Θάνατος

[Necromayhem]

Δε με νοιαζει. Η ζωη ειναι ωραια οσο κραταει, αλλα στο κατω κατω περαστικοι ειμαστε.. Και τωρα που λεει ο λογος να ρθει ο χαρος να με παρει θα παω χωρις κανενα προβλημα... Τα μονα που σκεφτομαι ειναι ολος αυτος ο οχλος που θα μαζευτει στην κηδεια μου, ολα αυτα τα δακρυα και το σπαραγμο που θα προκαλεσει η αναχωρηση μου, τη μοναξια που θα νιωθουν οι Ελληνιδες γυναικες απο τοτε και μετα, και εν τελει το πως θα συνεχισει η ανθρωποτητα χωρις εμενα.. Θα ελεγα παντως οτι η υπογραφη μου απανταει ακριβως στην ερωτηση...

[|DarkSpirit|F]

Έβαλα αυτό το θέμα γιατί ήθελα να δω κατά πόσο σκεφτόμαστε τον Θάνατο. Θα σας κάνω μερικά ερωτήματα και θα ήθελα να μου απαντήσετε....

1ο Σκεφτόσαστε τον Θάνατο?
2ο Όταν τον σκεφτόσασται φοβάσται?
3ο Πως τον φαντάζεστε?

tssssssssssssssssssssssssssss orea erothsh!

1o) OXI 8a prepe?
2o) an simbei kati tetio pali OXI pio poli eimai periergi gia to ti 8a simbei meta apo aytos an pragmati iparxei meta8anatia zoi an kai pistevo pos einai mpourdes
3o) na me skotonoun kai ayto pistevo pos 8a ginei...

[juliepaki]

Δεν σκέφτομαι τον θάνατο, είμαι θανάσιμα κολλημένη με την ζωή 

Δεν φοβάμαι να πεθάνω , αν και δεν θα ήθελα να γίνει άμεσα και ξαφνικά . Έχω πράγματα που πρέπει να κάνω οπωσδήποτε και δεν θέλω να μου μείνουν απωθημένα για την επόμενη ζωή μου.

Ούτε καν φαντάζομαι τον τρόπο που θα γίνει.. είμαι πάντως υπέρ της ευθανασίας.

[OSIRISSSS]

Oso apanthropo ki an akougete, den prokite na lipitho gia to thanato kanenos.
Me osa exw perasei mexri twra, den mou kanei kamia apolitws esthish.
Oso gia ton diko mou thanato, ton antimetopizw kinikotata.Mporei men na thelw na zhsw, alla otan erthei h ora na pethanw den prokite na lipithw apo auto.Oso paradokso ki an akougete, tha ithela na ksero mia mera prin to thanato mou oti tha prokite na paithanw.
Epishs tha hthela o thanatos mou na swsei th zwh (h tis zwes) kapiou alou, kai den prokite na distasw oute mia sthgmh na dwsw th zwh mou gia na swthei kapios allos anthropos.
To mono pou me fovizei einai o "atimotikos" thanatos, enw den me fovizei to an tha ponesw thn wra pou tha pethanw.

[VALELINA]

1o)Ναι πολλες φορες. 
2ο)Οταν εχει να κανει με εμενα οχι.Οταν το σκεφτομαι για τα αγαπημενα μου προσωπα παρα πολυ.Φοβαμαι περισσοτερο τον ψυχικο πονο παρα τον σωματικο πονο. 
3ο)Δεν τον εχω φανταστει ποτε....ομως εχω αναρωτηθει πολλες φορες τι υπαρχει μετα απο αυτο.Θα προτιμουσα να πεθανω -χτυπα ξυλο- μια κ' εξω...Χωρις πολλα πολλα...      

[*PRATINAS* The return of the King]

Ο θανατος ειναι λυτρωση.
Καθηστε να φωναξω τον Λιαντινη να σας το εξηγησει καλυτερα.

