Αποστολέας Θέμα: Ποίηση  (Αναγνώστηκε 100679 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος kain

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 388
  • Φύλο: Άντρας
  • Still On The Road
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #250 στις: 21/03/07, 11:51 »
Σημερα ειναι και η παγκοσμια μερα της αν δεν κανω λαθος...
Είχα την εντύπωση πως είναι την ίδια μέρα με την Εαρινή ισημερία (δηλ. χθες). Βολτάροντας στο Γούγλη όμως, βλέπω πως άλλες εκδηλώσεις τη γιορτάζουν σήμερα και άλλες τη γιόρταζαν χθες.

Αποσυνδεδεμένος gallinule

  • Περαστικός
  • *
  • Μηνύματα: 12
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #251 στις: 21/03/07, 12:01 »
Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού
Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας
Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης

Αποσυνδεδεμένος mymood

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 325
  • Φύλο: Άντρας
  • Κι ειχε μια απλοχεριά να υπερπηδάς το δεν βαριέσαι
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #252 στις: 21/03/07, 12:43 »
Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού
Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας
Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης

Α ρε κατακαημένη Ποίηση και στην μοιρασιά των εορτών της έλαχε ο κλήρος ο λειψός, για να παραφρασω κι εγω τον μεγάλο Ποιητη μας!!!!! Τέλος πάντων, τι σημερα, τι αύριο, τι τωρα,/ αφού δε γίνεται μαζί να ζήσουμε/Κι αφού μάς πήρε πια η κατηφόρα/ καλύτερα από τώρα να χωρίσουμε/ Αφού δε γίνεται μαζί να ζήσουμε, που λεει και ο Τσάκαλος στο γνωστο ρεμπετικο . ;D
"Κύριε, Των Δυνάμεων η Επίκληση, ελλοχεύει στην Εξάντληση." Γιωργος Μέρκας.

Αποσυνδεδεμένος Σ.απ.φώΣ

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 356
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Ξέρω, μα επιλέγω ξανά τ' όνειρο.
    • Προφίλ
    • Μαρία Νεφέλη
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #253 στις: 21/03/07, 13:29 »
Και αφού γιορτάζουμε σήμερα τους ποιητές μας, σπαρταριστός και αξεπέραστος Κώστας Μόντης:

ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΝ:

Δεν είχες τίποτα να πεις κύριε
Γιατί ηνώχλησες τις λέξεις;
Γιατί τις ηνώχλησες;

Ιξίονες είμαστε όλοι. Iξίονες που αγκαλιάσαμε ένα σύννεφο νομίζοντας ότι κρατούμε τα όνειρά μας...
Ν.Κ.

Αποσυνδεδεμένος amfenster

  • Θαμώνας
  • ***
  • Μηνύματα: 181
  • Φύλο: Γυναίκα
  • "...τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα..."
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #254 στις: 21/03/07, 13:36 »
Γιάννης Ρίτσος - «Ποιητές»
Στὸν Κώστα ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Ὤ, δὲ χωρεῖ καμία ἀμφισβήτηση, ποιητὲς
εἴμαστ᾿ ἐμεῖς μὲ κυματίζουσα τὴν κόμη
-- ἔμβλημ᾿ ἀρχαῖο καλλιτεχνῶν -- καὶ χτυπητὲς
μάθαμε φράσεις ν᾿ ἀραδιάζουμε κι ἀκόμη

μιὰ εὐαισθησία μας συνοδεύει ὑστερική,
ποῦ μας πικραίνει ἕνα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριὰ ἕνα σύννεφο μαβί. Χιμαιρικὴ
τὴ ζωή μας λέμε καὶ δὲν ἔχουμ᾿ ἕνα φίλο.

Μένουμε πάντα σιωπηλοὶ καὶ μοναχοί,
ὅμως περήφανα στὰ βάθη μας κρατοῦμε
τὸ μυστικό μας θησαυρό, κι ὅταν ἠχεῖ
ἡ βραδινὴ καμπάνα ἀνήσυχα σκιρτοῦμε.

Θεωροῦμε ἀνίδεους, ἀνάξιους κι εὐτελεῖς
γύρω μας ὅλους, κι ἀπαξιοῦμε μιὰ ματιά μας
σ' αὐτοὺς νὰ ρίξουμε, κι ἡ νέα ξανὰ σελὶς
τὸ θρῆνο δέχεται τοῦ ἀνούσιου ἔρωτά μας.
...Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά.Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δε με καταλαβαίνουν...

Αποσυνδεδεμένος kain

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 388
  • Φύλο: Άντρας
  • Still On The Road
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #255 στις: 21/03/07, 17:25 »
(και συνεχίζοντας περί ποιητικής/ποιητών λόγω ημερών)

Γιώργος Σαραντάρης

Δεν Είμαστε Ποιητές

Δεν είμαστε ποιητές
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα
παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού
σημαίνει πως φοβόμαστε
και η ζωή μας έγινε ξένη
ο θάνατος βραχνάς.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Ποιητική

- Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

- Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.

