Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Raphssodos στις 16/01/06, 18:40
-
Τώρα η ζωή μια πληγή που δεν άνοιξε
μια καταστροφή που ήρθε, είδε και μ' άφησε
μόνος στη σιωπή να πεθάνω λίγο έλειψε
όταν η ελπίδα ένα βράδυ μ' εγκατέλειψε
Έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου
κάθομαι και χάνω τώρα δα τα λόγια μου
κλαίω τη ζωή που θ' αφήσω φεύγοντας
ζήτω η σιωπή που θα χάσω πεθαίνοντας
Σου 'δωσα αγάπη αχ! αγάπη και τρόμαξες
σου 'δειξα τον δρόμο κι εσύ αλληθώρισες
φταίω κι εγώ όμως που δεν σε πρόσεξα
στην τελευταία μανούβρα μου που δεν σε χόρτασα
Όχι μη ζητάς να ξανασμίξουμε
στο τέλος το ξέρεις ξανά θα δακρύσουμε
όχι μη ζητάς μαζί να πεθάνουμε
τρέχει η ευτυχία κι εμείς δεν τη φτάνουμε
Σε ποια άκρη να πιαστώ να σου δείξω τι έγινε
αφού απ' τη σχέση αυτή τίποτα πια δεν έμεινε
μόνο μια φωτιά στη ψυχή που δεν άναψε
σαν κατακλυσμός που θα γίνει, δεν άρχισε
Ποτάμι η στιγμή που κυλά δίχως αύριο
τραγούδι που δεν παίζει πλέον το ράδιο
μια στάλα η ζωή να τη ζήσεις νομίζοντας
πως είναι η φυγή ό μόνος σου ορίζοντας
Σου 'δωσα αγάπη αχ! αγάπη και τρόμαξες...
-
Καλώς ήρθες φίλε Raphssodos :)
Όμορφο κι ευαίσθητο το ποίημά σου.
Οι "μανούβρες" όμως κι ο "αλληθωρισμός" δεν μ' άρεσαν...Πληγώνουν λίγο τον λυρισμό σου...νομίζω :)
-
πολύ πολύ όμορφο... μου άρεσε πάρα πολύ συγχαριτήρια!!! :)