Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό ...

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
πλανιέται απόψε περασμένη μελωδία,
αυτά τα λόγια τώρα γράφω σε πανό,
τα τραγουδώ με τα παιδιά σε χορωδία.


Τρέχουν οι λέξεις σαν νερά απ' τις πηγές
και καθρεπτίζουν των ματιών το άδειο βλέμμα,
λόγια βοτάνια που γιατρεύουν τις πληγές,
γραφές των τοίχων με μελάνι και με αίμα.


Ζεστά τραγούδια με μια λάβα μαγική,
θρεμμένες νότες μολυβιάς υγρού αιθέρα,
ορμή των λόγων με φωνή προφορική,
πείνα και δίψα για το φως και τον αέρα.


Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
θα πλέξω απόψε λησμονιάς υγρό σκοτάδι,
και το τραγούδι τώρα μοιάζει με φανό
που φέγγει μες της μοναξιάς μου το πηγάδι.


Τρέχουν οι λέξεις σαν παράξενα πουλιά
μέσα σε κήπους των σκιών και των χρωμάτων,
κελαηδούν πάντα με μια αλλιώτικη λαλιά
καημούς βγαλμένους απ' τη χώρα των θαυμάτων.


Ζεστά τραγούδια με μια δύναμη παλιά,
ξυπνούν τα όνειρα που μείναν ξεχασμένα,
μες το χειμώνα ανθισμένη μυγδαλιά,
μες το σκοτάδι κάποια φώτα αναμμένα.


Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
θα γράψω απόψε μια καινούργια μελωδία,
νέα σελίδα, σε άλλο χρόνο αληθινό
γυρνώ, μα θα 'ναι μια ακόμα παρωδία.


Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
μικρό τραγούδι αλλοτινό θα ψιθυρίζω,
μικρό πετράδι σε άδειο κόσμο και φθηνό,
κόντρα σε μέλλον που μεθώ και το χαρίζω.