Οι σκεψεις τρεχουν βιαια
Η μια πισω απο την αλλη
Ενα βλεμμα παιχνιδιαρικο
Κι ενα χαμογελο τρελλο...

Ολα αυτα που δεν θα πω
Θα μεινουν μεσα μου αιωνια
Και παλι μονος θα γυρισω
Στα στεκια τα παλια...

Παγωμενη η ματια μου
Πισω σου ακολουθαει
Και σε λιγες μονο ωρες
Θα εισαι πολυ μακρια...

Ολα αυτα που δεν θα πω
Θα μεινουν μεσα μου αιωνια
Και παλι μονος θα γυρισω
Στα στεκια τα παλια...

                Αφιερωμενο σε μια περιπετεια που δυστυχως κρατησε παρα πολυ λιγο...

Αν και δεν μου αρέσει να σχολιάζω στίχους θέλω να πω μόνο ότι η έκφραση "στα στέκια τα παλιά" είναι πολύ πολύ κοινή. Αλλά δεν νομίζω να ήθελες να πρωτοτυπήσεις με το ποιημάτακι σου, απλά να μοιραστείς μαζί μας κάποια "εμπειρία" σου.
Με λίγα λόγια πέρασες καλά, ε? 

Και μόνο που έχει τίτλο διαφανοκρινιώτικο μ'αρέσει!!!

Θα συμφωνήσω όι κρινίζει κάπως κι αυτό μ'αρέσει..Μ'αρέσει επίσης που είναι απλό και ελεύθερο χωρίς ομοιοκαταληξία...

ΑΛΛΑ: Μόνο και μόνο επειδή είναι αφιερωμένο στο πρόσωπο....ΕΙΣΑΙ ΚΑΜΜΕΝΟΣ!!!

(μην μασάς μάστορη...ωραίο είναι και καλά κάνεις και το αφιερώνεις )

To συγκεκριμένο δε με ενθουσίασε.Πιστεύω πως έχει γράψει καλύτερα.
Παρ όλα αυτά επειδή ξέρω πως εκφράζει κάτι αληθινό δε μπορώ να πω πως μου περνά αδιάφορο

αρκετα μεστο...και λειψο...αλλα σαν αισθημα καλο..με την απλοτητα του, τονιζει το συναισθημα...αλλα θελει αναπτυξη...προσπαθησε..το εχεις