Μεγάλος ίσκιος

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

 Ένα φεγγάρι ολόγιομο,

ηλεκτρικός λαμπτήρας,

μικρός ανεμιστήρας

φρεσκάρει το μυαλό,


ο ήλιος λάμπει πιο ψηλά

από τη φυλακή μου,

η ώρα είναι δική μου

μα εγώ παραμιλώ.


Μες το δωμάτιο κύλησε

το σύμπαν και με πνίγει,

σαν φίδι με τυλίγει

του μέλλοντος το φως,


μα το φεγγάρι χάνεται,

τώρα η αυγή χαράζει,

ξανά με δοκιμάζει

ο πόνος ο κρυφός.


Στον τοίχο ζωγραφίζονται

τα πέρατα του νου μου,

δροσιά του πρωινού μου

κολλάει σαν υδρατμός,


Μεγάλος ίσκιος σκέπασε

το ήλιο του χειμώνα,

τα μάτια δακρυγόνα

και ο δρόμος σπαραγμός.