[Stevethegreat]

1ο) Όχι, βρίσκομαι σε κατάσταση που νομίζω ότι είμαι αθάνατος (όπως οι πιο πολλοί στην ηλικία μου)

2ο) Νομίζω ότι βρίσκομαι πολύ μακρια, οπότε δεν το σκέφομαι σοβαρά, αρα δεν τίθεται θέμα φόβου προς το παρόν

3ο) Επιστημονικά αποδεδειγμένα εκείνη τη στιγμή νιώθεις το μεγαλύτερο πόνο που έχεις ποτέ νιώσει (εκτός αν είσαι σε κώμα), απο εκεί και πέρα δε ξέρω, πάντως γι' αυτό που είμαι σιγουρός έιναι ότι θα 'ναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει φανταστεί ή πιστεύει

[Elenaki_]

Εγω θα σου πω ενα περιστατικο...

Οταν ημουν μικρη ειχα κατσει μερικές μέρες σπιτι επειδη φοβομουν οτι αν βγω απο το σπιτι κατι θα γινει και θα πεθανω!Αυτο το πίστυα επειδη ειδα μια ταινια που τρομοκρατηθηκα... Μετα το ξεπερασα!

[fatses asteies]

1) Μερικές φορές, ναι.
2) Πάρα πολύ, πιστεύω ότι μετά δεν υπάρχει τίποτα απολύτως και η σκέψη της ανυπαρξίας δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο.
3) Τίποτα, σε παίρνει ο ύπνος και τέλειωσε. Αν το καταλάβω δε ξερω αν θα φοβηθώ, αν θα στεναχωρηθώ ή αν θα νιώσω ανακούφιση, θα δείξει τότε αλλά δε θα το μάθει κανένας άλλος.

[depara(μια πιανιστα απο το διαστημα)]

Ναι τον σκέφτομαι το θάνατο αλλα όχι συχνά.
Δεν φοβάμαι τον θάνατο που έρχεται αλλα τον θάνατο που μπορώ να φέρω εγώ  (τσιγάρο,αρκωτικα κτλ...)
Λοιπόν...η ζωή μας δεν είναι τπτ άλλο από έναν κύκλο.Έχει αρχή και τέλος. Ο θάνατος είναι το τέρμα.
Δεν φοβάμαι μην γεράσω αλλα θέλω να ζήσω και να δω τις ριτιδούλες μου και τα άσπρα μου μαλλάκια να εμφανίζονται.
Αυτά...

[hello_earth]

