Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / once upon the time

« στις: 11/01/17, 20:48 »

 «Πρέπει επιτέλους να καταλήξεις», προσπάθησε να τον παροτρύνει για μια ακόμα φορά.  Μια τελευταία ανέλπιδη προσπάθεια, καθώς το μελάνι ξεραινόταν για τρίτη μέρα στην άκρη του φτερού χήνας.«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μεγαλειώδεις συλλήψεις – τολμώ να πω όχι μόνο για τη δική μας γενιά. Έργα που προορίζονται να γίνουν κλασικά, πρότυπα και σημεία αναφοράς για όλες τις μελλοντικές φόρμες γραπτής διήγησης που θα ακολουθήσουν. Πρέπει όμως να αποφασίσεις που να πάρει … είναι το πιο κρίσιμο στοιχείο, το πιο σημαντικό.»Εκείνη την ώρα του φάνηκε αξιολύπητος. Θα μπορούσε να τον χτυπήσει. Θα μπορούσε να τον πετάξει έξω από το παράθυρο της λιτής κάμαρας. Θα μπορούσε ακόμα να σκίσει σε χίλια κομμάτια όλα εκείνα τα αριστουργήματα που ημιτελή περίμεναν, στοιβαγμένα πάνω στο μεγάλο γραφείο, το εμπνευσμένο εκείνο τελείωμα, που θα ολοκλήρωνε τις ιδιοφυείς παρουσιάσεις χαρακτήρων, τις ονειρώδεις περιγραφές τοπίων και καταστάσεων, τις ιλιγγιώδεις καταδύσεις σε πρωτοφανέρωτα συναισθήματα και πάθη, τις καταιγιστικές σκηνές δράσης, τις αφηγηματικές κορυφώσεις που οδηγούσαν, εξουθενωτικά κάθε φορά, στη λύτρωση. Σηκώθηκε να φύγει, παραιτημένος. Μόνο την τελευταία στιγμή και με την άκρη μόνο του ματιού του είδε το χέρι του να σηκώνεται κουρασμένο, δίνοντας λες  μάχη με τη βαρύτητα.  «Νομίζω πως χθες βράδυ το βρήκα», τον άκουσε να ψελλίζει  με φωνή που μόλις ακουγόταν.  Ένιωθε πως είχε μείνει μόνο μάτια, την ώρα που έσκυβε με βία πάνω από την υπόλευκη, ταλαιπωρημένη σελίδα που είχε εν τω μεταξύ γλιστρήσει στην άκρη του γραφείου . Με μάτια που έκαιγαν από προσμονή και με καρδιά έτοιμη να καταρρεύσει, διάβασε γράμμα-γράμμα, λέξη-λέξη τη μικρή φράση: «και ζήσανε αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα.»
 

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / b ... j b

« στις: 06/01/17, 18:46 »

 Από την πρώτη γουλιά, το πολύπλοκο κοκτέιλ αποκάλυψε στον έμπειρο ουρανίσκο του όλα τα μυστικά της μοναδικής σύνθεσής του. Είδε τα δεμένα βύσσινα να καίγονται με την καστανή ζάχαρη, να εκχυλίζονται στο αφρώδες κρασί, να φιλτράρονται μέσα από το τριμμένο μήλο, αφήνοντας το γευστικό σιρόπι ενωθεί με το παλαιωμένο ουίσκι.Ακολούθησε την τυρβώδη ροή του παγιδευμένου στο μέταλλο υγρού, τον χείμαρρο που σχημάτιζε καθώς μεταγγιζόταν από δοχείο σε δοχείο, μέχρι να συναντήσει το αψέντι στο τελικό κρυστάλλινο ευρύστομο ποτήρι.Σχημάτισε την εικόνα των ελλειπτικών κινήσεων των χεριών και των ώμων της σ’ όλες εκείνες τις βίαιες ανακινήσεις και στις απαλές αναδεύσεις, που είχαν μετουσιώσει την έμπνευση σε δημιουργία.Γεύτηκε ακόμα την αλμύρα από τις δυο σταγόνες ιδρώτα που είχαν απρόσεκτα στάξει από τον κρόταφό της, καρυκευμένες από τις βασικές νότες βάλσαμου, κέδρου και βανίλιας του αρώματός της.   Άφησε τον πάγο να εισχωρήσει μέχρι τα πρώτα δέκατα του χιλιοστού της επιδερμίδας από το πάνω χείλος και τη γλώσσα του, αφήνοντας τα γευστικά του κύτταρα ελεύθερα να νιώσουν κάθε μόριο του ποτού ξεχωριστά.Από την πρώτη γουλιά, ήξερε ότι είναι νεκρός. Έγειρε αναπαυτικά στη δερμάτινη πολυθρόνα, έκλεισε τα μάτια και βυθίστηκε σιγά σιγά  στη γευστική πανδαισία και στο σκοτάδι.Φυσικά ήταν αδύνατον να τον ξεγελάσουν με το αρσενικό. Ήξεραν όμως ότι δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σ’ ένα ποτό που θα άξιζε να απολαύσει μέχρι το τέλος...

