Jazz

[Jose]

Φίλοι ή εχθροί της τζαζ ενωθείτε 

Για να δούμε λοιπον πως παμε απο τζαζ!  Ακόυτε τζαζ; Σας αρέσει ή την βρίσκετε βαρετή; Τι είναι αυτό που σας τραβάει/ απομακρυνει απο αυτήν; Ποια είδη προτιμάτε; Αγαπημενοι σας καλλιτέχνες; Οσοι ασχολειστε με αυτήν προτεινετε μερικά αλμπουμ που θεωρείτε must-have για εναν οπαδό αυτου του είδους μουσικής.


Προσωπικά τα δυο τελευταια χρόνια που αρχισα και ασχολουμαι με την τζαζ με εχει συναρπασει. Την θεωρώ ενα ειδος μουσικής που αξιζει καποιος να ασχοληθει μαζι της. Η ποικιλομορφια της ειναι γεγονος. Απο απλές μελωδίες και μια γλυκια γυναικία φωνή να τις συντοφευει μεχρι και "βαριους" αρμονικους συνδιασμους και απαιτητικά προσοντα των εκτελεστών. Τα ειδη που με τραβανε περισσοτερο ειναι η fusion jazz,  το bebob, η modern και πανω απο απ' ολα η cool jazz. Αγαπημένοι μου καλλιτεχνες αρκετοί. Πρωτος και καλύτερος ο μεγάλος Miles Davis(respect)! Ακόμα John Coltrane, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Nat King Cole. Fusion jazz κιθαρiστες οπως ο Αl Di Meola, John McLaughlin, Alan Holdsworth. Αγαπημένες ερμηνευτριες Norah Jones, Nina Simone, Billie Holiday και Diana Κrall.

Απο τα αγαπημενα μου jazz αλμουμ ξεχωριζω τα Kind of blue του Miles Davis και Elegant Gypsy τοu Al Di Meola. Πραγματικά διαμάντια!!!

Περιμένα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις πάνω στο θέμα η οτι σχολιο εχετε να κανετε!

[fenderiarhs]

της jazz μονο φιλος μπορεις να εισαι........το κακο εινια οτι ειμαι ακομα πολυ μικρος για να καταλαβω πολλα πραγματα της.......φταιει και η ατελης μουσικη μου παιδεια.............

[TAXIS]

Τζαζ ακουω, αλλα οχι πολυ, μου αρεσουν περισσοτερο ο Louis Armstrong και η Nina Simone. 2 album που προτεινω ειναι Louis Armstrong, All time greatest hits & Nina Simone, Feeling good.

[freemind]

Δυστυχως εγω δεν γνωριζω πολλα απο jazz. Ουτε ονοματα, ουτε συνθετες, ουτε εκτελεστες, ουτε κλιμακες, ουτε θεωρητικα κολπα. Το μονο που γνωριζω ειναι πως περα απο τη δεξιοτεχνικη jazz ( που γινεται κουραστικη πολλες φορες ), ειναι μια μουσικη που ή θα σου μιλησει ή θα σε αφησει αδιαφορο. Εγω αισθανομαι πως βρισκομαι στην πρωτη κατηγορια, ισως γιατι την πλησιαζω περισσοτερο σαν ακροατης, παρα σαν μουσικος.
Και καλο ειναι να προσεγγιζουμε τετοια ειδη σαν ακροατες, παρα σαν μουσικοι, γιατι μονο ετσι μπορουμε να αντιληφθουμε την ομορφια τους.

[YmiRLinG]

Απο την αρχη της χρονιας ασχολουμαι αρκετα με την jazz και με την jazz θεωρια. Γενικα προτιμω fusion jazz αλλα και κανονικη Αγαπημενα αλμπουμς Kind of blue Miles Davis και invitation jaco pastorius. Επισης τρελενομαι για marcus miller και scofield

[jacksonas]

Μου αρέσουν πολλά είδη μουσικής για να είμαι ειλικρινής.
Όμως η Jazz ποτέ δε μου άρεσε.
Άκουσα διάφορα jazzοκομμάτια μήπως και έπεφτα στα λίγα βαρετά αλλά όλα ίδια μου φαίνονταν.

Μονότονη μου φαίνεται...και βαρετή...

Μην πέσετε πάνω μου.Απλά δε μου αρέσει.

