Scale

[Θοδωρής]

Έγινε γνωστός για τους πολιτικοποιημένους στίχους, για την εκτίμηση που χαίρει από την παγκόσμια μουσική κοινότητα ως παραγωγός καθώς και για το πόσο λεπτολόγος είναι στο επίπεδο του sampling. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει χρησιμοποιήσει από λαχανικά (Plat Du Jour) μέχρι ήχο από κατσαρολικά, αναψυκτικά και κουτάλια για να συνθέσει τη μουσική του. Και όλα αυτά επειδή όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, αρνείται να σαμπλάρει τη δουλειά άλλων καλλιτεχνών στα κομμάτια του. Χρονοβόρα, ιδιόρρυθμη αλλά σίγουρα αξιόλογη αυτή η προσπάθεια του Herbert να μη χαθεί στο αχανές σύμπαν του ακατάσχετου sampling και να δημιουργήσει την προσωπική του σφραγίδα. Κάτι που έχει καταφέρει ιδιαίτερα καλά εξάλλου, με τους κριτικούς να εκφράζουν όλο και μεγαλύτερα σχόλια εντυπωσιασμού για το έργο του. Εντούτοις, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η τελευταία δουλειά του Herbert μας απογοητεύει, γιατί απλούστατα στερείται του βάθους που διακρίνει τις περασμένες του παραγωγές. Ναι, πρόκειται για ένα pop album. Τι και αν και πάλι αποτελείται από χιλιοτεμαχισμένα samples από ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου (τσεκάρετε το εξώφυλλο για να πάρετε μια ιδέα). O Herbert μπορεί να κρύβει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο κάτω από κάθε του δημιούργημα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση πραγματικά αδυνατούμε να το διακρίνουμε. Συνθετικά το Scale έχει τον jazzy αέρα της Big Band αλλά ό,τι και να ενυπάρχει κάτω από την επιφάνεια, το παίρνει ο αέρας πριν διακρίνουμε ούτε μια σπιθαμή του. Προχωράμε στον δεύτερο γύρο κύριε Herbert?