Θέματα

751

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κρύψε τον Όλυμπο

« στις: 25/02/09, 08:18 »

Οι γύρω τόποι σε καθρέφτισαν να βγεις
μήπως τσοντάρεις στης αγάπης το παγκάρι
κάποιοι βουτήξανε το άστρο της αυγής
κι αντικατέστησαν αυτό με το φεγγάρι

Τα νυχτοδίαιτα  κωθώνια σου ’χαν πει
θα σε κρεμάσουνε στου μίσους το τσιγκέλι
γιατί είχες γράψει με ένα φως από αστραπή
το σ’ αγαπώ που το διαβάζαν μόνο Αγγέλοι

Για να γλυτώσεις βγες στου ονείρου τις ακτές
κρύψε τον Όλυμπο με σύννεφο απ’ τη δύση
χασαπομάχαιρα ακονίζουν απ’ τα χτες
οι νυχτωδοί μέχρι το ζάρι να κυλήσει.

Στοιχίσου πάλι στη γραμμή του πουθενά
και κάνε απόπλου με της νύχτας τη σχεδία
Σε ποιους βωμούς να βγουν χωρίς την Αθηνά,
τι να προσφέρουν δίχως Άρη δίχως Δία;

752

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Με τα πρίμα του Νότου

« στις: 24/02/09, 08:20 »

Με τα πρίμα του Νότου
τα σιγόντα των πρώτων
ξεκινά το κανώ του
για την γη των ερώτων
Με το πέπλο του ανέμου
με τη μέρα του μαύρη
μη του λες ουρανέ μου
για το αντίο που θά ’βρει

Καθώς έρχονται ρίγη
στης αγάπης τα ρείθρα
τα φτερά του ανοίγει
για ερώτων κηρύθρα.
Μα φονιάδες οι Αγγέλοι,
πώς να πάρει απ’ τη δύση
της αγάπης το μέλι
από άδειο μελίσσι

Με της νύχτας το χρώμα
με σφαγμένη την νειότη
να γυρεύει ακόμα
την αγάπη την πρώτη.
Με δαρμένου ινάτια
ψάχνει Θε’ μου με αγώνες
μιας αγάπης καράτια
πεθαμένης αιώνες

με τα πρίμα του Νότου
του ’παν φίλες φευγάτες
πως σε μπαρ της Διδότου
παζαρεύει πελάτες.
Σαν δαγκάνα τσιμπάει
του καημού η πινέζα
μα η καρδιά την ζητάει
και ας είναι τροτέζα

8/12/08

753

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ο Κανένας

« στις: 20/02/09, 22:42 »

Παρατημένη από «πως» κι από «γιατί»
σε διχασμένες εποχές, καημού πελάτες,
φευγάτος έρωτας, καμένο μου χαρτί
κι η καταδίκη μου, να ζω με αυταπάτες.

Σε αντροκρατούμενη νυχτιά ο οβολός
πως να κρατήσει της ζωής την κατρακύλα,
της ξεχασμένης σου Ιθάκης ο γιαλός
ζωσμένος είναι από Χάρυβδη, και Σκύλλα.

Και να το βλέπω το φεγγάρι μου λειψό
και να το βάφω με της νύχτας τους χρωστήρες
τέρμινα χίλια στο νησί, στην Καλυψώ
ποια Πηνελόπη σε ακουμπά, και ποιοι μνηστήρες.

Από την καύτρα του «αγαπώ» είχα καεί
και είχα όνειρο τα μάτια τα γλυκά σου,
μα λειτουργούσαν της αγάπης σου οι ναοί
μ’ έρωτες ξένους, παρτεναίρ  η Ναυσικά σου.

Παρατημένη απ’ ονείρου πινελιές
βορά θηρίου ,μες στο κέντρο της αρένας,
από του Κύκλωπα θα φύγω τις σπηλιές
και θα φωνάξω: «Με αγαπούσε ο Κανένας»

                        9.02.09