Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: KgSoloman5000 στις 30/11/08, 12:38
-
Ακόμη ξεκούρδιστος είσαι…και βγάζεις μουσική παράφωνη
Στύβεις στις σκέψεις σου το νου
να βρει μια μελωδία
μα είσαι τόσο ανίδεος του τι θα πει ταλέντο
Ακόμη φάλτσα τραγουδάς…είν ΄η φωνή σου άχρωμη
Κάποιοι στους στίχους σου γελούν
άσμα φαιδρό σαν παρωδία
H νότα σου η πιο φωτεινή, αδύναμο κρεσέντο
Ακόμη ξεκούρδιστος είσαι…κι όμως ακόμη τραγουδάς
Διαρκώς να γράψεις προσπαθείς
Τον ύμνο της ζωής σου
Μα δεν είναι αρκούντως μίζερος, ούτ΄αρκετά αστείος
Ακόμη είσαι βαρετός…τα ίδι’ ακόρντα ΄λο χτυπάς
Σαφώς στερείται αισθητικής
η ανούσια μουσική σου
και μου χτυπάει άσχημα ο ήχος σου ο κρύος
Ακόμη ξεκούρδιστος είσαι…Λάθος χορδές χτυπούν διαρκώς τα χοντροδάκτυλα σου
Οι φίλοι σου χειροκροτούν
Και η αδαής η κοπελιά
Θα σε χαζεύει εκστατικά αφού σβήσουν τα φώτα
Μα μέσα σου και συ το ξέρεις, έκδηλο είναι στη ματιά σου
Τα χρόνια γρήγορα περνούν
Και θα ‘ναι θαύμα ειλικρινά
Απ’ τα τραγούδια σου αυτά αν επιζήσει μία νότα
Ακόμη ξεκούρδιστος είσαι…Αυτιά δεν έχεις, δεν ακούς;
Ως πότε θα μας τυραννά το ηχητικό έγκλημα σου;
-
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το ποίημα κάτι μου έκανε. Μ'άρεσε πολύ η αρχική ιδέα και ιδιαιτέρως το ύφος. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να αναφέρεται στην πλειονότητα από εμάς τα μέλη του κιθάρα....
-
Κι εμένα κάτι μου έκανε, είναι πολύ αληθινοί οι στίχοι, μπράβο.Να το μελλοποιήσεις φίλε μου!