Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
αντί να "παρασύρει" τον Ρέμο, που αντικειμενικά έχει συμπαθητική φωνή, να τραγουδήσει κάτι καλύτερο μπήκε κι αυτός στην ομάδα των τύπου "Θεοφάνους" απρόσωπα τραγούδια..... Μπράβο ρε Γιώργο..... και κάποτε έλεγες για την Βίσσυ....
Πανεμορφο το ποιημα σου...σαν καταθεση ψυχης... Τελικα βρεθηκε καποια που να μην την αγγιζουν οι σταλες της βροχης σου;
ούτε βρέθηκε, ούτε το να βρεθεί είναι το ζητούμενο τελικά.... Αν δεν την αγγίζει η ...βροχή μου δεν θα χει νόημα! Ίσως αυτές οι σταγόνες να είναι η αιτία να ανθίσει αυτό το κάτι που θα μας φέρει κοντά!
Μέσα στα χάδια του Νοτιά και στα φιλιά του Οκτώβρη με γέννησε η μάνα που την είπανε βροχή κι έτσι βρεγμένος περπατώ μετρώντας αν αντέχω κρυμμένη βαρυχειμωνιά να έχω στην ψυχή!
Δύο χειμώνες έφταναν για να μου αλλάξουν δρόμο και στα σοκάκια του έρωτα κρυφά να περπατώ εκείνη που ήρθε δίπλα μου στ αλήθεια μ αγαπούσε και για ομπρέλα μου έμαθε τραγούδι να κρατώ.
Κι αν από τότε πέρασαν τα χρόνια, δεν την ψάχνω ας έχει φύγει μακριά ακόμα τραγουδώ κι αν πάντα βρέχει μέσα μου σταγόνα δεν με παίρνει μα έχω ένα παράπονο που ντρέπομαι να πω…
Γυναίκες ήρθανε πολλές, με πήραν απ το χέρι το δάκρυ τους μου χάρισαν και μ είπαν ποιητή μα αυτός είναι ένας κεραυνός που μακριά τις διώχνει και δεν τον άντεξε καμιά και μου έμεινε η βροχή!
Καλαμάτα 14-12-2004 Μια ηλιόλουστη Πέμπτη του Δεκέμβρη… Δ.Μ.
έχω το προαίσθημα πως αυτοί οι στίχοι θα μου γεννήσουν μια καλή μουσική. το προαίσθημα γίνεται πράξη και ζητώ συγγνώμη που γίνεται χωρίς την άδειά σου pascal. Λίγες φορές έχω δοκιμάσει με στίχους κάποιου άλλου και ομολογώ πως έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να προσπαθείς να εκφράσεις μουσικά της σκέψεις του. Ευχαριστώ για την έμπνευση... Υ.Γ. Η τελευταία φορά που "γέννησα" μουσική σε λόγια κάποιου άλλου ήταν σε ποίημα του Καβάφη...
της στιχουργίας ο δαίμων επίθεση επίμονα μου κάνει μες το θέρος. Με πιώμα και παυσίπονα παραμιλάει ο έρως που μες τη ζέστη σβήνει. Σαν το θεριό παλεύει την άνοιξη να φέρει, αντίθετα στους νόμους της φύσης, κι ας το ξέρει, την ψάχνει μες τους δρόμους σ άλλα ημισφαίρια εκείνη...
Σε ηλιοστάσιο θερινό είναι απόψε ο πόνος και κάθετα χτυπάει τον αποκρούω μόνος και πιο πολύ πονάει και στα σημεία κερδίζει! Παραμιλάω με στίχους στης λάμπας το αχνό φως κι αυτό που μ' εκδικιέται ή διάολος ή Θεός θαρρώ πως δε νικιέται στίχους-στοιχειά χαρίζει!
