Μια ιστορια παλια οσο εμεις

[ε?]

-Θα σου πω την ιδια ιστορια ξανα.

Μα αυτη την φορα

θα αλλαξω τα προσωπα.







Εσυ , θα εισαι ενας περιπλανωμενος μαγος
φυλακισμενος στην ερημο

κι εγω ενα ολολευκο αστερι
στον βραδινο ουρανο.







Θα βρεθουμε και οι δυο
στο φως της αυγης
κοιτωντας να ανθιζει το πιο ομορφο χαμογελο
στα χειλη ενος μικρου ,
κατατρεγμενου θεου,
ενος φτωχου μαραγκου
και μιας παρθενας απο την μακρινη,
μακρινη Ναζαρετ.







Θα ειμαστε μονοι , μ’ ακους?
σε εναν πολυχρωμο κοσμο
γεματο καρπους , χρωματα και μουσικη...





Θα τρεχουμε ξυπολυτοι απο σπιτι σε σπιτι
και θα γελαμε και θα πινουμε
και θα παρακαλαμε αυτο το μικρο παραξενο αγορι
να κανει και παλι κρασι το νερο
και θα τραγουδαμε ερωτευμενοι
εξω απο την πορτα
του πιο γλυκου ,
πιο αθωου κοριτσιου.



Εγω και εσυ..
οι καλυτεροι φιλοι αυτου του χωριου…











Ωσπου να μεγαλωσουμε λιγο,
να γινουμε αντρες



-εγω και εσυ!!-



ρωμαιοι στρατιωτες που βλαστημαν την ανατολη,
ο ουρανος σκοτεινος
και ο πρωτος μας ερωτας
μια πορνη στους δρομους
ενος λιμανιου .







Την ελεγαν Μαγδαληνη και ειχε μια ελια στο αριστερο της το μαγουλο
κι αν δεν τολμησαμε ποτε
να της αγγιξουμε το χερι
εκεινη το ξερει..το ξερει καλα



πως βγαλαμε νυχια



και δοντια και χρονια
σκαλιζαμε πετρες
και γραφαμε νομους
και τρωγαμε ριζες
και καναμε δωρα



σε εταιρες φθηνες ,μικρες, ξεφτισμενες
και χωρες γυρνωντας



με διαβατηριο
μονο



το ασβεστο μισος.



Θυμασαι?



Ποσους εχεις σκοτωσει…θυμασαι….?



Εκατο.
Εκατο μειον ενα.



Εγραψε η ιστορια πολλα,
αλλα εγω δεν φερω ευθυνη για εκεινο το δυστυχο
που φερνανε σερνοντας κι αφησαν μπροστα μου.

Το αιμα του στα κεφαλια των παιδιων των δικων σας



γιατι εγω απλως εκτελουσα διαταγες να γνωριζεις



και καθολου δεν το χαρηκα περισσοτερο απο εσενα αδερφε μου
οταν καρφωνες τα ισχνα του τα χερια
στο ξυλινο ικριωμα.







Ναι..



Για αυτο θα σου πω
την ιδια ιστορια ξανα



μα αυτη την φορα θα αλλαξω τα προσωπα…







Εσυ , θα εισαι εσυ
και εγω θα ειμαι εγω



και ολοι οι αλλοι
θα μεινουν οι ιδιοι
στραβοι και τυφλοι να βλεπουν
το δραμα
ενος μικρου , κατατρεγμενου ουρανου
που παιρνωντας πανω του τις αμαρτιες του κοσμου
εμπλεξε με τους ληστες
και γινηκε λασπη
και τωρα κλαιει και φοβαται
και παρακαλαει να μην το πιει αυτο το ποτηρι



αυτος , ποιος?!!αυτος!!!!



που μας κερναγε καποτε το κρασι ,πριν αιωνες
και λεγαμε «ελα ,ελα να παμε σε εκεινη!!»



Τωρα



σπαρταραει κρεμασμενος σε ενα φρικιαστικο σιδερενιο σταυρο
υποταγμενος στο θελημα των καιρων
και των μαυρων μας εργων.



Τα χερια του σταζουν με αιμα
τα ματια του αδειαζουν
και η μονη που βρεθηκε να κλαψει για εκεινον
ειναι μια ξεσκισμενη που**να
που πια δεν «της» μοιαζει….



Θα σου πω λοιπον την ιδια ιστορια ξανα



μα αυτη την φορα
θα αλλαξω τα προσωπα.



Εσυ και εγω ,
αγαπημενε μου φιλε
περματαμε πλαι πλαι το μονοπατι του φοβου
σερνοντας τυψεις βαριες και καταρες.







Το αγορι εκεινο ειναι κουλουριασμενο στο κελι του
και εκεινη γυρευει
για νεους πελατες…



Και η ιστορια αυτη



ποτε δεν τελειωνει…