Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - martinos

Σελίδες: [1]
1
Βρεθηκα σημερα για πρωτη φορα στο chat.
Απιστευτο, τραγικο, αισχος!!!!
Επιπεδο οχι μονο πατος, αλλα και πιιο κατω.
Μεχρι και ο Καβαφης βριστηκε χυδαια, απο ατομα που γραφουν στη σελιδα.
"τσαχπινης ο μακαριτης,αχαχαχαχαχα"
Κύριοι υπεύθυνοι της σελίδας παρτε θέση σε τέτοια σχόλια "μελών" σας, και οχι μονο.
Ποιος φταιει γι αυτο το καταντημα!

2
Εφτά οι μέρες της βδομάδας
εφτά κι οι πόρτες τ΄ουρανού
κουρέλας οπαδός ομάδας
χαμένος με παιγμένο νού,

μέρα τη μέρα λιγοστεύει
πόρτα την πόρτα αιμορραγεί
να βρεί δέν ξέρει τι γυρεύει
κι η λύτρωση ακόμη αργεί


Μές της ψυχής του τα σκοτάδια
φιλιά ονειρεύεται και χάδια


Αν είναι Σάββατο η Δευτέρα
Παρασκευή η Κυριακή
δέν πάει ο κόσμος παραπέρα
κι αυτός μονάχος πάντα εκεί,

πόρτα την πόρτα να γυρίζει
βήμα το βήμα να ζητά
τη μοίρα του, και να τη βρίζει
και μέσα σ΄αναφιλητά


κρυφά μές την κρυφή χαρά του
δώρο σού κάνει τα φτερά του



3
Μηδέν κι ακόμα παρακάτω
κατάμαυρ΄η ζωή και άδεια
πώς πιάσαμε καρδιά μου πάτο
κι΄απο παντού χιμούν σκοτάδια

ήλιε μου φέξε να χαρείς
για μάς πού νύχτωσε νωρίς

Άσπρο και μαύρο της σκακιέρας
το αύριο με το χθές πώς μοιάζει!!
Μονόφθαλμο ο κόσμος τέρας
που απ΄τα χείλη του αίμα σταζει

Βγές ήλιε μου να σε χαρώ
άλλα σκοτάδια δεν μπορώ

4
Στη ζήση ετούτη την πικρή
πές μου που πήγαν τα όνειρά μας
μέρα τη μέρα πιό σκληροί
γίναν οι ανθρώποι ολόγυρά μας
και με την πρώτη ευκαιρία
βορά μας ρίξαν στα θηρία

Το φώς του ήλι΄ ούτε στιγμή
(μήπως το άφησαν οι άλλοι ?)
τρύπα δέ βρήκ΄ούτε ρωγμή
απ΄το σκοτάδι να μάς βγάλει
να πούμ΄"ανάσανα επιτέλους
κι ας ήρθε η αρχή του τέλους"

Ποιός τα κρατάει τα σκοινιά
του κόσμου ποιός χαράζει ρότα
σταυραδερφέ μου μάθε, ρώτα
στ΄άχυρα ψάξε γιά βελόνι
και ποιός κρατάει τα σκοινιά
της μοίρας μας και το πριόνι
πού στην πικρή μας τη χαρά
μας πριονίζει τα φτερά

5
Τον πονο που' χω στην καρδια
ανθρωπου νους δε βαζει
απ' τη στιγμη που μ' αφησες
με τρωει το μαραζι

Εφυγες κι εφυγε μαζι
και η στερνη λαλια μου
κι ειναι το σπιτι μ' ορφανο
και στερφα η αγκαλια μου

Μ' αν καθε ωρα και λεπτο
με σφαζουν οι αναμνησεις
στ' ορκιζομαι στη μανα μου
δε θελω να γυρισεις


6
χθές βράδυ έκανες
μιάν αμαρτια
μ΄άφησες μόνο μου
χωρίς αιτία

Χωρίς αιτία κι αφορμή
είπες πως ήρθε η στιγμή
νά χωριστούμε
γιατί δέν έχει πιά σκοπό
άν μ΄αγαπάς καί σ΄αγαπώ
μαζί νά ζούμε

είπες πώς ήτανε
μεγάλο λάθος
αυτός ο έρωτας
αυτό τό πάθος

μεγάλο λάθος πού μπορεί
γιά τά σωστά ν΄αδιαφορεί
καί νά σκοτώνει
ότι έχει αξία καί μετρά
κι ατέλειωτες φορές οικτρα
νά μετανοιώνει

μά πριν χωρίσουνε
γιά μάς οι δρόμοι
άκου μιά ταπεινή
στερνή μου γνώμη

μεγάλo πραγμα στή ζωή
είναι κανένας μέ πνοή
νά αγαπάει
νά σπάει όρια αντοχής
κι από τά βάθη τής ψυχής
νά συγχωράει






7
Για το παρακατω κειμενο ψαχνω τα κουπλε.
Ποιος μπορει να δωσει μια ιδεα?

......................................
........................................
σε πλανεψε μια ξενη αγκαλια
με πουλησες για χαρτινα παλατια
αχ ναταν λεει σημερα Θε μου πρωταπριλια
και ψεμματα πως μουκανες δυο την καρδια κομματια
.......................................
.......................................

8
Άγριες μέρες, παγερές, γιαλιά σπασμένα
που πάνω τους  κυλιόμαστε γυμνοί
σού ΄γινα βάσανο κι εσυ πληγή για μένα
κάτσαμε τη ζωή μας στο σκαμνί

Σαλπάραμε με βάρκα την ελπίδα
να φύγουμ΄απ΄τον άγριο καιρό
μα στ΄ ανοιχτά μας βρήκε πάλι καταιγίδα
κι εκεί που σμίγει ο ουρανός με το νερό
εγώ ακόμη μια στεριά δεν είδα
κι άλλο κουπί πια να τραβήξω δεν μπορώ

9
Ψαχνω τους δρομους  με δακτυλοθεσια για τριχορδο μπουζουκι -τζουρα, σε πενταγραμμο.
Ποιος μπορει να βοηθησει ;

10
Φεύγει η μερα κι η βροχή
πού σέ μουσκεύει ως τήν ψυχή
πήρε νά δυναμώνει

της προδοσίας το φιλί
κόβει τα χείλη σα γιαλί
και την καρδιά ματώνει

Αδιάφοροι περαστικοί
σε προσπερνάνε βιαστικοί
με βλέμμα παγωμένο
πού νάβρεις λίγη ζεστασιά
μέσα στην κοσμοχαλασιά
αγόρι πικραμένο

Εφυγ΄η  μέρα κι η βροχή
που σε μουσκεύει ως την ψυχή
πέφτει βαριά ακόμα

εσύ πονάς κι αυτή γελά
και κάποιου άλλου τα τρελλά
φιλιά έχει στο στόμα

Αδιάφοροι περαστικοί
σε προσπερνάνε βιαστικοί
με βλέμμα παγωμένο
πού νάβρεις λίγη ζεστασιά
μέσα στην κοσμοχαλασιά
αγόρι προδομένο

Έφυγ΄η μέρα κι η βροχή
πού σε μουσκεύει ως την ψυχή
δε λέει να σταματήσει

μα κάτι λέει στην καρδιά
πως ξαφνικά κάποια βραδιά
κοντά σου θα γυρίσει

Σελίδες: [1]