1) το σκέφτομαι συχνα,
2) ναι, φοβάμαι πολύ, και πιστεύω πως είναι ο αρχαιότερος και ο πιο παραδοσιακός τρόμος που αντιμετωπίζουμε σαν άνθρωποι.
3) δεν μπορώ να τον φαντάζομαι, θα ήταν αυταπάτη ότι και να φανταζόμουν. πιστεύω πως είναι κάτι που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, (μακάρι) - η μάλλον είναι κάτι κατανοητό που όμως έρχεται σε αντίθεση με όλο το είναι μας... βασικά - αν αργά ή γρίγορα πεθαίνουμε τότε γιατί να κάνουμε τόση φασαρία για την ζωή μας?.. γιατί να παλεύουμε, γιατί τα κωλοπτυχία, γιατί οι γωνείς να υδρώνουν για να κάνουν με την σειρά τους τα παιδιά και αυτούς ανθρώπους με τον ίδιο αρχέγονο φόβο του θανάτου μέσα στο μυαλό, τα ίδια ή και χειρότερα κόμπλεξ? γιατί η επιστήμη? ψάχνουμε απεγνοσμένα να βρούμε το αντίδοτο για τον θάνατο, για την απαράλλακτη ροή του χρόνου, να διατηρήσουμε την πιθανόν ψευδή ελπίδα ότι με τον θάνατο δεν έρχεται το τελειτικό τέλος, όχι τέλος παραμυθιού, αλλά το τέλος όλων, των πάντων.. κάπου είχα διαβάσει ότι μερικοί άνθρωποι πιστεύουν πως ο κόσμος στον οποίο ζούμε, το σύμπαν ολόκληρο, δεν είναι παρα μια αποτύπωση των σκέψεων που έχουμε ο καθένας μας στο κεφάλι - ποιός έλεγε ότι το σύμπαν συνωμοτεί προς την χάρη σου όταν προσπαθείς να πετύχεις κάτι? ποιός έλεγε για την θετική ενέργεια? όταν σκεφτόμαστε θετικά κάνουμε τον κόσμο μας θετικότερο?
όντως όπως κάποιος παρέθεσε παραπάνω μια έκφραση του Πλάτωνα για την φιλοσοφία.. καταλήγω στην άποψη πως η φιλοσοφία, αλλά και οι επιστήμες στοχεύουν στην λύση του μυστηρίου του θανάτου που (όπως τα πάντα γενικότερα στην ζωή) δεν είναι απαλλαγμένο από συμφέροντα - συμφέρει π.χ. να υπάρξει στο μέλλον καθαρή απόδειξη μεταθανάτιων εμπειριών για να συντηρείται η θρησκεία, και η γενικότερη παρούσα τάξη των πραγμάτων.. χμμμ... anyway.
το δικό μου συμπέρασμα - ο θάνατος είναι η κινητήρια δύναμη για την πρόοδο. η πρόοδος είναι η προσπάθεια φυγής του ανθρώπου από την μαύρη συνειδητοποίηση της μελλοντικής μη-ύπαρξης. πολλοί επιλέγουμε συνειδητά (χμ, μάλλον ασυνείδητα) να μην σκεφτόμαστε τον θάνατο, μετέχοντας σε αυτή την φυγή. και αν σας φαίνομαι τρομαχτικά απαισιόδοξος και αρνητικός, χμ, μπορεί να είναι όντως έτσι παλιά όμως πίστευα σε νεράιδες, και πιστεύω ακόμα την απλοική ιδέα πως με καλές σκέψεις και με χαμόγιελο το σύμπαν χαμογιελά και αυτό σε ΄σένα. έχω και εγώ δικές μου μικροάμυνες από το τελειότερο άγνωστο του θανάτου.

[Σ.απ.φώΣ]

ποιος είπε πως η μόνη αλήθεια της ζωής ο θάνατος....;

[Aphrodite]

Πριν λίγο καιρό συνέβη το εξής...
Τρίτη πρωί. Μια κοπέλα 24 χρονών, σε πολύ καλή περίοδο της ζωής της, σηκώθηκε πήγε στη δουλειά της, σχόλασε, πήγε σπίτι της, έφαγε, ξεκουράστηκε, συνάντησε το αγόρι της κι έκλεισε τη μέρα της στην αγκαλιά του Μορφέα...
Τετάρτη πρωί. Η ίδια κοπέλα, σηκώνεται, ετοιμάζεται, πάει στη δουλειά της..όλα βαίνουν καλά και στις 3 το μεσημέρι απεβίωσε.. έτσι ξαφνικά..Φονιάς ένα μικρόβιο που κατέστρεψε τα πάντα μέσα της μέσα σε ένα 24ωρο...

...Απόδειξη του πόσο αναλώσιμοι -και αναντικατάστατοι- είμαστε...Και πως ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα.. όπως και η αγάπη (δυο έννοιες τόσο αντίθετες από φύσην!).

Ενστερνίζομαι τις απορίες του swel (2 post πιο κάτω)...ποιό το νόημα να παλεύουμε τόσο στη ζωή?
Δεν παύει όμως και ο αντίλογος: Πως αλλιώς να ζήσουμε? Δίχως σκοπό δε βρίσκουμε νόημα.. χάνουμε την ουσία και πέφτουμε σε αδράνεια... έτσι το πνεύμα ατροφεί και πεθαίνει... και όπως έχει ειπωθεί παλιότερα, καλύτερα ένα σώμα νεκρό παρά ένα ακρωτηριασμένο και νεκρό πνεύμα...