Αχολογάει η λάμπα κι αυτή μαζί με μένα ολονυχτίς φωτίζει κι αντάμα με την πένα τις λέξεις μου σκαλίζει με πείσμα στο χαρτί. Με κοροιδεύει η νύχτα του έρωτα η μάνα με ονόματα τον ντύνει "Σοφία", "Χριστίνα", "Γιάννα" κι απάντηση δεν δίνει στα αιώνια τα γιατί!!!
Δεμένες με κλωστίτσα οι μνήμες, με μαεστρία δίχτυ μεγάλο πλέκουν και γίνεται θυσία κι απέναντί μου στέκουν γυναίκες απ το χθες..... Ιέρειες ντυμένες γελούν και με κοιτάζουν κοιτώ και τις θυμάμαι για θυσία με ετοιμάζουν... Πονάω και λυπάμαι εμένα, όχι αυτές......! 1/7/2004 Καλαμάτα Δ.Μ.
παντως εξαιρετικο το τραγουδι.....οσο για μενα, ειναι μια πληρης περιληψη της χρονιας που κοντευει να περασει. Μονο που ακομη ευτυχως τα βλεπω κατα κυριο λογο "γλυκα" τα δεδομενα. Εχουν ερθει και πικρα και αθλια, αλλα προτιμω να τα προσπερναω με τον τροπο που περιγραφεις,και να μαι αισιοδοξη.
κάποια στιγμή ίσως θα πρέπει να γράψω κάτι για την γκοφρέτα που ξανάγινε γλυκιά.... όσο για την Καλαμάτα όσοι την έχουν επισκεφτεί ξέρουν...... Υ.Γ. ευχαριστώ για τα σχόλιά σας...
Τελικά... για ποιον να γράψω? ξέχασέ το, δεν θα κλάψω! ίσως δεν γράψω τίποτα ετούτη την φορά..... Κάποτε έγραφα για εκείνη που αρρώστια είχε γίνει κι ότι ποτέ δεν το μαθε ήταν η συμφορά....
Κάποτε έγραφα για μένα τα μέσα μου τα συγχησμένα κι αφού δεν ετρελάθηκα να λες πάλι καλά! Κάποτε έγραφα για όλους του κόσμου σας τους ρόλους κι όσοι τα είδαν είπανε: φίλε δεν πας καλά.....
Έγραψα για την απουσία δίχως να δίνω σημασία που δεν σταυρώνω ούτε γάτα θηλυκιά... Τελικά πού καταλήγω? Θα διάβασετε σε λίγο πως η γκοφρέτα που φαγα ως τώρα ήταν γλυκιά!
Και μου ρθαν κάτι πλάνα για μπάλα στην αλάνα όταν θυμήθηκα που παίζαμε μικροί... Μα η ζωή περνάει και κείνο που πονάει είν η γκοφρέτα που γινε από γλυκιά πικρή!
είχα γράψει ένα κείμενο με τα σημεία που με άγγιξαν.... ξαναδιάβασα τπ ποίημα και είδα πως με "ταρακούνησε" στο σύνολό του...... έσβησα αυτά που είχα γράψει και απλά..... ...σιώπησα.....
Αυτός που ερμηνεύει το κομμάτι είναι και ο στιχουργός και συνθέτης του. Πρόκειται για τον Βαγγέλη Κορακάκη, τον άξιο συνεχιστή της σχολής του ρεμπέτικου. Δεν ξέρω τον τίτλο του δίσκου αλλά πιστεύω θα το βρεις εύκολα. Τραγούδια του Κορακάκη έχουν γίνει γνωστά με τις φωνές των Μητροπάνου, Ανδρεάτου, Τσαλιγοπούλου κ.α. Ωστόσο μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι δικές του ερμηνείες όπως και στο τραγούδι που ψάχνεις.