Αποσυνδεδεμένος Vasiliki

  • Θαμώνας
  • ***
  • Μηνύματα: 220
  • Φύλο: Γυναίκα
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #256 στις: 21/03/07, 18:29 »
Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε δεχτώ!

Πάμπλο Νερούντα

Αποσυνδεδεμένος pinelopi

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 1075
  • Φύλο: Γυναίκα
  • κι όμως δεν είναι μακριά...
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #257 στις: 21/03/07, 22:25 »
Αντί για μας, η Ποίηση

Ό,τι δεν μπορέσαμε να ζήσουμε
τόζησε τελικά η Ποίησή μας.
Ό,τι ακριβό και σπάνιο
δε μπορέσαμε να ζήσουμε
- ή δεν ήμασταν ικανοί να ζήσουμε-
τ' αφήσαμε σε Κείνη
Το πιο σίγουρο καταφύγιο
της καρδιάς είναι η Ποίηση
Ω Ποίηση!
Μαυσωλείο μεγάλων ονείρων!
Άνοιξε στο μέλλον τις πύλες σου
για να βρούνε τους πόνους μας
και τα πανάρχαια συναισθήματα
που γίναν ρυθμός, εικόνες, μουσική
σε στιγμές απελπισίας και μάχης.

                                          Κώστας Κοβάνης

Υπαινιγμός

Καιρός της αφθονίας, της αφθονίας των λόγων.
Λόγια κι άλλα λόγια.
Το κακό είναι που δε διαθέτουμε
άλλο μέσο: λόγια δοξαστικά στο θεό,
λόγια, λιβανίσματα της ανθρώπινης Κενοδοξίας,
λόγια, παραληρήματα πρός άγραν εξουσίας,
λόγια, θεμέλια στο χάρτινο πύργο της απάτης.
Κι ο λόγος της ύπαρξης;
Ανάμεσα στους αγνοούμενους.
                                           Ανδρεανή Ηλιοφώτου

Επίκληση

Ποίηση, δάκρυ και φωνή της καρδιάς μους
έλα κι απόψε να με συντροφέψεις
..............................
                                            Κώστας Γάλλος

25η Ραψωδία της Οδύσσειας

..............................
μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα
που μου μασήσαν τα πλεμόνια, το συκώτι,
                                              την καρδιά
κι ύστερα φτύσαν πάνω στο χαρτί
μερικά απομεινάρια
λέξεων

                                              Τάσος Λειβαδίτης

Μότο

Δε φοβάμαι παρά μόνο τον Θεό
- εκτός κι αν τον υπηρετώ. Και την Ποίηση
- ακόμα κι όταν την υπηρετώ.
                                              Τάσος Λειβαδίτης
όνειρο είναι να ουρλιάζουν χιλιάδες ναι απ' το λαρύγγι του όχι  (Κ.Δ.)

Αποσυνδεδεμένος kain

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 388
  • Φύλο: Άντρας
  • Still On The Road
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #258 στις: 26/03/07, 09:51 »
Ηλίας Λάγιος (1958-2005) ("γενιά" του '80)

Η Έρωτας Κι Ο Θάνατος

Ο Άρπαγος, γουρούνος μες στους λασπολάκκους,
σκούζει φριχτά και κόβει τους καλούς ανθρώπους.
Γυρνά, μολεύει κι ασκημαίνει όλους τους τόπους,
παρέα με φθονερούς και μέλανας κοράκους.

Μα να τη η Αγάπη, με μακριά μαβιά φουστάνια.
(Της βάνει τάξη στα μαλλιά μια πασχαλίτσα.)
Στ' ανθούς χεράκια της κρατάει δασκάλα βίτσα
και κυνηγάει το εξάχρειο κτήνος στα μποστάνια.

Αυτό φεύγει, πολλά κακό και δειλιασμένο,
ξάφνου στρέφει, τα μαύρα δόντια του της δείχνει,
πάσκει (ματαίως) να την τρομάξη και της ρίχνει
αγριότατες ματιές· της λέγει "Σ' αναμένω"

για να σε φάω"· του κραίνει "Ξουτ! δεν σε γουστάρω.
Εσύ 'σαι αυτός που θα πεθάνης, παλιο-Χάρο".