Όσο για τις μεταθανάτιες εμπειρίες ή ενδείξεις..έχω το εξής να πω:
Διδαχθήκαμε πως ο ανθρωπος έρχεται στη ζωή σαν tabula rasa (αγραφη πλάκα), δίχως γνώσεις, εμπειρίες...
Πως εξηγείται όμως το φαινόμενο του ενστίκτου? Πως γνωρίζουμε μέσα μας τι ειναι αυτό που πρέπει να κάνουμε ή οχι? Πως κάποια πράγματα μας είναι ήδη γνώριμα? Πως ξέρουμε τη χαρά και τη λύπη? Και γενικότερα, πως ΞΕΡΟΥΜΕ??

[hello_earth]

βασικά δεν απόρησα, πιο πολύ έθεσα μία ερώτηση που θα απασχολούσε πιο πολύ τον κόσμο εάν ήταν αποδεδειγμένο ότι είμαστε καθαρά βιολογικά όντα και η ζωή μετά τον θάνατο δεν υπάρχει..
προσωπικά πιστεύω πως η σκέψη για την ύπαρξη του θανάτου θα μπορούσε να μας κάνει πιο μετριόφρονους, πιο ειρηνικούς, ίσως και πιο αναίσθητους, ποιός ξέρει - μπορεί να επιρεάσει τον καθένα διαφορετικά..
απλώς, μερικές φορές μ'αρέσει να παίζω με ιδέες, και να φαντάζομαι πράγματα - και η μακάβρια σκέψη που μου έρχεται με αφορμή αυτή την συζήτηση είναι πως φτιάχνουμε την ζωή μας, ο καθένας διαφορετικά, αλλά με κόπο, - θα μπορούσαμε να μοιάζουμε με ψυχασθενείς που φαντάζονται ότι έχουν πολλά πράγματα να κάνουν, ότι έχουν ένα σκοπό.
μία φορά παλιά είχα δει μια γιαγιά που εφερνε μπροστά της ένα άδειο παιδικό καρότσι - μετά κατάλαβα πως το έφερνε απλώς για στήριγμα - αλλά εκείνη την στιγμή νόμιζα πως σκέφτεται μέσα της πως στο καρότσι υπάρχει το παιδί της, και το φροντίζει με το δικό της τρόπο. τωρα μόλις θυμήθηκα μία ιστορία - την πρώτη νομίζω - από το γαλάζιο βιβλίο του μυρηβήλη (σόρρυ που το γράφω λάθος) - που περιγράφει τον οίκο των τρελλών και μία ανάλογη ιστορία για μια μάνα που μιλάει με τα παιδιά της που δεν είναι στην ζωή. τελος πάντων.
συμμερίζομαι την ιδέα πως πρέπει να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε καθώς ζούμε - δεν σκέφτομαι τόσο απαισιόδοξα - απλώς μερικές φορές μου αρέσει να σκέφτομαι και αλλιώς, ίσως βγαίνει αρνητικό.
εξάλλου, και στην ζωή μου, και την ζωή των γύρω μου έχουν συμβεί διάφορα για τα οποία δεν έχω να δόσω κάποια εξήγηση, και μου αρέσει να σκέφτομαι πως οι εμπειρίες αυτές ήταν μεταφυσικές. μου αρέσει να σκέφτομαι πως στον κόσμο είμαστε όλοι ένα, μικρά κομματάκια σκεπτόμενης ενέργειας που αναπνέει, φτιάχνει τον καιρό, εμφανίζεται και εξαφανίζεται, μετατρέπεται από την μία μορφή στην άλλη, την μια αντικείμενο, την άλλη ζώο κατοικίδιο, σήμερα χώμα και αύριο βροχή. η ζωή όντως έτσι γίνεται όμορφη και ενδιαφέρουσα, σκέφτομαι όμως μερικές φορές ότι εσκεμμένα αποφεύγω κάποιες σκέψεις, και πιστεύω απαράλλακτα σε κάποιες άλλες.. ίσως έτσι να κάνουμε όλοι. απλά έχει πλάκα να βλέπεις τα πάντα από διαφορετικές γωνίες

There is a little place in a little room
where a little chap hides away amidst the gloom.
Tucks his little legs underneath a well-worn chair
plucks a piece of paper and attacks at his despair.
A stubby lead pencil scratches through the fears
of every little cruelness that reduces us to tears.
Sharp is the lead but will it penetrate
all the nooks and crannies that this world creates.
There is so little time for us to stop and look
as he places the cover upon his little book.
There will come a day when this little man will die
and they'll put him in a tiny hole undermeath the sky
His little lead pencel book and chair
will be placed inside a plastic bag and taken who knows where ...

