή
θανάτου άγγελος σωματοφύλακάς της


Συγγνώμη, μα αυτή είναι η αποψή μου. Δεν έχει να κάνει με το αν ο x γραφει καλά ή όχι, εχει να κάνει με το πως παρουσιάστηκε το θέμα.

9
Η πολη ειχε ντυθει
στα λευκα της
Αγνοωντας τον πόθο μου
για μαυρο
Που σιγα σιγα διέθφειρε
τα κοκκαλα μου
σαν την υγρασια
που απ το λιμανι σου απλωνεις

Πεταξα στην μοκετα τον καφε
ο μαυρος λεκκες
πηρε ενα σχημα γνωριμο
Αυτά κρατάω περισσότερο...
Και ιδιαίτερα το πρώτο.
Γιατί καποιες μέρες που χρειαζόμαστε βροχή βγαίνει ο πιο είρων ήλιος....;
Να 'σαι καλα.

10
methismeno krino, σε ευχαριστώ για το κουράγιο. Θα δούμε.

misunderstanding, να 'σαι καλά. Σε μερικά εχεις δίκιο.

x, πάντα καπου εδώ τριγυρίζω... Χρειάζομαστε καμιά φορά χρόνο πίσω από τα φώτα...
Για τα άλλα που είπες έχω να πω οτι ίσως αυτή να είναι η τύχη σκέψεων που στέλνονται μεσα σε πεντε λεπτά...

pinelopi, σε ευχαριστώ πολύ... Πάντα η αποψή σου μετράει πάρα πολύ.

Σας ευχαριστώ όλους πολύ.
Δεν περίμενα να έχει αυτη την τύχη το συγκεκριμένο είναι η αλήθεια... Για πολλούς λόγους.
Βασικά το ανέβασα γιατί έτσι ήθελα.

Συγγνώμη αν το μήνυμα είναι καπως...
Σας ευχαριστώ όλους!





11
Ο ήλιος είχε ανακαθίσει στις άκρες των χειλιών σου
την τελευταία φορά που σε φίλησα.
Το φως του έκαψε την πνοή μου
για να μην σου πω...
Λόγια αγάπης,
δάκρυα,
αίματα βαμμένα πράσινα
για να μην τα ξεχωρίζεις στο πράσινο
των ματιών σου.
Εκείνο το απαλό και γλυκό που σου έλεγα
θα χαθώ τα βράδια κοιτάζοντας το σώμα σου να κείτεται ήρεμα
στην μέση του μονού μου κρεβατιού.

Τώρα, μπροστά στο τζάμι του λεωφορείου,
ανακαλύπτω την φύση μου.
Το κασκόλ σου, μόνο άγγιγμα σου...

Και τα κόκκινα ματια.
Το πιο θλιμμένο και θλιβερό τοπίο του κόσμου...
"Σκούπισέ τα λίγο, για να βγεις εντάξει στην φωτογραφία...
Καλή μας νύχτα Βασίλη..."

17-12-2007, 07.54, 140                                               
Για έναν κόκκινο αστερία κρυμμένο πίσω από τον πιο άγριο βράχο στα βάθη της θάλασσας...

12
Καλός ο Μίλτος. Αλλά όταν θέλεις να ζήσεις μόνο από τη τέχνη αναγκάζεσαι να κάνεις συμβιβασμούς. Όπως να βγάζεις δίσκους στις γιορτές ή να κάνεις επετειακά Live για τα 10 χρόνια...
Άδικο σχόλιο νομίζω για έναν μουσικό που έχει βγάλει σε δώδεκα χρόνια μόνο τέσσερις δίσκους και μια ζωντανή ηχογράφηση... Πολύ άδικο... Και κυρίως για έναν μουσικό που δεν συμβιβάστηκε όσον αφορά στον ήχο του.

13
Μάλιστα... Ωραίο θέμα...
Και δεν πίστευα οτι θα το σκεφτόμουν ποτέ...
Κιθαρίστα ποιητή, επίτρεψέ μου να το χαρίσω σε έναν αστερία που είναι λίγο μακριά...

14
  "Να στολίσει σπαρμένους ήλιους
   το βραδινό σου φόρεμα, εκείνο το
   μαυρο..."

Αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο... Σε ευχαριστώ Neikos για τον χρόνο και τα σχόλια. Να 'σαι καλα!

15
Διαβάζοντας το, εγώ όπως και πολλοί άλλοι είδαν κομμάτια από την ζωή τους. Και νομίζω αυτή είναι η επιτυχία του.
Μου άρεσε πολύ ως κατάθεση και κρατώ περισσότερο από όλα τα δυο τελευταία τετράστιχα.
Το προτελευταίο μου έφερε στο νου το εξής:
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς...