Μπαλάντα Του Απερχόμενου Ντρίπλερ Του Καιρού Τούτου

Στη δίψα μου ονειρεύομαι τον Ντιέγκο
νεροσυρμή στην εσχατιά του πόνου
με τον Μακρή, τη Νοταρά, τον Βέγγο.
Ένας χωριάτης, πάνω στου ημιόνου
την πλάτη, με την έλλαμψη του μόνου
Έλληνος, που θα χτίσει Παρθενώνα.
Να θωρεί, με την πίκρα του αυτοκτόνου
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Θολωμένο και γύφτικο το μάτι
το εναρκτήριο λάκτισμα δικό του
σ' όλα της Γης τα μήκη και τα πλάτη.
Να κουβαλά τα φτωχικά του Νότου
στο χρυσοεπιπλωμένο αρχοντικό του.
Ως τέλειωνε της θλίψης τον αγώνα
τον είδα: ήταν κακό το ριζικό του
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Εκεί, στη μακρινότατη Αρτζεντίνα
η οδύνη του είναι η οικεία μας οδύνη
(κάπου στο Μετς, Μουσούρου, στην Αθήνα).
Μ' απόκαμε η ψυχούλα και της δίνει
παρηγοριά ψυχρή την κοκαϊνη.
Α! στην οθόνη κλίναμε το γόνα,
λέγοντας: "Ας χαρεί λίγη γαλήνη
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα"

Κυρά της μοναξιάς, μάννα του πλήθους,
κυρά του ξεπεσμού, του χαμού μάννα,
σταμάτα του αναθέματος τους λίθους.
Κι εμπρός στον επερχόμενο χειμώνα
μέμνησο να ταΐζει στην αλάνα
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Σπουδή Στον Α.Κ.

Και με φως και με θάνατο πάλι
δεν τολμώ να σηκώσω κεφάλι.

Κυκλοδίωκτος, πλην των ερώτων,
για σταυρό θα βουτήξω των Φώτων.

Μ' αρετήν και με τόλμη, με πάθος,
θα βουτήξω σ' αμέτρητο βάθος.

Μυρισμένα τα χείλη φιλούσι
της καλής μου - σπουδή στο γιουρούσι.

Και συμμέτρως χορεύουν, συμμέτρως
στην ακτή Τάκης, Χάρης και Πέτρος.

Μ' αρετήν, όπως είπα, και πάθος
θα 'χω πέσει - κι αυτό κατά λάθος.

Δεν Βλέπω Τίποτ' Άλλο

Άντε γaμήσου και χάσου,
ποuτανίτσα φτιαγμένη στο Γαίηλ.
Θα κτενίσω τη νύκτα με κοκταίηλ
μολότωφ τα μαλιά σου.

Χορεύουν σ' ένα βελόνι
τρεις μονόχειρες χωροφυλάκοι·
ανοιχτοί μάς προσμένουν δυο λάκκοι,
της χαράς μου τρυγόνι.

Ο συρφετός των αχρείων
μες στα ματάκια σου ανασαίνει.
Θα ζήσω λοιπόν τη ναρκωμένη
νύχτα των Εξαρχείων.

Κι όταν η μέρα ξυπνήσει
σε μια λαμαρίνα της Μεθώνης
θα με δει, θα σε δει, να κaυλώνεις
α! στουπί στο μεθύσι.

Ίσως και να 'χεις εφεύρει
τους πεθαμένους που μας κοιτάνε.
Ήσυχα θ' αποδημήσω και θα 'ναι
πρωινό του Νοέμβρη.

Θα 'ναι στα μπαρ του Παραδείσου
νυφούλα ραντισμένη με ρύζι
η ψυχή μου· κι εκεί να σφυρίζει
θε να βρει τη δική σου.

Το φως θ' ανάψει πνοούλα,
απαλή σαν το χάδι κι η μνήμη,
και θα μοιάσει όλη η νύχτα απ' ασήμι
και θα γίνεις δροσούλα.

Το Χέρι Με Τον Ορό

Πελώριο δέντρο σε θαυμάζω από το τζάμι
και, χέρι ο ορός, να μου κρατά σφιχτά το χέρι,
στους άλλους ουρανούς μου ανάβει μαύρο αστέρι,
αργά να μου μεταμορφώνει την παλάμη.

Είναι πηγή. Θα 'ρθούν να πιούν το μύθο αηδόνια
και θα λουστούν πρωταίτια ζώα κι ο μοσχομπάτης,
κι όλοι θα υπάρξουν προσφορά στην προσφορά της.
Και, λέει, ποτέ δε θα διαβάσουμε τα χρόνια.

Όλοι να μεταλάβουν πίκρα εκ του αίματός μου,
να ανθίση ο κόσμος άνοιξη για να 'συχάση
και να χορέψη, η πιο πανέμορφή μου η πλάση,
να σκύψη η πονηρή στ' αυτί μου λέοντας: "Δος μου,

ό,τι αγαπάς, ό,τι ποθείς, ό,τι πιστεύεις.
Σήμα επουράνιο - που όμως άσκοπα γυρεύεις".

Αποσυνδεδεμένος Σ.απ.φώΣ

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 356
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Ξέρω, μα επιλέγω ξανά τ' όνειρο.
    • Προφίλ
    • Μαρία Νεφέλη
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #259 στις: 01/04/07, 15:16 »
Περιγραφή της Θοδούλας, από τον ΦΩΤΕΙΝΟ του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, γραμμένο το 1879!!


Δροσοσταλίδα της αυγής, χαρά! χαρά στα χείλη
που θα την πιουν μ' ένα φιλί! Χνούδι παρθένου κρίνου,
χαρά! χαρά στα δάκτυλα που το μαλάξουν πρώτα!