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Greek Z

« στις: 30/12/16, 12:12 »

- Είναι υπέροχο …
- Πραγματικά σας αρέσει;
Στάθηκε δίπλα της, κοιτώντας δήθεν το ακατανόητο έκθεμα.
Με τις φτέρνες σηκωμένες 12 πόντους από το έδαφος, ήταν πιο ψηλή απ’ αυτόν.
- Ο πίνακας; Όχι βέβαια. Εννοούσα το φόρεμά σας.
Το βρήκε χαριτωμένο και γέλασαν.
Έκαναν έρωτα στον μεγάλο καναπέ της αίθουσας με τις απομιμήσεις.
Αυτό του αφαιρούσε το άγχος της παρακολούθησης, σε περίπτωση που είχε σκοπό να τον κλέψει.
Το πρωί σηκώθηκε ευδιάθετος και ικανοποιημένος. Άνετα θα έδινε στον εαυτό του ένα 8. Δεδομένης της κούρασης και του ποτού, δεν ήταν καθόλου άσχημα.
Κοιμόταν ακόμα δίπλα του. Δεν ήθελε να τον κλέψει …
… Ήθελε να του πουλήσει.
- Ξέρετε, έχω ένα πολύ καλό φίλο …  πολύ ενδιαφέρων καλλιτέχνης … Ίσως θα σας ενδιέφερε να ρίξετε μια ματιά στα έργα του κάποια στιγμή.
- Α, γι’ αυτό, θα πρέπει να μιλήσετε με τον εκτιμητή μου. Χωρίς αυτόν, η δική σας μεσολάβηση, αγαπητή μου, θα με έκανε να αγοράσω το οτιδήποτε.
Το θεώρησε φιλοφρόνηση, ξαναγέλασαν, έκαναν πάλι έρωτα. 7, το πολύ. Τη δεύτερη φορά, πάντα έχανε κάπως το ενδιαφέρον του. Αν δεν ήταν αλήθεια, ήταν μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία.
Έστω και χωρίς την προοπτική εμπορικού κέρδους, τον αποχαιρέτησε με ένα ζεστό φιλί, που έδειχνε ικανοποίηση, τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει. Δεν του πούλησε …
… Όμως τον πλήρωσε.
Έβαλε το δεύτερο ουίσκι. Αν ζαλιζόταν λίγο ακόμα, θα αποφάσιζε να τηλεφωνήσει στη μεσόκοπη σκλάβα του για ένα βραδινό session. Δεν της έκανε χάρη, ποτέ δεν έκανε χάρες. Την έβρισκε σέξι, ειδικά με τα ευφάνταστα δερμάτινα κοστούμια που άφηναν ακάλυπτα μόνο τα επίμαχα σημεία.
Μπορούσε να την ικανοποιήσει εύκολα. Βρίσιμο, ξύλο, και μια μέτρια φυσική επίδοση, του 6 ας πούμε, με τη συμπληρωματική χρήση βοηθημάτων κάθε είδους, ήταν υπεραρκετά. Όχι ότι ήταν εύκολο. Ειδικά τα δεσίματα… απίστευτος μπελάς. Γι’ αυτό τα χρέωνε επιπλέον.
Η διάθεσή του καταστράφηκε εντελώς από το τηλεφώνημα που  δεν θα αποφάσιζε όσο κι αν είχε πιει.
… Το ξέρω ότι τηλεφώνησες στον προϊστάμενο φακέλων, με ενημέρωσαν ... Η θέση της αντιπροέδρου δεν σου δίνει το δικαίωμα. Οι άνθρωποι σου κάνουν χάρη … Καλά, … ναι, ξέρω, ποτέ χάρες … οκ … τέλος πάντων, 8,5 μέσο όρο μια τόσο δύσκολη χρονιά, πιστεύω ότι είναι μια χαρά …. Ναι μαμά, ξέρω, από τα χρόνια της σχολής μου έχεις να δεις 9 …
 
 

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / - Κωνσταντίνος - Χάρηκα, Ιάκωβος

« στις: 29/12/16, 14:14 »

