αντικατοπτρισμός ζωής

[Χρήστοςφλ]

Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
Τα χείλη ενός μικρού παιδιού
Να με ρωτάνε:
Μπαμπά σαν φεύγουν τα πουλιά
Κι αφήνουν πίσω τα παλιά 
Πες μου που πάνε

Κι εγώ χρόνια –πουλιά  μετρώ
Στο παιδικό σου πρόσωπο
Το πρόσωπό μου
Αντικατοπτρισμός ζωής 
Δεν θέλω όμως να  ντυθείς
το είδωλό μου

μπαμπά πως νιώθει η θάλασσα
όταν καράβι την περνά
δεν την ματώνει;
Πόσο ζυγίζει  ο ουρανός 
Που φεύγει και που πάει το φως
Όταν νυχτώνει;

Κύκλος μικρός είναι η ζωή
Φεύγω εγώ έρχεσαι εσύ
Και συνεχίζεις
Κι αν κάτι  με παρηγορεί 
Είναι πως σαν  θα φύγω εσύ
θα με θυμίζεις

[pascal.]

Πολύ καλό Χρήστο! Δηλαδή...τι να πω... Το νόημά του με ενθουσίασε. Και η μορφή που έχεις δώσει στις στροφές του δίνει πρωτοτυπία και ρυθμό.

[alex68]

πολυ καλο !!! και γινεται ενα ομορφο χασαπικο (λεμε τωρα  )

μακαρι να αντεξουμε πολλα χρονια να τα βλεπουμε αντι να μας θυμιζουνε

[holliday]

πραγματι κι εμενα μ ενθουσιασε

[xaraaaa]

...γεμάτο νοσταλγία θα έλεγα. Όμορφο Χρήστο, μπράβο σου. Στείλε μας κι άλλα.

[kostantis]

Τέλειο μπορώ να πω με τη σειρά μου

[Twix]

Πράγματι πολύ καλό, απλό και ουσιώδες.....

[Σ.απ.φώΣ]

τι γλυκούλικο που είναι...

[marif]

Έχει πολλή νοσταλγία,έχεις ακούσει Αττίκ;Βρομαντικότατο!!!Μ'άρέσει!

[vert]

   ... έξοχο ! ! !

   

[monalizagreen]

το βρηκα πολυ γλυκοπικρο...... και μου αρεσε.... γενικα μου αρεσει ο τροπος σου και με αφορμη τουτο το ποιημα που ''αντικατοπτριζει'' κατα καποιον τροπο και τα αλλα ...ε ηθελα να σου πω....
                                                                                    μπραβο! 

[Μαργαρίτα Π.]

Άψογο!!!!!!!! 

[Fusalida]

νοσταλγία ανάκατη με μια γλυκιά θλίψη που μένει στη καρδιά όσες φορές κι αν το διαβάσεις...
ευχαριστώ..

[Μάνος Καμπούρης (m.k.)]

Δεν θέλω όμως να  ντυθείς
το είδωλό μου

Θέλει άντερα να το πεις αυτό...
Είσαι και ο πρώτος!

[Μουσικόφιλη]

Απλά υπέροχο! Δεν βρίσκω λόγια! Συγχαρητήρια!