Χεχε...!!
Ιξίονες είμαστε όλοι. Iξίονες που αγκαλιάσαμε ένα σύννεφο νομίζοντας ότι κρατούμε τα όνειρά μας...
Ν.Κ.

Αποσυνδεδεμένος juliad

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 390
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Μωρά μου είστε τα θαύματα που μου χουνε προσφέρει
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #260 στις: 17/04/07, 12:43 »
Σαν μέσα απο παλιό καθρέφτη

Σαν μέσα απο παλιό καθρέφτη γνωρίζω τον κόσμο .
Πάνω σε ανήσυχο νερό ταξιδεύουν τα μάτια μου .

Απλώνω τα χέρια
ανοίγω τα μυστικά φεγγάρια
κολυμπάω μέσα σε μουσικά περιβόλια
κι ανακαλύπτω ξανά
τα θαλερά οράματα .

Απο άλλη γενιά μοιάζει να κρατάει ο φόβος .
Απο άλλους φόβους αναβλύζει το θάμπος .

Κι η ερημιά βέβαια πάντα .
Η ερημιά με τα στεγνά κι απόκρημνα βράχια
στη μέση της θάλασσας .

Γιατί όλα αλλάζουν, όλα θαμπώνουν και λάμπουν
γίνονται πάλι σκοτεινά κι ανεξήγητα .

Κι όμως μ' αυτά και μ' αυτά περνάμε τις μέρες μας
με τα μικρά και τα εφήμερα διανύουμε τη ζωή μας .

Κι ίσως πάλι μέσα στα ασύλληπτα και τα φευγαλέα
να είναι κρυμμένη μια μικρή ,μια αδύνατη
μια επίμονη σπίθα της αιωνιότητας.

Θανάσης Κωσταβάρας
Απο περιέργεια υπάρχω
και απο καραγκιοζλίκι

Αποσυνδεδεμένος pinelopi

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 1075
  • Φύλο: Γυναίκα
  • κι όμως δεν είναι μακριά...
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #261 στις: 29/04/07, 09:01 »

είμαι αυτή η ροή της άμμου που γλιστράει
ανάμεσα στο βότσαλο και στον αμμόλοφο
η καλοκαιρινή βροχή πέφτει πάνω στη ζωή μου
πάνω σ' εμένα η ζωή μου που μου ξεφεύγει
με καταδιώκει

αγαπημένη στιγμή σε βλέπω
μέσα σ' αυτό το παραπέτασμα της ομίχλης που χάνεται
όπου δε θα 'χω παρά να πατήσω σ' αυτά τα μακριά
κινούμενα κατώφλια
και θα ζήσω
όσο ν' ανοιγοκλείσει μια πόρτα

------------------------------------------------------

αυτό το καλό
που τα μάτια δεν καλοείδαν
αυτό το καλό
που τα δάχτυλα άφησαν να φύγει
σφιξ' τα καλά
τα δάχτυλα τα μάτια
το καλό ξανάρχεται
καλύτερο

αυτό το κακό
που γνώρισε η καρδιά
αυτό το κακό που το κεφάλι έφτασε να σκεφτεί
κάνε τα
ν' αναστηθούν
το κακό ξανάρχεται
χειρότερο

----------------------------------------------

θα ήθελα η αγάπη μου να πέθαινε
θα ήθελα να 'βρεχε στο κοιμητήρι
και στα δρομάκια που διαβαίνω
κλαίγοντας αυτήν που πίστεψε ότι μ' αγάπησε

----------------------------------------------

τι θα 'κανα χωρίς αυτόν τον κόσμο χωρίς πρόσωπο
χωρίς απορίες
όπου η ψυχή δε ζει παρά μια στιγμή όπου κάθε στιγμή
χάνεται στο κενό στη λησμονιά της αλλοτινής της
ύπαρξης
χωρίς αυτό το κύμα όπου στο τέλος
κορμί και σκιά καταβροχθίζονται
τι θα 'κανα χωρίς αυτή τη σιωπηλή δίνη των ψιθύρων
που ασθμαίνει μανιασμένη για βοήθεια γι' αγάπη
χωρίς αυτόν τον ουρανό που υψώνεται
πάνω απ' τη σκόνη της σαβούρας του

τι θα 'κανα θα 'κανα ό,τι και χθες ό,τι και σήμερα
αγναντεύοντας απ' το φεγγίτη μου μπας και δεν είμαι
μόνος
να πλανιέμαι και να φεύγω μακριά απ' όλη ετούτη τη
ζωή
σ' ένα χώρο μπερδεμένο
χωρίς φωνή ανάμεσα στις φωνές
που είν' έγκλειστες μαζί μου
----------------------------------------------------

Από τα Ποιήματα συνοδευόμενα από Σαχλοκουβέντες του Σάμουελ Μπέκετ (1908 - 1989)