[YmiRLinG]

Αλλο το απλα δεν μου αρεσει και αλλο το "μονοτονη και βαρετη"

[blueb]

Nαι ακούμε!
Ο κύριος λόγος είναι οτι ΔΕΝ είναι μονότονη και βαρετή,αλλά έχει πράγματα μέσα της που δεν φτάνει μια ζωή για να τα αναγνωρίσεις και να τα καταλάβεις.
Βρίσκω εκπληκτικό το ότι παίρνοντας ένα κομμάτι και προσπαθώντας να το παίξεις θα το παίξεις οπωσδήποτε διαφορετικά από όποιονδήποτε άλλον,εφαρμόζοντας ότι ξέρεις και θέτοντας σε λειτουργία όλη την αισθητική σου.Για τον ίδιο λόγο θεωρώ οτι είναι ο μοναδικός τρόπος να κάνεις κάτι δημιουργικό στη μουσική αν δεν γράφεις δικά σου κομμάτια.

Από είδη δεν ξέρω πολλά,αλλά είμαι σίγουρος οτι μου αρέσει το D-Blues γαλλικό gypsy swing τύπου Django Reinhardt,Stephane Grappelli Κλπ.Σε αυτό το είδος θεωρω καλό δίσκο το "Ιn Solitaire" και το "Folie aux six",όπως και διάφορα άλλα από συνεχιστές του έργου του Django,όπως Bireli Lagrene,Rosenberg Trio κλπ.

Κατά τα άλλα ακούω πολύ Κeith Jarret (κορυφαίο το Koln Concert),Miles Davis (με γονατίζει το Ascenseur Pour L'Ιchafaud και το Round About Midnight) και γενικά ο,τι πέσει στα χέρια μου από ECM καλό βγαίνει .

Κιθαριστικά τρελλαίνομαι με παιξίματα όπως του Joe Pass και διαφόρων βιρτουόζων chord-soloists,ειδικά αν είναι μόνοι τους και συνοδεύονται από μια γυναικεία φωνή και βαριέμαι με τους fusion-άδες,τους οποίους και κατηγορώ για το οτι θεωρείται αυτή η μουσική δύσκολη και κουραστική για τον πολύ κόσμο. 

Γράφω και μερικά ονόματα ακόμα για να το παίξω ψαγμένος

Arturo Sandoval,Brad Mehldau,George Benson,Art Tatum,Thelonius Monk,Stan Getz,Chet Baker και πολλούς άλλους

[penoktonos]

εγώ θεωρώ τους jazz-ίστες καταπληκτικούς μουσικούς,με τρομερό ρυθμό και αυτοσχεδιασμό αλλά η jazz ως μουσική...όχι μόνο με αφήνει αδιάφορο αλλά δε μπορώ να την αντέξω...

[Jose]

Όντως είναι αλήθεια ότι η πολυπλοκότητα της αποθαρύνει πολλές φορές τον υποψήφιο ακροατή. Τον κανει να βαριεται και τον απομακρυνει απο αυτήν. Οπως είπε και o freemind ειναι μια μουσικη που ειτε θα την λατρεψεις ειτε δεν θα σου κανει καμια απολύτως αισθηση.

έχει πράγματα μέσα της που δεν φτάνει μια ζωή για να τα αναγνωρίσεις και να τα καταλάβεις.

Αυτος ειναι βασικα ο λογος που και εμενα με συναρπαζει τοσο πολύ αυτο το ειδος μουσικης!

[chorrer]

Μετα απο 4 χρονια jazz θεωριας και απειρους συμμαθητες πορωμενους με αυτην τη μουσικη, νομιζω οτι δεν  την αντεχω πλεον. 
Τρομερη μουσικη, απιστευτοι κι αξιολογοι παικτες οι περισσοτεροι.....αλλα καθε φορα που παω σε jazz συναυλια , μετα το πρωτο μισαωρο θελω να αυτοκτονησω!!! 
Χωρις πλακα παντως , καποτε μπορουσα να την ακουσω...τωρα απλα την αντεχω ....δεν με αγγιζει κι ιδιαιτερα.....Παντως δεν μπορω να σκεφτω καποιο λογο στο να ειναι καποιος εναντιον της jazz.....δεν νομιζω οτι τιθεται θεμα (αντικειμενικα μιλωντας) να την κατηγορησει καποιος σαν ευπεπτη, "εμπορικη" , κλπ μουσικη......ή σ΄αρεσει ή οχι....

