Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: masterpiece στις 29/06/06, 04:19
-
Έλα μη φοβάσαι δε σε μάλωσα
Η μοίρα μου φτηνή
Πόσο μ’ απειλεί
Σ’ ένα σεντόνι κόκκινο μεγάλωσα
Έλα μη ρωτάς έχω να σου πω
Σούρουπο βαρύ
Σ’ αγάπη και ζωή
Μυστήριο πως έφτασα ως εδώ
Κόκκινο βαθύ το χρώμα που συνήθισα
Κι ας εγώ σε θάλασσες αλμύρισα
Δάκρυα που αίμα θύμιζαν
Άθελα μου τα νερά σου γη πλημμύριζαν
Κόκκινο βαθύ το γάλα της μάνας μου
Όπως το χώμα της αλάνας μου
Σαν ήμουνα κι εγώ παιδί
Το θάνατο μου χάρισε για προίκα η ζωή
Έλα και δείξε μου τον έρωτα
Τώρα που πέθανα
Όσα δεν έκανα
Όσα μου κράτησε η ζωή αφανέρωτα
Έλα μη γυρνάς να φύγεις μη
Δώσε μου φωτιά
Δίψασα ξανά
Έρημος το σώμα μου κι άγονη γη
-
Μου άρεσε πολύ !