[...Ο Μπέκετ με τη δική του επαναστατική ποίηση καθιερώνει μια "νέα τραγωδία". Σε μια εποχή που είναι περισσότερο παρά ποτέ τραγική ο "τραγικός άνθρωπος" βρίσκει την έκφρασή του σε μια καινούρια αισθητική, βασισμένη στη γυμνότητα και στην απουσία. Απουσία δράσης, γεγονότων , συγκρούσεων και παθών. Διαβάζοντας Μπέκετ νιώθει κανείς την παράξενη φρίκη που πηγάζει από μια απόλυτη, ασφυκτική ερήμωση, από έναν ακίνητο θάνατο.
..........................
Ο χρόνος στον Μπέκετ είναι οποτεδήποτε. Ο χώρος οπουδήποτε, και οι ήρωές του οποιοιδήποτε. Το σκηνικό του είναι ένας αδιάφορος σιωπηλός κόσμος όπου η υπαρξιακή αγωνία καταλήγει σε μια θανατερή ανία, σε περιφρόνηση για οτιδήποτε μπορεί να λάβει υπόσταση μέσα σ' αυτόν τον κόσμο.
..........................
Το τραγικό στοιχείο αντικαθίσταται από το κωμικοτραγικό (γκροτέσκο). Η θεματολογία παραμένει η ίδια η γήινη μοίρα το νόημα της ζωής, η ελευθερία, ο θάνατος, ο έρωτας, το απόλυτο και ο άνθρωπος.
..........................
Αλμπέρ Καμύ]
όνειρο είναι να ουρλιάζουν χιλιάδες ναι απ' το λαρύγγι του όχι  (Κ.Δ.)

Αποσυνδεδεμένος pinelopi

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 1075
  • Φύλο: Γυναίκα
  • κι όμως δεν είναι μακριά...
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #262 στις: 01/05/07, 09:29 »
 
 
Μετά  

(από το Aργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα, Kέδρος 1991)

 
Mάρτυρες για τα λάθη σου δεν είχες. Mόνος μάρτυρας
ο ίδιος εσύ. Tα τακτοποίησες, τα μονόγραψες, τα σφράγισες
σε λευκούς πάντοτε φακέλους σα να ετοίμαζες
τη δίκαιη διαθήκη σου. Ύστερα
τα τοποθέτησες προσεχτικά στα ράφια. Tώρα, γαλήνιος,
(ίσως και κάπως φοβισμένος) ούτε βιάζεσαι
ούτε καθυστερείς, γνωρίζοντας ότι, μετά το θάνατό σου,
θ' ανακαλύψουμε πόσον ωραίος ήσουν,
πόσο πολύ πιο ωραίος πέρα απ' τις αρετές σου.

Aθήνα, 16.1.1988
 Γιάννης Ρίτσος

 (O Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά την Πρωτομαγιά του 1909 και πέθανε στην Αθήνα, στις 11 Νοεμβρίου του 1990.)


 
όνειρο είναι να ουρλιάζουν χιλιάδες ναι απ' το λαρύγγι του όχι  (Κ.Δ.)

Αποσυνδεδεμένος amfenster

  • Θαμώνας
  • ***
  • Μηνύματα: 181
  • Φύλο: Γυναίκα
  • "...τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα..."
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #263 στις: 18/05/07, 14:08 »
Από τα Ερωτικά του Γιάννη Ρίτσου
Γυμνό Σώμα


Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.
Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.
Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.
Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω. Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.
Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.
Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.
Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ αφτί σου.
Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;
Ηδονή-
πέρα απ᾿ τη γέννηση,
πέρα απ᾿ το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.
Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ᾿ τα δάχτυλα.
Ενώνεται.
Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.
Δυο μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.
Τί να τα κάνω τ᾿ άστρα
αφού λείπεις;
Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.

Αθήνα 24.9.80

...Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά.Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δε με καταλαβαίνουν...

Αποσυνδεδεμένος Ρηνιώ-kouzoulotetia

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 415
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ...and so it begins...
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #264 στις: 20/05/07, 11:49 »
                  ΜΟΝΑΞΙΑ

Σα νύχτα αγρύπνιας πένθιμη κι ατέλειωτη, σα νύχτα
γεμάτη από μυστήριο και σιωπή η Ζωή μου.
Αμίλητοι και σκεφτικοί στην τρομερή ησυχία,
τι, που δεν έρχεται, να'ρθεί προσμένουμε ψυχή μου;
Περνάν βαριές από κενό και προσδοκία οι ώρες,
στ' αυτιά μου, που αφουγκράζονται, καμιά ηχώ δε σβήνει
και μόνο, σα σε κάμαρα νεκρού ένα ρολόγι,
χτυπάει η καρδιά μου ηχερά στην παγερή γαλήνη.
Στους διαδρόμους του καιρού κανένα πλέον βήμα
δεν αντηχεί και μοιάζουμε σα ζωντανοί σε μνήμα,
που γύρω τους η ανθρώπινη ζωή αποτραβιέται...
Χαρές, αγάπες, χίμαιρες, πόσο μακρυά είστε τώρα!
Στη νύχτα την απέραντη το πόσο είμαι μόνος!