16
Neikos, το χειρότερο είναι οτι κάθονται και ακούν τα παραμυθάκια, δείχνουν να τους αρέσουν και έπειτα ξεχνούν τον αφηγητή επειδή το παραμύθι ήταν πολύ όμορφο και δεν το άντεχαν...

Να 'σαι καλά! Καμιά φορα τα μικρά ταξίδια είναι τα πιο διδακτικά και πολύτιμα...

17
pinelopi, περιφρουρεί μια πλασματική και υλική ευτυχία από το να χαθεί.
Και από την άλλη, προστατεύει την πραγματική ευτυχία από τα χέρια ανθρώπων που είτε δεν την άντεξαν είτε έκαναν ηθελημένη επιλογή να μην την έχουν...Κυρίως με την δεύτερη έννοια το έγραψα.

Όσο για το άλλο που αναρωτιέσαι,η προσωπική μου απάντηση είναι οτι η φύση των ερωτημάτων "γιατί" είναι να παραμένουν αναπάντητα. Γι'αυτο μας παιδεύουν... Η ησυχία έρχεται μετά από καιρό, οπότε θα παύει να μας νοιάζει τόσο η απάντηση...

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου και τα ευπρόσδεκτα πάντα σχόλια σου!

18
Το θέμα είναι τι κανουν αυτοί που δεν μπορούν να αντέξουν την ομορφιά...

19
VasilisG.J. σε ευχαριστώ πολύ! Η αλήθεια είναι ότι μας ταξιδευει αν και δεν ήταν προφανώς αυτός η έμπνευση...Απλά το ταξίδι μου μου θύμισε κάτι απο το τραγούδι...

Κι εσύ να είσαι καλά συννεφάκι! Και να παραμένεις έτσι όπως είσαι!

Mistral, έχεις δικιο εν μέρει... Πάντως το γεγονός οτι ο τίτλος είναι σημαδεμένος από το "Ηράκλειο-Καλαμάτα", δεν έχει καμία σχέση με το γεγονός οτι αυτό το συγκεκριμενο έμοιαζε με το "Νεράιδα δίχως παραμύθι". Ο στίχος μου είναι    επηρεασμένος από άλλα πράγματα,όχι απο το τραγουδι. Έχει άμεση σχέση με ένα βιβλίο.Σε ευχαριστώ για τα εύστοχα σχόλιά σου!
Gregori, να 'σαι καλά! Η γνώμη σου είναι παντα ευπρόσδεκτη και βαρύνουσα.

20
συννεφάκι σ'ευχαριστω πολύ!

Τα παραμύθια είναι όμορφα για όσους μπορούν να αντέξουν την ομορφιά...

21
Μ'αρεσει η προσέγγισή σου... Δεν το είχα σκεφτεί και έτσι... Βασικά αυτό που δεν είχα καταλάβει ήταν αυτο:
προσεξατε πως κουβαλω δυο ποδια στο κεφαλι!!

Α και λίγο κακό το τελευταίο που έγραψες, αν και μερικές φορές ίσως να αξίζει.

22
Σας ευχαριστώ και τους δύο, Δήμητρα και x...
Είστε όλοι επιεικείς μαζί μου...

Δήμητρα, ο τίτλος έχει να κάνει με την διαδικασία με την οποία βγήκε όλο αυτο...
Και όπως σωστά το συνδύασες, είναι επηρεασμένο από το τραγούδι. ;)

23
Σ'ευχαριστώ πολύ Desolate για τα καλά σου λόγια...

24
Πολύ όμορφο.
Μου άρεσε πολύ.
Ωραίες αναμνήσεις...
Αν και καποτε θα ξεχάσεις να θυμάσαι...

25
Φωτιές τα δυο χάρτινα μάτια σου.
Πρόστυχα ζωγραφισμένα θυμίζουν το τελευταίο φιλί.

Χάρτινα καραβάκια τα μάτια σου.
Προσεκτικά καμωμένα από τα δάχτυλα του
τελευταίου εραστή...

Πρίγκιπες γύρευες σε τουτες τις παράξενες μέρες...
Μόνο για να καταστρέψεις αργότερα
βάζοντας εδω και κει φωτιές στο πιο όμορφο αστέρι...
Σαν φωτοβολίδα να διαλυθεί στο σκοτεινό
ουρανό σου...
                                               
Να στολίσει σπαρμένους ήλιους
το βραδινό σου φόρεμα, εκείνο το
μαυρο...
Έτοιμα τα πάντα για την τελευταία έξοδο.

Ποτάμια στα όμορφα μάτια σου...
Χρόνια αργότερα, ένα αδίστακτο "γιατί"
περιφρουρεί στενα την ευτυχία...

                                                                                                   Ηράκλειο-Καλαμάτα και βύσσινο γλυκο
                                                                                            να με ρωτάς σταμάτα τι ψάχνω για να βρω...



                                                                                               

Σελίδες: [1] 2 3 4 ... 8