Στοιχειωμένος και μόνος πια ζω
Το κορμί μου σερνω απο συνήθεια
Η ψυχή μου κόλαση ανοιχτή στ'αλήθεια
Και κήπος ανθισμένος φυλαχτό

Ο πόνος δε νικιέται με ανθρώπινες κραυγές
Ακούω την φωνή σου και βουρκώνω
κι αν λυγίσει ο χρόνος κι αυτον τον πονό
Λειψή θα ειναι η καρδιά που θα χτυπά

Στ'ορκίζομαι στα μάτια που δακρύζουν
Στο παραλήρημα που μ'εριξε η ψυχή σου
Στον πόθο ν'αντικρύσω την μορφή σου
Πως οτι και να γινει θα σε βρω

Τι νόημα να έχει τάχα ν'αγαπας
Τις πόρτες όλες γυρω σου σαν κλείνεις
Σαν τις ελπίδες σου βουβή αφήνεις
Κι εξανεμίζεις στης αρρωστιας τον αχό

Σαν άνθρωπος που ζηλεψε τ'αστερια
Που μας κοιτούν με τους αγγέλους συντροφιά
Γυρεύεις μέσα σου μια τραγική αγκαλιά
Να μη φοβάσαι πια, να μη λυπάσαι

Και απαρνιέσαι την δικιά μου την ζωή
Τα ποιηματα απο την άχαρη μου πένα
Την μαγεμένη μου καρδιά που ψαχνει εσένα
Ψυχοραγώντας σε αλκοολ, φθηνο καπνό

αυτο ήταν κι απο μένα...το εγραψα για μια κοπελα που ειχα ερωτευθεί χωρίς καν να την δω και η οποια ήταν άρρωστη...τελικά σημερα αυτη η κοπελα ειναι στο πλαι μου και ειμαστε πολύ πολυ αγαπημενοι...τιτλο δεν εχει...

.... κι έτσι να συνεχίσετε!!! όσο για τους στίχους, γεμάτοι συναίσθημα, που ελπίζω να κρατήσει. Να'στε καλά και οι δύο

Πάρα πολύ καλό συνέχισε έτσι...

μπραβο! πολύ ομορφο..

Σαν άνθρωπος που ζηλεψε τ'αστερια
Που μας κοιτούν με τους αγγέλους συντροφιά
Γυρεύεις μέσα σου μια τραγική αγκαλιά
Να μη φοβάσαι πια, να μη λυπάσαι