Όλα μας απαράτησαν, ψυχή μου, - ως κι ο Πόνος.

                                              Κώστας Ουράνης
« Τελευταία τροποποίηση: 20/05/07, 12:03 από Ρηνιώ-kouzoulotetoia »

Αποσυνδεδεμένος kain

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 388
  • Φύλο: Άντρας
  • Still On The Road
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #265 στις: 04/06/07, 20:40 »
Μάριος Μαρκίδης

Νεότερα από τον ποιητή Ευμένη

Μόλις ξεπεράσω το ρίγος των δικών μου ποιημάτων
θα ασχοληθώ με τον κόσμο των πραγμάτων.
Θ' ανοίξω γράμματα, θα ξεφυλλίσω βιβλία -
ανεξάντλητο απόθεμα για ειρωνεία.

Μακάρι να διέθετα περισσότερη ασέλγεια.
Εισπράττω μόνο του στιχουργού τα δικαιώματα
φαγώθηκα με τις παρομοιώσεις και τα χρώματα
μα υπελείφθην, λένε, σε ποιητική ενέργεια.

Ασφαλώς, έχω στην τέχνη κάποια σημασία.
Στις κρίσεις μου γενικά επιδεικνύω ανοχή.
Τί ν' απαντήσω: αντιδώρημα ή αντιπαροχή;
Οι αφιερώσεις μού προξενούν αμηχανία.

Ποιητής των άχραντών μας των μυστηρίων
(καθόλου τυχαία, κύριοι, η περίπτωσή μου)
αδικήθηκα φριχτά από τη νεύρωσή μου.
Εγώ, λογιστής απλώς των ερειπίων;

Να βρω έναν στίχο που δεν τον έχουν περπατήσει
- δεν με αποθαρρύνει της συνθέσεως η βραδύτης.
Η υψηλή έμπνευσή μου θα μιλήσει.
Είναι καλύτερος από μένα ο Ελύτης;

(άτιτλο)

                           "Να, εδώ! Στον αγώνα για το μεροκάματο..."
                                                                                        Ο ΣΑΛΠΙΓΚΤΗΣ


Έρχεσαι σήμερα και μου λες: Ω παλιέ σαλπιγκτή των δι-
  φθόγγων μας
ω θεωρητικέ του παιδομαζώματος
δεν σου πηγαίνουν οι νυκτωδίες.
Σε ξελόγιασε το τεκμαρτό εισόδημα
και το μπεμόλ.

Κι εγώ λοιπόν θα σε αποστωμώσω:
με πρόκοψε και το εωθινό.
Βρες μου εσύ τρόπο να ξαναπιάσω το ματζόρε
υπάρχει τάχα τέχνη
να καθαρίσει κανείς απ' τη φωνή του
τόσο καυσαέριο;

Αποσυνδεδεμένος ΡΕΑ

  • Θαμώνας
  • ***
  • Μηνύματα: 196
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Δε σηκώνω τσαμπουκάδες.
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #266 στις: 05/06/07, 11:44 »
Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ΄ το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ΄ το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ΄ το παγερό στο πυρωμένο.
Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι΄ αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν΄ της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.
Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.
Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ΄ αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.

                                                      Πάμπλο Νερούντα
(Φεβρουάριος 2004-Μάρτιος 2006)
I told you, that we could fly, cause we all have wings. 
But some of us don 't know why.

Αποσυνδεδεμένος juliad

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 390
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Μωρά μου είστε τα θαύματα που μου χουνε προσφέρει
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #267 στις: 05/06/07, 14:31 »
Σαν σήμερα το 1898 ,γεννήθηκε ο Φ.Γ.Λόρκα .
Παρακάτω είναι ένας -κατά την γνώμη μου-απο τους ομορφότερους μονολόγους που έχουν γραφτεί ..Η μετάφραση είναι του Ζαρούκα .
Δυστυχώς δεν έχω την αριστουργηματική μετάφραση του Γκάτσου ..
Μονολογεί το Φεγγάρι ,
στον Ματωμένο γάμο .

"Είμαι ο στρογγυλός κύκλος του ποταμού ,το μάτι των μητροπόλεων ,το χλωμό φέγγος μέσα απο τις φυλλωσιές .
Δεν θα ξεφύγουν!
Ποιός κρύβεται;
Ποιός κλαίει μ' αναφιλλητά
μέσα στους θάμνους της κοιλάδας;
Το φεγγάρι ,
αφήνει στον αέρα ένα μαχαίρι ,
που σαν παγίδα απο μολύβι αποζητάει να γίνει πόνος στο αίμα .
Αφήστε με να μπώ!
Φτάνω .
Παγώνω παράθυρα και τοίχους .
Στέγες και κόρφοι ,ανοίχτε να ζεσταθώ μέσα σας .
Κρυώνω .
Οι στάχτες απ' τα νυσταγμένα μου μέταλλα ,ψάχνουν να βρούν της φωτιάς
σε δρόμους μέσα και σε λόφους .
Πάνω στη ράχη μου απο ίασπη ,το χιόνι με μεταφέρει και με πνίγουν σκληρά και παγερά ,τα νερά που λιμνάζουν .
Ω , ναι ,θα χυθεί απόψε ,
στα μάγουλα μου και στις καλαμιές που λυγούν κάτω απ 'τα πλατειά πόδια του ανέμου ,
αίμα κατακκόκινο ..

