Εικονοστάσι

[ivikos]

Περόνες ανασφάλιστες, δεν εκπυρσοκροτήσαν
με ολάκερα τα μέλη τους, πάλι θ’ ακροβατούν
αφήσανε τα έντιμα… τα οράματα κρατήσαν,
κι είπανε, σε άλλους ουρανούς, τις νύχτες θα πετούν

Οι φειδωλοί κι οι ανέντιμοι, λιμάρισαν τις λάμες
στων «σ’ αγαπώ» το τέλειωμα, η αγάπη να κοπεί,
τι να κρατήσουν όρθιο της νύχτας οι παλάμες
που ήταν το «γεια σου» κεραυνός το «Αντίο σου» αστραπή!!!!!

Ναυπήγησες τους έρωτες, σ’ ένα γιαλό…. μελάνι
με των ιστιοφόρων σου, καρίνες κατά κει….
είπαν θα σε οδηγήσουνε στης νύχτας σου το αλάνι,
μα ανέντιμα σε ρίξανε στης γης τη φυλακή….

Κι είπες να δεις τον Αίσωπο…. για να σε κάνει μύθο
στο : «Μια φορά κι ένα καιρό» η αγάπη σου να βγει
μα ο Απόλλωνας σου φόρτωσε του Σίσυφου το λίθο
και κουβαλάς μαρτύρια, νύχτα και κάθε αυγή!!!!

Καμάκωνες το ανίσχυρο, κι αρχαίο «Σ’ αγαπώ μου»
σ’ έναν ακύμαντο γιαλό, με λάμπα διαφανή….
και φορτωμένος άνισα, τις νύχτες σου «επ’ ώμου»
περπάταγες στ’ απόκρημνα, ο ήλιος σου να φανεί!!!!!!!!!!

Αχ! Πώς να κλεψεις το άφθαρτο…κλεμμένο εικονοστάσι
που ‘γραφε στο βαγγέλιο του, με μια άσβεστη γραφή:
«Όταν σου ζήτησε νωρίς, λίγο να ξαποστάσει
αρνήθηκες… ξηλώνοντας, της ζήσης τη ραφή!!!!»