Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Fusalida στις 06/07/08, 20:35
-
"Σ'όποιους δρόμους κι αν μεθάς στην ίδια πόλη θα γυρνάς..."
Μποτιλιάρισμα στους δρόμους απ'το χνουδωτό χιόνι της λεύκας
κι απρόσεκτο το βλέμμα μου κινδύνεψε αρκετές φορές να τρακάρει.
Άλλοτε πάνω στο αθέατο και τον περίβλεπτο θρόνο του,
άλλοτε πάνω σε ξεβαμμένες διαβάσεις και εθελοτυφλούσες αποστάσεις,
άλλοτε πάνω στην υπόθεση τοξωτών χειλιών
κι άλλοτε στην υποψία συναπαντήματος με άλλα μάτια...
Μετά την πτώση μιας ριπής κορναρισματων
που με πέτυχε ακριβώς πάνω στο πρώτο βήμα
της φυγής μου, άρχισα να συμορφώνομαι.
Βοήθησε άλλωστε και η νέα αύξηση του εισιτηρίου.
Ανέβηκα στο λεωφορείο ύστερα, και εκεί πλέον συνήλθα
ολοκληρωτικά από την υπερβολική έκθεσή μου στο φως.
Έψαξα με την αφή κάποιον γνωστό μα τίποτα.
Η Αθήνα ήρθε και θρονιάστηκε πάλι στις άκρες των δαχτύλων μου.
Έκανα να φυσήξω με όλη μου τη δύναμη να πέσει κάτω, να γκρεμιστεί
μα καθώς την κοιτούσα σκεφτόμουν πόσο ίδιες μοιάζουν όλες οι πόλεις,
όταν οι δρόμοι τους γίνουν δικοί σου. Όταν οι δρόμοι τους γίνουν εσύ.
Τα πλακόστρωτα στενά και τα διλήμματα,
τα παγκάκια και τα φιλήματα,
οι αφίσες, τα γκράφιτι στους τοίχους,
τα συνθήματα και τα σκιρτήματα,
οι πρωινές παγωμένες χειρολαβές
και τα ιδρωμένα δευτερόλεπτα
του συντομου συνταξιδιού σου με αγνώστους,
οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι
και τα αυτοδιαχειριζόμενα χέρια
και οι μεθυσμένοι χοροί κάθε αυγη,
τα μεταμεσονύχτια φαστφουντάδικα
και τα μεταμεσονύχτια μανιφέστα κρασιού και τσιγάρου,
ο επιδειξίας της πλατείας
και οι επιδεικτικές αρνήσεις της ευτυχίας - πως να τη διαχειριστείς τόση ευτυχία;
οι σκιές των γέλιων και των δακρύων στην άκρη των πεζοδρόμων,
οι σκιές των άγνωστων χιλιομέτρων,
που πρέπει ακόμα να διανύσεις, μέσα σε αστικά ή πάνω σε ξέφρενα ποδήλατα για να ικανοποιήσεις την απληστία σου,
οι σκιές των φίλων σου, των άλλων ανθρώπων
και κυρίως οι σκιές εκείνων που διαδραματίζονται ακόμα μόνο στην άκρη της φαντασίας σου.
Φύσηξα προσεκτικά μη με πάρει είδηση ο διπλανός μου και γκρεμίστηκα
άηχα, περήφανα, στα χέρια της στοργικής πτώσης.
Φύσηξα προσεκτικά σαν του Αιόλου χάδι να'μουν κι εγίνα
ένα ιπτάμενο χνούδι άηχα, περήφανα, στα χέρια της ιστορικής πτήσης
17/06/08
Γιάννενα
Καλώς σας ξαναβρήκα.
Καλό καλοκαίρι σας! :)
-
Μια υπέροχη ποιήτρια ξαναγυρνά μ’ έναν κεραυνό, έτσι για ξάφνιασμα.
Έλεγα πριν από λίγες μέρες πως αυτή η σελίδα σιγά σιγά γεμίζει πάλι με λουλούδια.
Χαίρομαι ειλικρινά και πιστεύω πως ξέχασες κάποιο αυστηρό σχόλιο μου κάποτε.
Καλώς όρισες και καλό καλοκαίρι.
-
Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από...πολύ...
δε διαχειρίζεται εύκολα η ευτυχία, με τη δυστυχία και τη θλίψη λες και όλοι τα καταφέρνουμε καλύτερα...τι περίεργο πράγμα η ευτυχία, έχει τόσες εκδοχές...!!
Καλό καλοκαίρι Γιώτα :)
-
justin Καλως σας βρήκα και ευχαριστω πολύ πολύ για το σχολιο και το χρόνο σου!
Υ.Γ. Χμμμμ...αυστηρο σχολιο; Δε θυμάμαι τίποτα...Αυτά τα ξεχνάω εντελώς συνειδητά! ;D ;D
Κατέρινα μου, ευχαριστω για τα καλά σου λόγια! Ναι, έχεις δίκιο...μου φαίνεται φορές φορές σαν να μην την αντέχουμε την ευτυχία και ψαχνουμε πάλι αφορμές και αιτίες να βρουμε ένα ψεγάδι, λες κι ειμαστε γεννημένοι για τη δυστυχία, τη θλίψη, τον πόνο...