Πουθενά μην πέσει σκιά ,
ούτε άνοιγμα στα δέντρα ,
γιατί δεν πρέπει να ξεφύγουν !
Θέλω να μπώ σ' έναν κόρφο και να ζεσταθώ εκεί μέσα .
Ζητάω μια καρδιά .
Για μένα μια καρδιά ζεστή .
Που θα απλωθεί πάνω στου στήθους μου τα βουνά .
Αφήστε με να μπώ .
Ω ,αφήστε με ,αφήστε με ..

Οχι ,δεν θέλω καμιά σκιά .
Πρέπει να φτάνουν οι αχτίδες μου παντού .
Ακόμα κι ως μέσα στους σκοτεινούς κορμούς θέλω να ψιθυρίζει η λάμψη .
Κι έτσι ,θα ' χω απόψε ,
στα μάγουλα μου και στις καλαμιές που λυγούν κάτω απ' τα πλατειά πόδια του ανέμου ,
αίμα γλυκό .

Ποιός κρύβεται ;
Είπα έξω να βγεί !
Οχι .Δεν θα μου ξεφύγουν .
Θα κάνω ν' αστράφτει το άλογο ,
σαν ενός διαμαντιού τον πυρετό .. "
Απο περιέργεια υπάρχω
και απο καραγκιοζλίκι

Αποσυνδεδεμένος juliad

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 390
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Μωρά μου είστε τα θαύματα που μου χουνε προσφέρει
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #268 στις: 03/10/07, 23:51 »
3 Οκτώβρη του 1993 ,έφυγε η Κατερίνα Γώγου .

Ένα ποίημα απο την συλλογή " Με λένε Οδύσσεια "

ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΜΕΡΑΣ .4 ΚΑΙ 10'

Δεν κοιμάμαι .Στερητικά .Βαριά ." Ψυχολογική χαρμάνα " .
Η μητέρα μου ,δε σας το ΄πα ,είναι η Παναγία .
Κάνει πως κοιμάται ...
Σέρνομαι στο μπάνιο .Γι' αυτήν .Μόνο γι 'αυτήν .
Κάθομαι κάτω απ' το παγωμένο νερό .
Το στόμα μου έχει στραβώσει .Κοιτάω στον καθρέφτη .
Δε βλέπω .
Έχασα και την όραση .

Αυτό το ταξίδι ξέρω .Να πεθαίνω
και ν' ανασταίνομαι .

Συμβουλές να πάω σε πνευματικό ."Είμαι δαιμονισμένη "!
Μεσαίωνας .Είμαι γι 'αυτούς
που κάνανε τσάρκα τουριστική στο Σινά
και στ' Άγιον Όρος
Είμαι μάγισσα .Αχ θεούλη μου
ας με κάψουνε πρώτη .

Αλήθεια ,γιατί δεν γερνάω ;
Η αιωνία νεότης !Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ .

Τα κόκκαλα μου ;
Σαν να πλακώσανε όλοι οι ζητάδες Αθηνών και προαστείων .
Απο περιέργεια υπάρχω
και απο καραγκιοζλίκι

Αποσυνδεδεμένος Mrs Brightside

  • Illusion User
  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 1171
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ...as we kiss goodbye the sun sets...
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #269 στις: 04/10/07, 00:38 »
Ο Κ.Π. Καβάφης και το ποίημα του "Ο Δεκέμβρης του 1903"

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω


Επίσης και ο Γιάννης Ρίτσος με το ποιήμα του "Σονάτα υπό το σεληνόφως", το οποίο είναι αρκετά μεγάλο κ δεν μπορώ να το παραθέσω εδώ... Είναι όμως υπέροχο ποιήμα...
...when the hardest part is over we'll be here and our dreams will break the boundaries of our fear...

http://www.facebook.com/TheKillersGreekFanClub
https://www.facebook.com/killersnerdia

Αποσυνδεδεμένος Ariel_1

  • Επισκέπτης
  • **
  • Μηνύματα: 92
  • Είμαι αυτό που κυνηγάω...
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #270 στις: 04/10/07, 12:55 »
Ο πληθυντικός αριθμός
Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
(Το λίγο του κόσμου, 1971)

Κική Διμουλά

Είναι από τα αγαπημένα μου ποιήματα. Υπάρχει άλλο ένα της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ που θα παραθέσω άλλη στιγμή.