[bassman(4 String Suicide!)]

Λοιπον η τζαζ δεν με συγκινει ιδιαιτερα αν και μπασιστας.Την βρισκω ομορφη μουσικη και σιγουρα εξαιρετικα επιμορφωτικη για μουσικους..αλλα την βαριεμαι.Οταν ακουω προτιμω την acid jazz.Επισης θα θελα να προσθεσω οτι το να λεει κανεις οτι βρισκει μια μουσικη μονοτονη και βαρετη(οπως ο jacksonas) δεν ειναι προσβλητικο.Γιατι απλα λεει..την βρισκω ετσι η μου φαινεται ετσι..και διευκρινιζει ετσι οτι μιλαει για τον εαυτο του...και χωρις να μιλαει με ασχημα κοσμητικα επιθετα αλλα πολιτισμενα.Οι αποψεις ηταν και θα ειναι παντα σεβαστες.

Υ.Γ.:Στον τομεα της acid εγω εχω να προτεινω τους Corduroy με το album:"London-England".

[Santa]

Μιας και γω ακούω jazz, να πω ότι πολύ ενδιαφέρον θεωρώ την funk jazz ή τη latin jazz, που εμπεριέχουν κομμάτια πολύ διασκεδαστικά και ευχάριστα, χωρίς να σε κάνουν να βαριέσαι όπως ίσως η κλασσική jazz. Προτινόμενοι δίσκοι: σίγουρα κάποιος από scofield (πολύ ωραίο το ''what we do''), dave weckl (όπως the zone ή transition) και Chick Corea. Το περιοδικό Jazz&Τζαζ είχε κάποια στιγμή μια συλλογή με τίτλο Chick Corea and friends με απίστευτα κομμάτια (επιλογές) από Chick Corea, Dave Weckl, Vinnie Colaiuta και πολλούς άλλους που δεν θυμάμαι ονόματα . Α, τσεκάρετε και τον John Patitucci, έχω ακούσει λίγα τραγούδια του, αλλά λένε πως αξίζει.

[Μάνος Καμπούρης (m.k.)]

 Εγώ, αν και κιθαρίστας, προτιμώ την classic jazz. Ακούω κυρίως standarάκια και το Real Βook είναι το Ευαγγέλιό μου! Αγαπημένοι μου είναι οι Mingus (Θεός!!!!), Monk, Coltrane, Parker, Brubek (κι αυτός Θεός!!!!) κ.ο.κ.
 Η μεγαλύτερη μαγκιά μου στη μουσική είναι το ότι ασχολήθηκα με την jazz. Η μεγαλύτερη βλακεία μου είναι ότι την παράτησα (παιχτικά μόνο..)

[YmiRLinG]

Εχω το real βοοκ το παλιο που ειναι χειρωγραφω με την ημερομηνια '77 πανω... Και στη συνεχεια του δασκαλου του δασκλαου μου οταν το πηρε (οταν ηταν παρανομο ακομα) και του δασακαλου μου μετα και τη δικια μου τωρα Αυθεντικα πραγματα οχι αυτα που πουλανε

[Μάνος Καμπούρης (m.k.)]

 Kαι εγώ αυτό έχω  . Δεν το ήξερα ότι έγινε νόμιμο...

[aris 13888, ο saprikios anathematistis]

Εμενα μαρεσει γενικως σαν μουσικη, αλλα δεν νομιζω να ακουγα μονος ετσι ενα σιντακι κλπ!

Μαρεσει σε κανα κυριλε μερος αν ειμαι, για ηρεμια κι ετσι! Παντως ειναι γαματη μουσικη!

[parlats]

Εγώ ξεχωρίζω Jaco Pastorious, Bireli lagrene, Sylvain Luc, Miles Davis, το μεγάλο δάσκαλο Django Reinhardt και άλλους.

Ολοι αυτοί ανήκουν σε διαφορετικά είδη της τζαζ, αλλά όλοι τους ειναι εκπληκτικοί. Οι τζαζίστες είναι κατ'εμέ, φοβεροί μουσικοί καθώς οι αυτοσχεδιασμοί τους ξεπερνάνε πολλά είδη μουσικής. Καμιά φορά την ορχηστρική τζαζ την βρίσκω και γω μονότονη, αλλά όταν συνοδεύεται από φωνάρες, τότε αποτελεί μαγικό είδος.