ομολογώ πως με την τελευταία εξήγηση που που δόθηκε από την συγγραφέα μπερδεύτηκα λίγο.... είχα χωρίσει την δεύτερη στροφή σε δύο μέρη, επηρεασμένος ίσως από το κόμμα. 1)"σε πείσαν....." ως "....γιορτή" 2)"χωρίς τον μίτο...." ως "...έχεις χαθεί"
Στο μεν πρώτο μέρος σύμφωνα με την δική μου "ανάλυση" εκφράζεται κάτι σαν παραπλάνυση από τον ενθουσιασμό των συναισθημάτων του έρωτα και της αγάπης. Μια παραπλάνηση που οδήγησε στην πίστη πως η ζωή είναι μια γιορτή. Στο δεύτερο όμως έρχεται μια σοφή και χιλιοειπωμένη διαπίστωση, (κάτι σαν προσγείωση στην πραγματικότητα). "Χωρίς τον μίτο της δικής σου Αριάδνης έχεις χαθεί" Δηλαδή: ας κάνουμε τη ζωή μας γιορτή, ας μην ξεχνάμε όμως να έχουμε πάντα ένα στόχο, ένα σημείο αναφοράς, έναν προορισμό, μια Ιθάκη και όπως εδώ παρουσιάζεται τον δικό μας μίτο. η τελευταία διευκρίνηση μπορεί να ανέτρεψε την δική μου εκδοχή όμως εξακολουθώ να πιστεύω πως η εν λόγω στροφή είναι το δυνατό κομμάτι του έργου. (εξάλλου το δηλώνει και ο τίτλος)....
Ίσως μετά..... Σ ένα υπόγειο βαγόνι, η αναπνοή μου σε ζυγώνει κι ώσπου να φτάσουμε στο τέρμα δε θα προλάβουμε το γέρμα κι ώσπου να βγούμε απ το σκοτάδι δεν θα χω ήλιο για σημάδι. Πάνω στον βράχο του Ταινάρου στο φως ενός σβησμένου φάρου και κάπου μέσα στην Αθήνα σ αναζητώ σε μια κουζίνα ίσως, απόψε, δεν αντέξω τον ίδιο ρόλο για να παίξω!
Σένα τραπέζι περιμένει μία πληγή δοκιμασμένη δεν έχω τι άλλο ν αγοράσω κ στα παζάρια πάω πάσο κι αφού τα λάθη μου πληρώσω ίσως μετά να σε προδώσω....
Σένα τοπίο εν κινήσει ένα φιλί θα δώσει λύση? μες το βαγόνι αυτού του κόσμου πάντοτε αλλάζει ο ουρανός μου πότε βροχής τοπίο γκρίζο κι άλλοτε ήλιος για να ελπίζω. Δεν κάνει ο έρωτας διακρίσεις κι αν μπεις στον κόπο να δακρύσεις αυτό το φίδι δεν μερώνει κι αν άλλη μέρα ξημερώνει, σαν δηλητήριο ο καφές μου μια δοκιμή στις αντοχές μου.
Στην άλλη στάση θα κατέβω κι αν κάτι απ τη ματιά σου κλέβω, για να βρω δρόμο να βαδίσω και την πληγή μου ν ακουμπίσω στου παζαριού σου το τραπέζι, με τα φιλιά κανείς δεν παίζει.....
bluechild, και αυτό δεκτό! όμως μήπως αποθαρρύνονται κάποιοι να δημοσιεύσουν κάτι που είναι πραγματικά καλό? εφ όσον δίνεται η ευκαιρία να δημοσιεύσουν όσοι το αποφασίσουν κάτι από τα δημιουργήματά τους θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να συναντήσουμε κάθε είδους δημιουργία. αλλά και έτοιμοι να δεχτούμε την σφαλιάρα ενός αρνητικού σχόλιου, μεχρι και ειρωνικού!
ας μην ξεχνάμε ότι ο καθένας από αυτούς που έχουν δημοσιεύσει κάτι εδώ μέσα έχει καταθέσει κάτι από την ψυχούλα του, την οποία ψυχούλα του δεν έχει κανείς το δικαίωμα να ειρωνευτεί... Θα μου πείτε κανείς δεν ειρωνεύτηκε την ψυχούλα κανενός. Κριτική στον γραπτό λόγο που δημοσίευσε κάνουμε και μέσα στα πλαίσια αυτής εκφράστηκε και η ειρωνία. Συμφωνώ! απλά θα προτιμούσα να γίνει στον καθένα ξεχωριστά και όχι με ένα κείμενο που απευθύνεται αόριστα!
