Διαδρομές

[anthrakoryxos]

Σ΄ απόσταση ασφαλείας, κρύβεις τις επάλξεις
χορεύεις, με τον άλλο εαυτό σου
τίποτα καινούριο, τίποτα ν΄ αλλάξεις
τίποτα δικό μου, τίποτα δικό σου

εικόνες μαυρισμένες, με κεριά
που ανάβεις, κάθε νύχτα και σε καίνε
κοιμίζεις τα όνειρά σου, σε χάλκινα κελλιά
τα έμαθες, νανούρισμα να λένε

έπλασες έναν κόσμο απο χρυσάφι
σαν λιώσει να θυμάσαι πως σου το ΄πα
κάπνισα τον κόσμο μου μισό
και σε ποτάμι απο χρυσό
μια νύχτα, πέταξα τη γόπα

διαδρομές, σε σκόρπιες αναμνήσεις
ο αέρας τις φέρνει, ο αέρας τις παίρνει
σαν στα κομμάτια μου, τολμήσεις να μιλήσεις
δες πως μια λέξη τα ενώνει, τ΄ ανασταίνει

ζωές απο σκοτάδι κι απο αίμα
ζωές απο βελούδο, φιλντισένιες
ζωές που ζούμε μα δεν βλέπουμε το ψέμα
αλήθεια, μοιάζουν σαν παραμυθένιες

έπλασες έναν κόσμο απο γυαλί
σαν λιώσει να θυμάσαι πως σου το ΄πα
φίλησα τον κόσμο που μισώ
και σε ποτάμι γυάλινο
πέταξα μια νύχτα το φιλί

[Κατερινα_]

έπλασες έναν κόσμο απο γυαλί
σαν λιώσει να θυμάσαι πως σου το ΄πα
φίλησα τον κόσμο που μισώ
και σε ποτάμι γυάλινο
πέταξα μια νύχτα το φιλί

Πανέμορφη εικόνα και ας έχει γεύση πικρή 

Παράξενοι στίχοι που έχουν δική τους μουσικότητα.

[Twix]

Περιεργα όμορφη δομή και λέξεις που έχουν την δική τους μουσικότητα..... μ' άρεσε πολύ!!!!

[pinelopi]

έπλασες έναν κόσμο απο γυαλί
σαν λιώσει να θυμάσαι πως σου το ΄πα
φίλησα τον κόσμο που μισώ
και σε ποτάμι γυάλινο
πέταξα μια νύχτα το φιλί


Πολύ όμορφοι στίχοι, γεμάτοι απλοχεριά και εγκατάλειψη.
Έτσι το ''είδα''....

[monalizagreen]

                  ''...εικόνες μαυρισμένες, με κεριά
                         που ανάβεις, κάθε νύχτα και σε καίνε
                           κοιμίζεις τα όνειρά σου, σε χάλκινα κελλιά
                             τα έμαθες, νανούρισμα να λένε...''

      Ανθρακορύχε...τελικά το νανούρισμα των ονείρων είναι η ''λύση''!
                                  Κι εγώ που νόμισα πως η ''λύση'' είναι η πραγματοποίηση....

[το Λιοντάρι]

"... έπλασες έναν κόσμο απο χρυσάφι
     σαν λιώσει να θυμάσαι πως σου το ΄πα
     κάπνισα τον κόσμο μου μισό
     και σε ποτάμι απο χρυσό
     μια νύχτα, πέταξα τη γόπα..."

"...έπλασες έναν κόσμο απο γυαλί
    σαν λιώσει να θυμάσαι πως σου το ΄πα
    φίλησα τον κόσμο που μισώ
    και σε ποτάμι γυάλινο
    πέταξα μια νύχτα το φιλί..."

Ό,τι πιο πολύ με συγκίνησε παρέθεσα .
Όχι πως και όλο το υπόλοιπο δεν είναι πολύ καλό .

[Fusalida]

Πολύ όμορφο!!
Παίζεις με τις λέξεις με μια θαυμαστή ευκολία σ'ένα πραγματικά δύσκολο παιχνίδι με το χθες...με τον εαυτό σου...με τις "ζωές" σου....άλλα και με τις δικές μας ζωές, με όλους εμάς!


Να'σαι καλά...
Ευχαριστώ...

[anthrakoryxos]

Μοναλίζα, εξαρτάται σε ποιον απευθύνεσαι...
Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας!

[Bάγια]

…ενώ ξεκινάς περιγράφοντας εικόνες παγιωμένες, αυτό που λέμε απόλυτο δεδομένο και είναι λες και χρησιμοποιείς την ζωγραφική τέχνη ,στη συνέχεια όλα κινούνται μπρος πίσω, φάσκεις και αντιφάσκεις γοητευτικότατα (πχ ο κόσμος την είναι πλασμένος από την ίδια και είναι από γυαλί…κι ενώ εσύ αναζητάς τάχα το «πραγματικό», ρίχνεις το φιλί σου σε γυάλινο ποτάμι, να γίνεις ίσως ένα με τον κόσμο της που κατά τα άλλα θεωρητικά, εντέχνως και ευγενικά απαξιώνεις??) και δημιουργείς ένα μπέρδεμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Είναι πολλά για να τα πιάσω ένα-ένα. Ίσως να μην είναι και το ζητούμενο αυτό.
Χαίρομαι που τελικά οι «ζωές» σου είναι πολύχρωμες και μπράβο!
Όσο για τις «αναμνήσεις» έχω να κάνω μια παρένθεση-ερώτηση.
Όταν έρχονται είναι αναμνήσεις. Όταν φεύγουν τι είναι??


ΚουκουΒάγια....

[Χρυσάνθη]

Σπουδαίο κομμάτι Ανθρακωρύχε, μοναδικές εικόνες, μελωδικοί ήχοι και λυρισμός, φοβερός συνδυασμός!!!

[anthrakoryxos]

Όσο για τις «αναμνήσεις» έχω να κάνω μια παρένθεση-ερώτηση.
Όταν έρχονται είναι αναμνήσεις. Όταν φεύγουν τι είναι??


ΚουκουΒάγια....

(Κουκου)Βάγια, ο λόγος που χαίρομαι περισσότερο διαβάζοντας το σχόλιό σου, είναι γιατί πλησίασες σ'  αυτό που υπάρχει στους στίχους, περισσότερο κι απο μένα όταν τους έγραφα.
Εσύ που με σοφία τα κοιτάζεις όλα απ' το κλαδί σου, μπήκες για λίγο στο μυαλό μου.
Ίσως κι εγώ να έκλεψα όσο ήσουν εκεί, λίγη απο την σοφία σου.

Για να περάσω στην ερώτησή σου, θα σου πω πως νομίζω, ότι κάπου πρέπει να υπάρχει ο πλανήτης των αναμνήσεων που φεύγουν.
Εκεί ζουν και ανασαίνουν, ίσως και να φτιάχνουν τις δικές τους αναμνήσεις.
Ίσως επίσης, όταν τις ξαναφέρνουμε να ζήσουν στη σκέψη μας, να είναι γι' αυτές ένας μικρός θάνατος, (παράδεισος ή κόλαση ανάλογα) κι όταν ξαναφτερουγίσουν μακρυά μας, να γεννιούνται με άλλη μορφή, στον δικό τους τόπο.

Για να ξανάρθουν, στο πρόσταγμά μας, με καινούριο πρόσωπο.

..Ίσως

Χρυσάνθη
Έχεις μια καλή κουβέντα για όλα!
Ευχαριστώ.