[YmiRLinG]

Kαι εγώ αυτό έχω  . Δεν το ήξερα ότι έγινε νόμιμο...

Ω ναι και μαλιστα εχει βγει σε πολλες εκδοχες, για μπασσο, για κιθαρα... Τεσπα αλλου ιενια το real ομως

[Salinas]

...η ελευθερία που προσφέρει η jazz στον αυτοσχεδιασμό (αν βέβαια και ο εκάστοτε μουσικός διαθέτει τα απιτούμενα προσόντα) είναι κάτι το συγκλονιστικό! Θυμάμαι ότι η πρώτη μου επαφή με τη jazz σαν παίξιμο ήταν πριν από περίπου 5-6 χρόνια σε ένα μικρό club έξω απ'τη Φλωρεντία, που διοργάνωνε jam sessions και με έιχε καλέσει ένας φίλος σαξοφωνίστας! Το σχήμα που παίζαμε (δε γνωριζόμασταν καν νωρίτερα) ήταν με τρεις κιθάρες, ντραμς και σαξ: στην αρχή έπαιζα αυστηρά ρυθμικά, αλλά όταν μου δώσαν χώρο, πέρασα σε κεινες τις γραμμές από πεντατονική μέχρι ταξίμι. Από τότε θεωρώ τη jazz ένα τρόπο αντίληψης της μουσικής.Απλά τη λατρεύω!
 Όσο για επηροές: θεωρώ ανεπανάληπτο το A Love Supreme του John Coltrane, το Kind of Blue του Miles Davis, το Koln Concert του Keith Jarrett (υπόδειγμα αυτοσχεδιασμού), το Full House του Wes Montgomery (ό,τι καλύτερο έχω ακούσει για jazz κιθάρα, με φράσεις που έχουν γίνει διάσημες από τους funk επιγόνους), αλλά και το Journey in Satchidananda της Alice Coltrane και τους βραζιλόφωνους αυτοσχεδιασμούς του Eumir Deodato...
 Εντελώς ενδεικτικά...

[pan-The_gunslinger]

Εμένα μ'αρέσει η jazz μ'αρέσουν κι όλοι αυτοί οι τεχνήτες που την απαρτίζουν, δεν μπορώ όμως να καταλάβω ποιά είναι τα όριά της. Που ξεκινάει? Έως που μπορεί να φτάσει? Η υποστασή της εξακολουθεί να υπάρχει χάρη στην classic jazz? Μα αφού δεν ακούγεται πια η classic...
Πάρα πολλές απορίες, δεν καταφέρνω να παίξω και τίποτα απ'αυτά που παίζουν οι άλλοι και τρελένομαι. Αυτό το μυστηρίο που εμπεριέχεται σε αυτό το είδος μουσικής με συναρπάζει και γι'αυτό καταφέρνει να με κρατάει κοντά (όχι πως ακούω όλη μέρα jazz), προσπαθώντας να λύσω το μυστηριό της.

[blueb]

Που ξεκινάει? Έως που μπορεί να φτάσει? Η υποστασή της εξακολουθεί να υπάρχει χάρη στην classic jazz? Μα αφού δεν ακούγεται πια η classic...

Εδώ νομίζω κάνεις λάθος.Η κλασική jazz ακούγεται και μάλιστα τελευταία τείνει να γίνει και της μόδας.Μια βόλτα από το αφυκτικά γεμάτο half note όταν παίζουν bebop swing συγκροτήματα θα σε πείσει.

Αν και δε με ενδιαφέρει τίποτα περί μόδας δεν μπορώ παρά να απολαμβάνω αυτή την τάση που παρατηρώ και να χαίρομαι.Παρατηρήστε πως όλο και περισσότερα μουσικομάγαζα φέρνουν κιθάρες σκάφη,πως λειτουργούν μικρά δισκοπωλεία εξειδικευμένα και με γνώστες υπαλλήλους,ακόμα και τις προτιμήσεις κάποιων σκηνοθετών για τα soundtracks των ταινιών τους.

Μπορεί όλα αυτά να συνέβαιναν και νωρίτερα και να μην τα παρατηρούσα βέβαια 

[Holy Diver]

Καλά, γουστάρω, τέτοια συμπάθεια για τη τζαζ στο φόρουμ... Αυτά είναι!
Λοιπόν, προσωπικά τη λατρεύω αυτή τη μουσική. Κάνω μαθήματα τζαζ κιθάρας και αρμονίας και παίζω σε ένα swing γκρουπάκι. Από καλλιτέχνες κλπ, είμαι φαν των Miles Davis, Monk, Coltrane, Django, Duke, Ella Fitzgerald, Joe Pass, Paul Desmond, αλλά το απόλυτο κατ'εμέ κιθαριστικό πρότυπο είναι ο Wes Montgomery.

