1
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / once upon the time
« στις: 11/01/17, 20:48 »
«Πρέπει επιτέλους να καταλήξεις», προσπάθησε να τον παροτρύνει για μια ακόμα φορά. Μια τελευταία ανέλπιδη προσπάθεια, καθώς το μελάνι ξεραινόταν για τρίτη μέρα στην άκρη του φτερού χήνας.«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μεγαλειώδεις συλλήψεις – τολμώ να πω όχι μόνο για τη δική μας γενιά. Έργα που προορίζονται να γίνουν κλασικά, πρότυπα και σημεία αναφοράς για όλες τις μελλοντικές φόρμες γραπτής διήγησης που θα ακολουθήσουν. Πρέπει όμως να αποφασίσεις που να πάρει … είναι το πιο κρίσιμο στοιχείο, το πιο σημαντικό.»Εκείνη την ώρα του φάνηκε αξιολύπητος. Θα μπορούσε να τον χτυπήσει. Θα μπορούσε να τον πετάξει έξω από το παράθυρο της λιτής κάμαρας. Θα μπορούσε ακόμα να σκίσει σε χίλια κομμάτια όλα εκείνα τα αριστουργήματα που ημιτελή περίμεναν, στοιβαγμένα πάνω στο μεγάλο γραφείο, το εμπνευσμένο εκείνο τελείωμα, που θα ολοκλήρωνε τις ιδιοφυείς παρουσιάσεις χαρακτήρων, τις ονειρώδεις περιγραφές τοπίων και καταστάσεων, τις ιλιγγιώδεις καταδύσεις σε πρωτοφανέρωτα συναισθήματα και πάθη, τις καταιγιστικές σκηνές δράσης, τις αφηγηματικές κορυφώσεις που οδηγούσαν, εξουθενωτικά κάθε φορά, στη λύτρωση. Σηκώθηκε να φύγει, παραιτημένος. Μόνο την τελευταία στιγμή και με την άκρη μόνο του ματιού του είδε το χέρι του να σηκώνεται κουρασμένο, δίνοντας λες μάχη με τη βαρύτητα. «Νομίζω πως χθες βράδυ το βρήκα», τον άκουσε να ψελλίζει με φωνή που μόλις ακουγόταν. Ένιωθε πως είχε μείνει μόνο μάτια, την ώρα που έσκυβε με βία πάνω από την υπόλευκη, ταλαιπωρημένη σελίδα που είχε εν τω μεταξύ γλιστρήσει στην άκρη του γραφείου . Με μάτια που έκαιγαν από προσμονή και με καρδιά έτοιμη να καταρρεύσει, διάβασε γράμμα-γράμμα, λέξη-λέξη τη μικρή φράση: «και ζήσανε αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα.»