Απόμακρο κλειδί

[|ceD^EArTH_f]

Γονάτισες μπροστά στ΄ απομηνάρια της σιωπής
γνωρίζοντας το κόστος της αγάπης
Προχωρόντας στην καρδιά μιας χάρτινης διαδρομής
βυθήστικες σε όνειρα αυταπάτης

Μια δακρισμένη οπτασία αληθινή
καθορισμένη από μια πληγωμένη μοίρα
μάταια ψάχνει για να βρει
κάτι που με τόσο κόπο εγώ πήρα,
ένα απόμακρο κλειδί με πάγο από αναμήσεισ,
ένα αυτοβασανιστικό δώρο γεμάτο ψευδεσθήσεις

Η ψυχή σου φτιαγμένη από ματωμένα υλικά
Τώρα πληρώνεις το τίμημα τησ θησίας
Είδα τα ίχνη σου μέσα στη φωτιά
και την απάτη μιας αγριεμένης φαντασίας

Να βλέπω να κλαις για ονείρων κομμάτια
και για έναν ανούσιο ακόμα στοχασμό
Χαμένος ναυάγισες με δάκρυα στα μάτια
με έναν στηριγμένο βαθιά αποχερετισμό
Κύλισες, φεύγοντας χωρίς αυτό που θέλεις
όμως πήρες αυτό που άξιζε να περιμένεις. . .

[pascal.]

Δίνεις όμορφες από κοσμητικής άποψης εικόνες, δηλαδή με μεταφορές, σχήματα λόγου διάφορα, αλλά δεν καταλαβαίνω μετά από αρκετές αναγνώσεις για τι πράγμα μιλάς. Μπορεί να ήταν σκοπός σου να αφήσεις το θέμα έτσι υπόγειο και σκοτεινό. Προσωπικά μου αρέσει μετά από κόπο έστω να καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ποιητής που λένε! Μιλάς για κάποιον που κυνήγησε ένα μάταιο όνειρο αγάπης και πληγώθηκε;

Επίσης στην 2η και 4η στροφή θα μπορούσες τα τελευταία τους δίστιχα να τα ξεχωρίσεις απ' τα 4στιχα που προηγούνται. Γνώμη μου πάντα, εξάλλου για αυτό λέγεται προσωπική κρίση.

Και τέλος το μέτρο σου δεν το βρίσκω! Είναι όμως το πρώτο που ανεβάζεις. Περιμένουμε οπωσδήποτε κι άλλα
για να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα. 

[|ceD^EArTH_f]

 Σχετικά για το ότι δεν κατάλαβες το νόημα, αυτό θέλω να πετύχω...να δυσκολεύεται πολύ ο άλλος να καταλάβει..ομως καλύτερα να μην πω το νόημα, έτσι είναι καλύτερα..θα βασανίζονται να το βρούν  πάντως αυτό που σίγουρα θα καταλάβετε από όλους τους στοίχους που θα γράφω, είναι πως όλο το νόημα και όλοι οι στοίχοι είναι μακάβριοι 

[|ceD^EArTH_f]

Ο εφιάλτης μου ήταν το όνειρό σου
σκοτάδι σε σκέπασε ξανά
Σύντρηψα το σπασμένο είδωλό σου
και πήρα τα κομμάτια του κρυφά

Θυμάμαι ακόμα την άδεια σου πρόταση
που ήταν πνιγμένη στον τρόμο
πως έζησες στην ατελείωτη κόλαση
όπου μου είχες διδάξει τον πόνο

Όρισες τη στιγμή που σ' αγάπησα
τώρα έχει μείνει η σιωπή
με μαύρο δάκρυ ναυάγισα
κι εσύ να με βλέπεις με οργή

Περίμενες έξω από ένα τάφο ανοιχτό
ξέροντας τι θα ακολουθήσει
κι εγώ πάνω απ΄το μνήμα σου κρατώ
όσα τότε δεν είχα κρατήσει . . .

[pinelopi]

Σύντρηψα το σπασμένο είδωλό σου
και πήρα τα κομμάτια του κρυφά


Όρισες τη στιγμή που σ' αγάπησα
τώρα έχει μείνει η σιωπή
με μαύρο δάκρυ ναυάγισα
κι εσύ να με βλέπεις με οργή

κι εγώ πάνω απ΄το μνήμα σου κρατώ
όσα τότε δεν είχα κρατήσει . . .

Ξεχώρισα τα πιο δυνατά σημεία, κατά την γνώμη μου βέβαια.
Μαύρο, πικρό αλλά πολύ πολύ εύστοχο, μου άρεσε.