Δροσουλίτες

[ivikos]

Σύθαμπα μπήκες στο άβατο, με νου τρικυμισμένο,
δύστυχη , που σε ξέχασαν, σε αντάρτικη αλυκή,
στα βάθη των πελάγων μου, σκαρί ναυαγισμένο
 έμενες, κι οι αιώνες μου, σε βλέπαν πάντα εκεί

 Φρουρούς για το παγκάρι σου είχες τους δροσουλίτες
 μα κέρματα δεν εύρισκες να ’χεις για πληρωμή
 κι αυτοί που σε βιάζανε, αντίχριστοι κι αλήτες
 λέγαν θα «ξαναβαφτιστούν» στο άγιο σου κορμί

 Καμένα απολιθώματα των σ’ αγαπώ σου οι ήχοι
 φράζανε τα λαγούμια σου σε απόδραση μη βγεις
 κι εκλιπαρούσες ζούδια, και ποντικίσια ρύγχη
 να σε βοηθήσουνε να δεις το αστέρι της αυγής

 Σε τούτη την απέθαντη παλιά διαδρομή σου
 συνοδοιπόρος φίλος σου, δεν ήτανε κανείς
 τα σ’ αγαπώ σου πούλαγες , χάριζες το κορμί σου
 ψάχνοντας για σπαρτάρισμα αρχαίας ηδονής

 Τους ήλιους σου ρακένδυτους σε κόσμους περιφέρεις
 λέγοντας: «Οι αχτίνες τους χωλαίνουν απ’ τα χτες»
σε χείλη που σε πρόδωσαν , γλυκό φιλί προσφέρεις
 κι οι πόρτες λες του έρωτα γι αυτά είναι ανοιχτές

 Θα είμαι λες το απύθμενο πηγάδι που θα σκύβεις
 για το στερνό καθρέφτισμα πριν μπεις σε ποταμούς
 στης Κασταλίας το νερό, το σώμα σου θα νίβεις
 να μπει καθάριο, αμόλυντο, στης νύχτας τους βωμούς

 Πως να φορέσω τα σκουτιά, που να ‘βρω μάγων χύτρα
 ν’ αδειάσω φως που μου έστειλαν Αντάρης, Πολικός,
που να ζητήσω δανεικά, να μαζευτούν τα λύτρα
 που οι θύτες μου ζητήσανε, κι είναι ο καιρός κακός