Μαύρη ανατολή

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Στα πρώτα δέκα χρόνια,
ανάβει το φυτίλι,
σμαράγδι και κοχύλι,
παιχνίδια ανεμελιάς,

πολύχρωμα μπαλόνια,
φωτιά μες το καντήλι,
κεράσι και σταφύλι
και φύλλα της ελιάς.

Τα χρόνια προχωράνε
σε πλάνο εφηβείας,
ηρώων και φοβίας
και αλόγιστων θυμών,

οι μέρες προσπερνάνε
την εποχή της βίας,
ασύμμετρης φοβίας
και φανερών καημών.

Ζωές με καρδιοχτύπια,
ψυχές που τραγουδάνε,
τραγούδια ξεπηδάνε
και μνήμες στο χαρτί,

τα όνειρά τους τρύπια,
κεριά - φωτοβολίδες,
χειροπιαστές ελπίδες
υμνούν το καθετί.

Βιάζοντας τον χρόνο,
πηδούν απ΄ την τροχιά τους,
καρφώνουν την καρδιά τους
ξεχνώντας τα γιατί,

στον χρυσαφένιο θρόνο
υψώνουν τη γροθιά τους,
μαθαίνουν τα παιδιά τους
γλώσσα διχαλωτή.

Κι οι μέρες προχωράνε,
θηλειές για το λαιμό τους,
τροφές για το θυμό τους,
ιππότες και αρνητές,

οι ώρες τους γερνάνε,
θυσία στο βωμό τους,
τροφή στον κυνισμό τους
οι χειροκροτητές.

Τα χρόνια προχωράνε
κι αλλάζουν οι σελίδες,
σταγόνες και κηλίδες
και δάκρυα από γυαλί,

στιγμές που προσπερνάνε
του χωρισμού το νήμα,
ονειροπόλο βήμα
σε μαύρη ανατολή.