Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / To kalokairi pou feugei

« στις: 29/10/08, 20:04 »

Χαμήλωσε το φως
Κι ας είναι λίγα τα ξεχασμένα αστέρια
Το καλοκαίρι φεύγει - όλα το δείχνουν΄
Τα σύννεφα, η βροχή, το ρίγος.
Το βλέμμα σου μην το γυρνάς
Οι αλατοστήλες είναι μύθοι.
Άφησα την καρδιά μου κλεισμένη σ ένα κοχύλι,
παρέα με το καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι που πνίγεται στην ομίχλη΄
που δε θα ναι πια ποτέ το ίδιο....

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Gia des...

« στις: 09/09/08, 18:40 »

Για δες! Η νύχτα άπλωσε το μεταξένιο της πέπλο
Με τύλιξε μια ζεστή αύρα… Μια γλυκιά οικεία φωνή
Ακούστηκε από μακριά. Μάλλον γέννημα της φαντασίας μου…
Μα άκου καλύτερα! Πλησιάζει… Αλήθεια!
Δες πως χαϊδεύει τα αυτιά σου η μελωδική της χροιά.
Όμως αδύνατον να καταλάβεις τι σου ψιθυρίζει… Μάταιο!
Απόλαυσε το άγγιγμα των δύο μικρών ονείρων σου…
Κοίτα πως καθρεφτίζεσαι στα κρυσταλλένια τα νερά της λίμνης!
Γνώριμη η όψη και συνάμα τόσο ξένη…Το δίλημμά σου είναι μεγάλο…
Μην απορείς που σε πρόδωσε η ξένη φιγούρα…
Συχνά προδότης γίνεται η γνωστή. Μα αυτό μη σε νοιάζει…
Είναι μέρος του σχεδίου. Μην απελπίζεσαι αν δεν κατανοείς τους κανόνες…
Φώναξέ με! Θα σε βοηθήσω όσο μπορώ αλλά δε στο υπόσχομαι.
Οι υποσχέσεις είναι λόγια και τα λόγια συχνά ξεθωριάζουν και χάνονται.
Μη με βάζεις να σου ορκιστώ…(!)
Είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα για μένα! Κλαίω μα δάκρυα δεν κυλούν,
Γελάω μα ήχος δε βγαίνει από τα χείλη. Τα χείλη που τόσο αγάπησες.
Ή μάλλον τα χείλη που τόσο νόμιζα ότι αγάπησες.
Ήταν ένα ψέμα λοιπόν;… Δε χρειάζεται να απαντήσεις.
Άσε με να μονολογώ! Μπορεί να μη μου αρέσει η απάντησή σου.
Άσε με να πλάσω τη δική μου. Όπως τη θέλω εγώ…
Όπως τη νιώθω κι όπως τη φαντάζομαι.
Η φαντασία είναι σπουδαίο όπλο είπε κάποιος. Και εγώ θέλω να τη διαθέτω
Στο οπλοστάσιο του μυαλού μου. Να μη στερέψει ΠΟΤΕ!
Το ίδιο και η αγάπη μου για τη ζωή. Μη με εγκαταλείπεις… Όχι δεν είναι αργά.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται παράξενα…Μα σε προειδοποίησα! Δε συμφωνείς;
Άσε με να γράφω τώρα που μπορώ, μη μου στερείς τη χαρά αυτή
Άσε με ελεύθερα να εκφραστώ… Μη μ’ εμποδίζεις, μη μ’ ευνουχίζεις.
Άσε με να νιώσω για λίγο ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!   

 

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Βραδιές στην Πλατεία

« στις: 03/09/08, 20:34 »

Ζω σε ένα κόσμο αλλόκοτο
Γεμάτο μυστήριο
Σε ένα κόσμο χωρίς λογική
Και ελπίζω πως κάποτε
Θα καταλάβω κι εγώ
Πώς να ζω στη μοναξιά

Ζεις σ ένα σύμπαν παράλληλο
Δίχως όνειρα
Το σώμα σου κουρασμένο αναζητά
Την πηγή, την πηγή της ευτυχίας μου
Τη λύτρωση

Το αύριο είναι μακριά μου λες…
Όμως είναι κοντά όσο το χθες
Η μνήμη με προδίδει και με πάει
Σε λούνα παρκ, πλατείες…
Και γελάει
Σαν κάποιο μεθυσμένο που αράζει
Στου Ναβαρίνου την πλατεία όταν χαράζει

Θέλω να φωνάξω δυνατά
Μα η φωνή μου χάνεται
Σαν σε κοιτώ στα μάτια
Γίνομαι παιδί και λαχταρώ
Να παίζω σε χωράφια ξένα
Να ζήσω ανέμελα ξανά(προσπαθώ)…

Κι όμως είσαι εκεί
Φάντασμα του παρελθόντος
Στοιχειώνεις τα όνειρά μου
Και με οδηγείς πια στο μονοπάτι το στενό
Στο ανήλιαγο δωμάτιο του μυαλού σου…

Το φεγγάρι σε ζηλεύει
Τα άστρα θα ΄θελαν να στολίζουν
Τα πυρόξανθα μαλλιά σου
Το πέπλο της νύχτας σε ντύνει
Κάθε βράδυ με πανσέληνο…
Μη σταματάς…
Δεν μπορείς να προχωρήσεις(
Ξαναπροσπάθησε…
Μη τα παρατάς…

Με μια κιθάρα αγκαλιά
Και συγχορδίες στη σειρά
Ψάχνω να βρω την ησυχία
Με μελωδίες από παλιά
Και παρτιτούρες δανεικές
Φτιάχνω μια κοσμοθεωρία

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Πίσω από μια ξένη Οδύσσεια

« στις: 02/09/08, 00:01 »

Μην ειρωνεύεσαι, παπου... μπορει αυτοί οι στίχοι(και αναφέρομαι κ εγώ σε όλους, όχι μόνο σ αυτους) για κάποιους να σημαίνουν κάτι περισσότερο.