Να'σαι καλά! Καλό σου καλοκαιρι, καλά ταξίδια!
-
Βρε Γιώτα το κύριε Γιάννη που πήγε; μου έλειψε κ’ ας μη μου άρεσε.
Ελπίζω όχι συνειδητά.
-
Αμ, δε φταίω εγω καλέ μου κυριε Γιάννη! Πάτε όλοι κι αλλάζετε ψευδωνυμα συνέχεια! Κι εγω λείπω τη μιση χρονιά! :-[
Ευχαριστω πολύ πάντως...κυριε Γιάννη! ;)
Να'στε καλά!
-
Πολύ πολύ καλό αν και λίγο βαρύ θα έλεγα μπράβο Fusalida
-
"Σ'όποιους δρόμους κι αν μεθάς στην ίδια πόλη θα γυρνάς..."
" Στην ίδια πόλη θα γυρνάς
στούς δρόμους θα γερνάς τούς ίδιους
και στες γειτονιές τες ίδιες θα γυρνάς .. "
Καβάφης .
Τι κάνουμε τώρα ? Αντιγράφουμε πιστά τα παλιά ?
Βρε παιδιά γράψτε κάτι φρέσκο για να το μελοποιήσουμε .
Τι να μελοποιήσουμε ?
Κάτι που άλλοι το έκαναν καλλίτερα από εμάς και πάνω σε καλίτερους στίχους ?
Μποτιλιάρισμα στους δρόμους απ'το χνουδωτό χιόνι της λεύκας
κι απρόσεκτο το βλέμμα μου κινδύνεψε αρκετές φορές να τρακάρει.
Άλλοτε πάνω στο αθέατο και τον περίβλεπτο θρόνο του,
άλλοτε πάνω σε ξεβαμμένες διαβάσεις και εθελοτυφλούσες αποστάσεις,
άλλοτε πάνω στην υπόθεση τοξωτών χειλιών
κι άλλοτε στην υποψία συναπαντήματος με άλλα μάτια...
Μετά την πτώση μιας ριπής κορναρισματων
που με πέτυχε ακριβώς πάνω στο πρώτο βήμα
της φυγής μου, άρχισα να συμορφώνομαι.
Βοήθησε άλλωστε και η νέα αύξηση του εισιτηρίου.
Ανέβηκα στο λεωφορείο ύστερα, και εκεί πλέον συνήλθα
ολοκληρωτικά από την υπερβολική έκθεσή μου στο φως.
Έψαξα με την αφή κάποιον γνωστό μα τίποτα.
Η Αθήνα ήρθε και θρονιάστηκε πάλι στις άκρες των δαχτύλων μου.
Έκανα να φυσήξω με όλη μου τη δύναμη να πέσει κάτω, να γκρεμιστεί
μα καθώς την κοιτούσα σκεφτόμουν πόσο ίδιες μοιάζουν όλες οι πόλεις,
όταν οι δρόμοι τους γίνουν δικοί σου. Όταν οι δρόμοι τους γίνουν εσύ.
Τα πλακόστρωτα στενά και τα διλήμματα,
τα παγκάκια και τα φιλήματα,
οι αφίσες, τα γκράφιτι στους τοίχους,
τα συνθήματα και τα σκιρτήματα,
οι πρωινές παγωμένες χειρολαβές
και τα ιδρωμένα δευτερόλεπτα
του συντομου συνταξιδιού σου με αγνώστους,
οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι
και τα αυτοδιαχειριζόμενα χέρια
και οι μεθυσμένοι χοροί κάθε αυγη,
τα μεταμεσονύχτια φαστφουντάδικα
και τα μεταμεσονύχτια μανιφέστα κρασιού και τσιγάρου,
ο επιδειξίας της πλατείας
και οι επιδεικτικές αρνήσεις της ευτυχίας - πως να τη διαχειριστείς τόση ευτυχία;
οι σκιές των γέλιων και των δακρύων στην άκρη των πεζοδρόμων,
οι σκιές των άγνωστων χιλιομέτρων,
που πρέπει ακόμα να διανύσεις, μέσα σε αστικά ή πάνω σε ξέφρενα ποδήλατα για να ικανοποιήσεις την απληστία σου,
οι σκιές των φίλων σου, των άλλων ανθρώπων
και κυρίως οι σκιές εκείνων που διαδραματίζονται ακόμα μόνο στην άκρη της φαντασίας σου.
Φύσηξα προσεκτικά μη με πάρει είδηση ο διπλανός μου και γκρεμίστηκα
άηχα, περήφανα, στα χέρια της στοργικής πτώσης.
Φύσηξα προσεκτικά σαν του Αιόλου χάδι να'μουν κι εγίνα
ένα ιπτάμενο χνούδι άηχα, περήφανα, στα χέρια της ιστορικής πτήσης
17/06/08
Γιάννενα
Καλώς σας ξαναβρήκα.
Καλό καλοκαίρι σας! :)