[pan-The_gunslinger]

Που ξεκινάει? Έως που μπορεί να φτάσει? Η υποστασή της εξακολουθεί να υπάρχει χάρη στην classic jazz? Μα αφού δεν ακούγεται πια η classic...

Εδώ νομίζω κάνεις λάθος.Η κλασική jazz ακούγεται και μάλιστα τελευταία τείνει να γίνει και της μόδας.Μια βόλτα από το αφυκτικά γεμάτο half note όταν παίζουν bebop swing συγκροτήματα θα σε πείσει.

Αν και δε με ενδιαφέρει τίποτα περί μόδας δεν μπορώ παρά να απολαμβάνω αυτή την τάση που παρατηρώ και να χαίρομαι.Παρατηρήστε πως όλο και περισσότερα μουσικομάγαζα φέρνουν κιθάρες σκάφη,πως λειτουργούν μικρά δισκοπωλεία εξειδικευμένα και με γνώστες υπαλλήλους,ακόμα και τις προτιμήσεις κάποιων σκηνοθετών για τα soundtracks των ταινιών τους.

Μπορεί όλα αυτά να συνέβαιναν και νωρίτερα και να μην τα παρατηρούσα βέβαια 

Ίσως τίνει να γίνει της μόδας καθώς όλοι τώρα θυμούνται να το παίξουν κουλτούρα κ.τ.λ. Δεν ξέρω αλλά αυτοί οι Έλληνες όπου φυσάει ο άνεμος πάνε. Πλάκα θα έχει μεθαύριο να ακούγονται οι Νile σε νεο-μεταλλάδικα και να χτυπιούνται οι Ελλήνες όλοι μαζί παρέα.

[The JeSTeR]

Jazzaρουμε δηλαδη λιγο πολυ οι φορουμιτες ε?  λοιπόν βούτηξα και γω στα βαθια εσχάτως, άρχισα μαθήματα, και πραγματικα κόλλησα, αν και παιζοντας όλη μερα τζαζ κατέληξα να ακούω περισσότερο άλλη μουσική για να ξελαμπικάρω....

καλα, εννοείται, οτι το να λέω ότι παίζω jazz, είναι σαν να λέω ότι ξέρω να χορεύω ζειμπέκικο επειδή μπορώ να βαραω παλαμακια!     

Συμφωνώ με όσους λένε ότι κουράζει, εμενα με κουράζει πολύ κάποιες φορες, αλλα παίκτες όπως ο Wes Montgomery, o Joe Pass, o Burrell μου έχουν αλλάξει τον τρόπο που σκέφτομαι και κατανοώ την κι8άρα γενικως....

Σιγουρα, πολλές φορές κάποιος που ακούει jazz, ή προσπαθεί να την μάθει χάνεται στις κλιμακες, την ταχύτητα, την τεχνική, και συνεπώς στο τέλος βαριέται...
Η αλήθεια όμως είναι, ότι η θεωρία της τζαζ δεν είναι αυτό που έχει σημασια. Το πνέυμα της Jazz, βρίσκεται στην απόλυτη ελευθερία της έκφρασης μέσα από την τεχνική. Γι αυτό και οι πραγματικά ωραίοι αυτοσχεδιασμοί, που δεν βαριέται κανείς, δεν είναι τα αστραπιαία ανεβοκατεβάσματα σε αρπισμούς και τα περάσματα απο 420 modes, οι απανοτές αλλαγές στην τονικότητα κλπ κλπ....

α. και τωρα που το προσεξα, ρε παιδια, ας μην ξαναμπούμε στις διαδικασίες του που ξεκινά και πού τελιώνει το ένα,τί ειναι jazz και τι οχι... Γιατί αν εξαιρέσεις το γενικό πλαίσιο του τί είναι Jazz, τότε τα όρια της με τα Blues, τη Funk και τη Soul για παραδειγμα  είναι ανύπαρκτα... εδω ακόμα και οι Dillinger Escape Plan χρησιμοποιούν παρα πολλα στοιχεία της jazz.