Μπορεί τερμίτες

[ivikos]

Κάπου ζωγράφιζα του ήλιου ένα φελί,
αγκιστρωμένες εποχές στης γης τον φράχτη,
η αγάπη θύελλα, ο έρωτάς μας στάχτη
και σε λιμνάζοντα νερά το άγιο φιλί.

Με Τραμουντάνες σ’ ένα πέλαγο ρηχό
σπάνε στα πόδια μας του έρωτα οι βράχοι,
η νύχτα όνειρο, η αγάπη μας Φελάχοι,
κι άγρια κάμα του αγαπώ σου η ηχώ.

Μπορεί στο φως να ‘ρχονται μύθοι και χαρές
μπορεί να χάνω των καημών την φυσαλίδα,
αφού δεν ήρθανε οι στόλοι στην Αυλίδα
ποιος Δούρειος Ίππος να φανεί στις αγορές;

Με λιποτάχτες της ψυχής μου τις φωτιές
με το φιλί παγιδευμένο σ’ ένα Όχι,
στης λησμονιάς σου χρόνια είμαι την απόχη
κι οι αγκαλιές σου λύχνοι σε άρρωστες νυχτιές.

Μπορεί τερμίτες να ροκάνισαν τη γη
μπορεί στου γεια σου την ηχώ η καρδιά να τρέμει,
όμως να ξέρεις, κι ας φυσήξουνε ανέμοι
στον έρωτά σου δεν θα μπει ποτέ φραγή!

                   29.05.09