Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 21/10/18, 11:01
-
Είχα διαβάσει και τους τέσσερεις τους τόμους σου
να σταματήσω εδώ, μου είπανε, πως πρέπει,
όταν με δέσανε σφιχτά στις λαιμητόμους σου
να μη διαβάσω γι’ άλλους φόνους σε άλλα έπη
Πρώτες σελίδες, ποιητές, γιορτές, και ρήτορες,
χίλια εμβατήρια, κι αγώνες στην παλαίστρα,
μα τσιμουδιά γι’ αυτά που πάθαν οι επιβήτορες,
για τους θανάτους στης αγχόνης σου την δέστρα.
Μου ΄πες να μπω, προτού μουντός γίνει ο ορίζοντας
σ’ ένα κανό να βγούμε στους ωκεανούς σου,
σε είχα αγκαλιάσει και σαλπάραμε γνωρίζοντας
πως μια νυχτιά θα σπαρταρίσω στους βωμούς σου.
Κι ήμουν ατίθασος στους βάρβαρους τους νόμους σου,
πως να το ξέρω όταν έφτασα με αγέρι
και φωτογράφιζα ξανά τις λαιμητόμους σου
πως θα κοπώ στο κοφτερό τους το μαχαίρι.
Διάβασα φως μου, στα κρυφά, και τα άλλα τα έπη σου
το φρικαλέο σου το πασλ να το ενώσω
κι είχε φανεί μέσα απ’ το βρόγχι, κι απ’ το λέπι σου,
πως στους βυθούς σου θα βρεθώ, κι εκεί θα λιώσω
κι ως να σκεφτώ, κύμα νυχτιάς με ακροβόλησε
να με αγκυλώσει με του θάνατου το αγκάθι,
τους μακελάρηδες καιρούς το ασκί σου αμόλυσε
και ναυαγός σου σπαρταρώ σε άγρια βάθη