η Κουτσή ξύλινη καρέκλα

[ΠΟΙΟΣ]

η Κουτσή ξύλινη καρέκλα
Πόσο αγαπώ την κουτσή ξύλινη καρέκλα , που την παρέσυρε ο χειμώνας μέσα από τα όνειρά μου και την έσπρωξε στην παραλία με τα βότσαλα ,και στέκει στα τρία της πόδια , σφηνωμένη μέσα στις πέτρες τις άσπρες , όρθια , σαν να κοιτάζει το πέλαγο το φουρτουνιασμένο....
Στα ξεπλυμένα από την θάλασσα πόδια της , έχει μείνει λίγο ακόμα μπλε χρώμα και μερικοί ψάθινοι κόμποι τυλιγμένοι στην πλάτη της...
Πάντα την κοιτάζω με θλίψη .Είναι σαν ένας μαγνήτης που τραβάει όλα όσα μου λείπουν , όλα όσα έφυγαν , όλα όσα χάθηκαν , όλα όσα ξέχασα ,όλα όσα με ξέχασαν ....
Και λες και έμεινε η και η ζωή μου καθισμένη πάνω στην καρέκλα και περιμένει ... περιμένει...
Και ξέρω πως κάποιο από τα επόμενα μεγάλα κύματα θα την πάρει μαζί του και θα την αφήσει στους βυθούς για πάντα ...
Την έχω δει να την τραβάω σιγά και με σεβασμό λέγοντας στην αγαπημένη μου να καθίσει ..
Πόσα όνειρα έχει ακούσει να γεννιούνται , πόσα ταξίδια έχει ακούσει να ξεκινούν...
Την έχω δει να τη σπρώχνει θυμωμένα πίσω της η κοπέλα πετώντας την στο μωσαϊκό και προσπερνώντας την σχεδόν τρέχοντας ....
Πόση μοναξιά από το πάτωμα σήκωσα μαζί με την καρέκλα εκείνο το απόγευμα...
Την αγαπάω τόσο αυτή την κουτσή ξύλινη καρέκλα ...
Γιατι πάνω της καθόταν πότε η χαρά , πότε η ευτυχία , πότε η λύπη , πότε ο θυμός , πότε η απογοήτευση ...
Γιατί πάνω στην δική μου και εκείνη την καρέκλα την απέναντι μου καθόταν πάντα μία κουτσή ζωή , ένα κουτσό όνειρο και ενα κουτσό τέλος ...
Α.Π.