Σήκωσε τα γυμνασμένα μπράτσα του, αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι ιδρωμένες μασχάλες, αποτυπωμένες στο εφαρμοστό και ξεκούμπωτο μέχρι το δασύ στήθος γαλάζιο πανωφόρι του.
Η ιαπωνική κούκλα, με τις πλαστικές γραμμές και την τέλεια – όπως ήταν σε θέση να ξέρει – ανατομία, ανταποκρίθηκε στο φιλί του και, ακόμα χειρότερα, στα χοντροκομμένα ερωτόλογα που το αηδιαστικό υποκείμενο προσπαθούσε να ψιθυρίσει φτύνοντας προς το αφτί της.
Ήταν περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να αντέξει. Άδειασε το ποτήρι του βιαστικά και βγήκε στο αόρατο από την ομίχλη πλακόστρωτο. Προσπέρασε το “Λευκό Παρεκκλήσι”, ενώ η έντονη τάση για εμετό δεν έλεγε να τον εγκαταλείψει.
Για μια ακόμα φορά, απέκλεισε με δειλία τη λύση του περίστροφου.
«Από την κόλαση …» ξεκίνησε να γράφει θυμωμένα στο λερωμένο χαρτί, κάτω από το χλωμό φως του γραφείου του.
Αν, αργότερα, έψαχναν ανάμεσα στα μέλη της βασιλικής οικογένειας, τόσο το καλύτερο γι' αυτόν, σκέφτηκε

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / test

« στις: 28/12/16, 21:28 »

Γύρε το μέτωπό σου να φιλήσω
Και μια στιγμή, για πάντα πριν σ’ αφήσω,
Άσε με μοναχά να ομολογήσω
Πώς έχεις δίκιο για τις μέρες μου μεγάλο
να λες πως ήταν ένα όνειρο, και τίποτα άλλο

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / το κοράκι

« στις: 12/02/13, 21:11 »

Της γέννησής σου την απάτη    βλέπεις πλέον μ' άλλο μάτι
και με τρόπο πια κανένα    να σε φθείρει δεν θ' αφήσεις.
Μα κι εδώ θα είσαι μόνος    κι ένας επιπλέον πόνος:
των γονιών σου έσχατος γόνος    την καρδιά τους να ραγίσεις.
Μονόδρομος μοιάζει για σενα,    μα το ξέρω θα γυρίσεις,
να σου πω να μην τολμήσεις.

Θα ντυθείς καινούργια ρούχα    και με φάρμακα οπιούχα
του κορμιού και της ψυχής σου    τα θηρία θα νικήσεις,
και με ζήλο θα παλέψεις    -αφού πρώτα εσύ πιστέψεις-
των τριγύρω σου τις σκέψεις    και τις ζοφερές τους κρίσεις,
που όμως πια δεν θα σ' αγγίζουν,    μα το ξέρω θα γυρίσεις
στο κάλεσμα της πρώτης φύσης.

Νέας ζωής ανατριχίλα    με καρδιάς καινούργιας φύλλα,
για έναν νέο εαυτό σου,    που αξίζει να χαρίσεις
ένα καθαρό σου βλέμμα,    δίχως της ντροπής το ψέμα.
Λες πως έληξε το θέμα,    δεν χωράνε αντιρρήσεις.
Όχι άλλα μπρος και πίσω,   μα το ξέρω θα γυρίσεις,
έστω μετά τις εγχειρήσεις...

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / γυμνά ονόματα

« στις: 09/02/13, 20:34 »

Ένας καημός λιγότερος πριν σε γνωρίσω
κι ένας μου κόπος - να βρίσκω ρίμες - πιο μικρός.
Πόσο βαρύ τώρα να ψάχνω να σε κλείσω
σ' έναν μονάχα στίχο μου, που όσο μικρός

κι αν βγει, δεν θα πονάει σαν τη σιωπή σου,
ή σαν το "αντίο", τη μόνη λέξη σου που, όσο κόντα μου
έζησες, άκουγα δίπλα σε μια άλλη - αχ ναι, θυμήσου -
λέξη, γυμνή και ξεχασμένη: το όνομά μου.

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / πού είχαμε μείνει ...

« στις: 09/02/13, 16:05 »

.....
κι έτσι όπως έκλεινα τα μάτια μου, είδα πως
"ΘΑΝΑΤΟΣ" είχανε για τίτλο εκείνοι οι στίχοι
που, οι πολλοί θα είπαν κατά τύχη,
κρατούσα όταν με βρήκανε κι ήμουν νεκρός ...
 
το θυμάται κανείς άραγε ?