Οι ακροβασίες του μυαλού, ανάμεσα στο χθες μου και στο τώρα, θαρρείς και ξαπλωμένος σε μια αιώρα, προσμένουν το σκοινί που θα κοπεί μυαλό και σώμα να βρεθεί στους χώρους του τρελλού.... "Δεν σου ταιριάζει..." μονολογώ. Μα τι τρελλό, τι λογικό ποιος το ορίζει, ποιος το ξέρει? Και βέβαια όχι εγώ! Κι οι φυσαλίδες στο ποτήρι είναι αστείες, τι μ αυτό...?
Η πιο ωραία χυλόπιτα που έχω φάει... Σε στάση του λεωφορείου στην Αθήνα καθόμαστε στο παγκάκι εγώ κι αυτή και κουβεντιάζουμε...Φυσικά δεν έχουμε σκοπό να πάρουμε το λεωφορείο απλά ξεκουραζόμαστε από το περπάτημα... αυτή: άντε πάμε σιγά-σιγά, θα περάσει και κανένα λεωφορείο και θα κάνει τσάμπα στάση... εγώ: το πολύ πολύ να μπούμε μέσα... δεν θα μας πάει μακριά.... αυτή:θα μας πάει..... εγώ:πού? αυτή: Εσένα στην Καλαμάτα και μένα στον Γέρακα!!!
στο μεγάλο πήξιμο γίνονται και οι μύγες μούσες και όλα τα ζωύφια μη σου πω.....! Εχω πάει και σε μέρη που έχουν πολύ περισσότερες μύγες απ την Καλαμάτα πάντως!
Σε πτήσεις χαμηλές επιδίδεται η μύγα, ίσως την πέτυχε λοξά το πρώτο χτύπημά μου! Ακουσα πάλι να μου λεν: είσαι παιδί απ τα λίγα.... φαίνεται βρίσκουν σπάνια την επιδεξιότητά μου μύγες να πλήττω, με θανάσιμα τραύματα είμαι και γω απ τα παιδιά τα θαύματα!!!
Το χέρι μου σηκώνω για το τελειωτικό το χτύπημα το δεύτερο, να την ισοπεδώσω.... Ξέρεις σ αυτήν την τέχνη μου ποιο ειν το μυστικό? είναι να το χεις έμφυτο και δεν θα το προδώσω! Πώς παίρνει κάτι αόρατο ανθρώπινες ζωές τη απουσία σκέφτεσαι, θυμάσαι κι όλο κλαις?
Το άνω δεξί άκρο μου μετέωρο ακόμα, μετέωρη κι η σκέψη μου, δικαίωμα αν έχω την ιπτάμενη ζωή να ρίξω εις το χώμα, άνθρωπος μεν μα απ του έντομου τη φύση δεν απέχω και έτσι την απόπειρα ετούτη παρατάω, πήρε τα πάνω της κι αυτή, πετάει κι εγώ γελάω..... 3 ΔΕΚ 2001 Καλαμάτα
κι εγώ απορούσα..... να τι έμαθα τελικά :οι εκάστοτε μούσες μου είναι ήδη αρκετές και για μένα είναι όλες εξισωμένες και αποθηκευμένες στους ίδιους φακέλους! γι αυτές όμως θα μαι πάντα ο ένας ποιητής που τις έκανε κάποια μέρα να κλάψουν..... έγραψα τις μλκιες μου και ξέχασα να σου πω φίλε ιπτάμενε πόσο ωραίο ήταν αυτό που διάβασα... μου θύμισε κάτι δικό μου....
Εμφάνιση μηνυμάτων