Anne Clark - Short story (party mix)

[marfy]

κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μόνος του και φεύγει από αυτήν μόνος του..
όπως έχουμε συμφιλιωθεί με την γέννηση, έτσι οφείλουμε στη φύση μας να συμφιλιωθούμε και με το θάνατο...στο άγνωστο αφήνουμε τον τρόπο...

μαρφ...

[Μοντίφας]

που να ψοφισετε ολοι.

(για να γινω συντονιστης του φορουμ)

[YmiRLinG]

Ο Θανατος ειναι τοσο ωραιος οσο και η ζωη. Αν δεν υπηρχε ο θανατος δεν θα υπηρχε η ζωη. Ο Θαντος δινει μια ομορφια στη ζωη. Σκεφτειτε μια ζωη χωρις θανατο. Θα ηταν μια ανουσια μια βαρετη ζωη χωρις νοημα αφου θα καναμε τα παντα επ απειρον

[Balleader]

1. Ελαχιστα
2. Καθολου
3. Οταν τον δω θα σου πω.(Αν κ νομιζω πως τον εχω δει.Ειναι κατι σαν μια γυναικα στο τιμονι)

Παντως σιγουρα υπαρχει κατι καλυτερο μετα απο αυτη τη ζωη.Δεν λεω κ αυτη ωραια ειναι (μεχρι στιγμης) αλλα νομιζω πως υπαρχει κατι ακομα καλυτερο.Γι'αυτο λοιπον ζω τη καθε στιγμη σαν να ειναι η τελευταια(πολυ ΤV βλεπω τελευταια)

[Μοντίφας]

Ο Θανατος ειναι τοσο ωραιος οσο και η ζωη. Αν δεν υπηρχε ο θανατος δεν θα υπηρχε η ζωη. Ο Θαντος δινει μια ομορφια στη ζωη. Σκεφτειτε μια ζωη χωρις θανατο. Θα ηταν μια ανουσια μια βαρετη ζωη χωρις νοημα αφου θα καναμε τα παντα επ απειρον

[Stevethegreat]

Ο Θανατος ειναι τοσο ωραιος οσο και η ζωη. Αν δεν υπηρχε ο θανατος δεν θα υπηρχε η ζωη. Ο Θαντος δινει μια ομορφια στη ζωη. Σκεφτειτε μια ζωη χωρις θανατο. Θα ηταν μια ανουσια μια βαρετη ζωη χωρις νοημα αφου θα καναμε τα παντα επ απειρον

Ακούγεται ωραίο και έχω ακούσει πολλούς να το λένε αλλά αυτό που πάντα μου έρχεται στο μυαλό να ρωτήσω είναι "Πώς είστε τόσο σίγουροι ότι τα πράγματα θα είναι έτσι;". Εννοώ κανείς άνθρωπος μέχρι στιγμής στην ιστορία δεν έχει ζήσει πάνω απο τα ανθρώπινα πλαίσια παρα ελάχιστα οπότε δε μπορούμε να ξέρουμε τη γνώμη του. Κατα τη γνώμη μου η πτώση του ανθρώπου αρχίζει όταν αντιλαμβάνεται ότι κάποτε θα πεθάνει δλδ όταν περάσει η νιότη του γιατί τότε αρχίζει να νοσταλγεί ποσο ωραία ήταν όταν ήταν νέος και νόμιζε ότι τίποτα δεν τον απειλεί. Το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος αλλά η ιδέα του που μας στερεί απο ένα σωρό απολαύσεις της ζωής, κυρίως από μια ηλικία και πάνω.