Αποσυνδεδεμένος Ira

  • Περαστικός
  • *
  • Μηνύματα: 13
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #271 στις: 04/10/07, 14:15 »
Μονοτονία

Την μιά μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει......

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης





Αποσυνδεδεμένος Ariel_1

  • Επισκέπτης
  • **
  • Μηνύματα: 92
  • Είμαι αυτό που κυνηγάω...
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #272 στις: 05/10/07, 13:18 »
ΛΕΕΙ  Η  ΠΗΝΕΛΟΠΗ
And your absence teaches
me what art could not
                                   Daniel Weissbort

Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα,
ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα
κάτω απ’ το βάρος της λέξης
γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ’ από πόνο το μέσα.
Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου
–απουσία  από τη ζωή –
κλάματα  βγαίνουν στο χαρτί
κι η φυσική οδύνη του σώματος
που στερείται.

Σβήνω, σχίζω, πνίγω
τις ζωντανές κραυγές
«πού είσαι έλα σε περιμένω
ετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες»
και ξαναρχίζω το πρωί
με νέα πουλιά και λευκά σεντόνια
να στεγνώνουν στον ήλιο.
Δε θα ’σαι ποτέ εδώ
με το λάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδια
να στάζουν τα παλιά ταβάνια
φορτωμένα βροχή
και να ’χει διαλυθεί η δική μου
μες στη δική σου προσωπικότητα
ήσυχα, φθινοπωρινά...
Η εκλεκτή καρδιά σου
– εκλεκτή  γιατί τη διάλεξα –
θα ’ναι πάντα αλλού
κι εγώ με λέξεις θα κόβω
τις κλωστές που με δένουν
με τον συγκεκριμένο άντρα
που νοσταλγώ
όσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέας
και ν’ αρμενίζει τις θάλασσες
στου καθενός το νου.
Σε λησμονώ με πάθος
κάθε μέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες
της γλύκας και της μυρουδιάς
κι ολοκάθαρος πια
να μπεις στην αθανασία.
Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.
Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω
στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία
τι απουσία
ή πώς λειτουργεί το εγώ
στην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνο
πώς δεν σταματάει με τίποτα το αύριο
το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του
σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότε άρρωστο και πότε ερωτευμένο
ελπίζοντας
πως ό,τι χάνει σε αφή
κερδίζει σε ουσία.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Αποσυνδεδεμένος amfenster

  • Θαμώνας
  • ***
  • Μηνύματα: 181
  • Φύλο: Γυναίκα
  • "...τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα..."
    • Προφίλ
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #273 στις: 01/11/07, 11:53 »
Αποχαιρετιστήριο – Ναπολέων Λαπαθιώτης


Το γράμμα σου τ’ αποψινό με βρήκε λυπημένο
-μη λες πως ήταν αφορμή τ’ οργίλο σου γραφτό-
λες κι από πριν, κάποια φωνή, μου το χε ειπωμένο
δε θλίβομαι γι’ αυτό.

Έτυχε όμως η βραδιά τόσο βουβά να σβήσει
κι ο ήλιος μακριά, τόσο θλιβά να χάνεται μαζί
Τέτοιες βραδιές, η σκέψη μου, που νοσταλγεί κι εκείνη
δε θα θελε να ζει!

Εξάλλου, λες για πράγματα που εγώ δε βρίσκω βάση
λόγια γραμμένα βιαστικά με πείσμα και χολή
Εκείνος που τα λόγια σου τα πριν είχε διαβάσει
θα ξαφνιαστεί πολύ.

Μου λες πως «κυλιστήκαμε στο βόρβορο», φαντάσου!
Κι εγώ που το χα καύχημα κρυφό, τόσο καιρό
πως η καρδιά μου στάθηκε στα πλάνα βήματά σου
σαν άστρο φεγγερό!

Το γράμμα σου τ’ αποψινό με βρήκε λυπημένο
λες κι η καρδιά μου σαν ανθός για πάντα έχει σαπεί
κι όσο για κείνο που μου λες «μια άγνωστη θα μένω»
δεν ξέρω τι θα πει…
...Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά.Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δε με καταλαβαίνουν...

Αποσυνδεδεμένος x-versous

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 730
  • Φύλο: Άντρας
  • Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες !!!
    • Facebook profile
    • Προφίλ
    • youtube
Απ: Ποίηση
« Απάντηση #274 στις: 05/11/07, 17:09 »
ΜΑΡΑΜΠΟΥ
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγμαατισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοττόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

Νίκος Καββαδίας
Με θάψανε  πολύ βαθιά μα ούτε που σκεφτήκανε ότι εγώ είμαι σπόρος.

https://www.youtube.com/watch?v=Uded2fw0xho

 

Σχετικά θέματα

  Τίτλος / Ξεκίνησε από Απαντήσεις Τελευταίο μήνυμα
59 Απαντήσεις
17143 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 19/12/07, 17:32
από Neikos
2 Απαντήσεις
1987 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 15/09/12, 02:45
από pouthapioume