Μέσα στην άνοιξη φυτρώνεις ...

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Μέσα στην άνοιξη φυτρώνεις

μου τραγουδάς και με λυτρώνεις,

σε δένω κόμπο στο λαιμό μου,

σου τραγουδάω τον καημό μου.



Στο καλοκαίρι μου γεννιέσαι,

μέσα στο σύμπαν αγαπιέσαι,

μες του φθινόπωρου το αγέρι,

αερικό, του νότου αστέρι.



Τώρα ο χειμώνας μ' έχει θάψει,

μες τις σελίδες που 'χω γράψει,

η θύμησή σου είναι ταξίδι,

αυλός που παίζει σε άγριο φίδι.



Τώρα τα μάτια μου βουλιάζουν,

την καληνύχτα κομματιάζουν,

σκόρπια γυαλιά για μια απουσία

μια φυλακή και μια θυσία.



Τώρα τα μάτια μου βουλιάζουν,

μες τον καθρέφτη ξεθωριάζουν

κι όταν το δάκρυ θα κυλάει,

κανείς ξανά δεν θα μιλάει.