[nefelh]

Ειναι κατι σαν μια γυναικα στο τιμονι

χαχαχα! μοπυ άρεσε αυτό! αλλά αφού λες σαν, θα μπορούσε να είναι ένας άντρας!!!

[gini]

Όπως είχε πει και ο Επίκουρος ο θάνατος είναι απλά το τέλος των αισθήσεων.Φυσικά τον σκέφτομαι αλλά δεν τον φοβάμαι.Εκείνη την στιγμή δεν θα μπορείς να νιώσεις, να σκεφτείς, να καταλάβεις.Απλά κλείνει ένας κύκλος και ίσως ανοίγει ένας άλλος.Αυτό που φοβάμαι όμως είναι το να είμαι παρατηρητής αυτής της κατάστασης.Εννοώ να πεθάνει κάποιο οικείο μου πρόσωπο.Αυτό είναι το δύσκολο...

[YmiRLinG]

Ο Θανατος ειναι τοσο ωραιος οσο και η ζωη. Αν δεν υπηρχε ο θανατος δεν θα υπηρχε η ζωη. Ο Θαντος δινει μια ομορφια στη ζωη. Σκεφτειτε μια ζωη χωρις θανατο. Θα ηταν μια ανουσια μια βαρετη ζωη χωρις νοημα αφου θα καναμε τα παντα επ απειρον

Ακούγεται ωραίο και έχω ακούσει πολλούς να το λένε αλλά αυτό που πάντα μου έρχεται στο μυαλό να ρωτήσω είναι "Πώς είστε τόσο σίγουροι ότι τα πράγματα θα είναι έτσι;". Εννοώ κανείς άνθρωπος μέχρι στιγμής στην ιστορία δεν έχει ζήσει πάνω απο τα ανθρώπινα πλαίσια παρα ελάχιστα οπότε δε μπορούμε να ξέρουμε τη γνώμη του. Κατα τη γνώμη μου η πτώση του ανθρώπου αρχίζει όταν αντιλαμβάνεται ότι κάποτε θα πεθάνει δλδ όταν περάσει η νιότη του γιατί τότε αρχίζει να νοσταλγεί ποσο ωραία ήταν όταν ήταν νέος και νόμιζε ότι τίποτα δεν τον απειλεί. Το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος αλλά η ιδέα του που μας στερεί απο ένα σωρό απολαύσεις της ζωής, κυρίως από μια ηλικία και πάνω.

Αυτο λεω. ΤΟ θεμα ειναι να μη σκεφτεσαι οτι θα παιθανεις και θα χασεις τις απολαυσεις τις ζωης. Πρεπει να σκεφτεσαι οτι οταν τελιεωνει κατι αρχιζει κατι αλλο. Δλδ αν μια ζωη δεν τελειωνε ποτε δεν θα αρχιζε ποτε κατι νεο. Ισως δεν θα αρχιζε ποτε μια νεα ζωη. Εχω δει πολλους μεγαλους ανθρωπους(90+) που μου λενε οτι εχουν βαρεθει τη ζωη. Πως ειναι ετοιμοι να πεθανουν να ξεκινησουν κατι νεο. Ο θανατος δεν ειναι μονο τελος. Ειναι παραλληλα και αρχη κατι νεου

[Arie]

Συμφωνω...Οι ανθρωποι αργουν να καταλαβουν ποσο σημαντικα ειναι αυτα που υπαρχουν για παντα...Ισως ο θανατος να ειναι ενας τροπος για να αναδειχθει η αξια της ζωης

[eleos* (Βάλια πια....)]

1. αν και οχι τοσο συχνα, ναι τον σκεφτομαι
2. τον φοβαμαι, αλλα περισσοτερο φοβαμαι μηπως συμβει σ'αυτους που αγαπαω. δε θα το αντεχα..
3. δε ξερω.. δε το εχω σκεφτει..