Φάτσες αστείες

[fatses asteies]

Αυτοί είναι το (ο Θεός να το κάνει) ποίημα που -αφού αφαιρέθηκαν ακριβώς οι μισοί στίχοι- αργότερα έγινε τραγούδι και από αυτό κρατήσαμε και το όνομα "Φάτσες αστείες". Το ανεβάζω εδώ αφ' ενός για να δείτε ότι τελικά δεν είναι και τόσο "αστείο" το όνομά μας και αφ' ετέρου διότι είναι ένα καλό παράδειγμα (σύντομα θα ανεβάσω και το "τραγούδι", θα καταλάβετε όταν το ακούσετε) για το πως πρέπει να "πετάμε", να κόβουμε και να ράβουμε και τους στίχους μας και τις μουσικές μας. Δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου οτιδήποτε γράφουμε να το κρατάμε στη ζωή με το ζόρι με δικαιολογίες τύπου "έτσι το θέλω εγώ" ή "είναι κατάθεση ψυχής και δεν το αλλάζω". Το αντίθετο θα έλεγα, πρέπει να σκύβουμε πάνω του και να πετάμε ότι δεν είναι απολύτως απαραίτητο. (Όπως πάντα τεράστιος πρόλογος, αυτό να δούμε πότε θα κόψω εγώ).

Γύρω μας φάτσες αστείες  , ζουν μια ζωή που δε ζουν ούτε μέρα,
πεθαίνουν μόλις γεννιούνται , κλαψουρίζουν στο ψέμα χωμένοι.
Μιλούν με τις ώρες για κρύες ανάγκες και μετά με το φόβο παλεύουν
κι είναι τόσο καλοί όταν λένε βλακείες που καμιά φορά ξεγελούν.

Γύρω μας φάτσες αστείες , μιλούν για τον έρωτα μα δε ξέρουν πως είναι
κι ύστερα τρέχουν να ξεπλύνουν το πάθος σε ξένα σεντόνια.
Προσπαθούν να κερδίσουν μια ματιά πληγωμένη όταν κλαίνε.
Αγαπούν όταν βρίσκουν , αγαπούν όταν βρίσκουν …………

Φοβούνται τις μέρες όταν έχουνε χρώμα και γλυκιά μυρωδιά 
και ζηλεύουν τη νύχτα όταν φέρνει υποσχέσεις κι ελπίδες.
Περιμένουν με ζήλο τα χαμένα όνειρά τους σε θολά γραφεία
κι αναπνέουν μάλλον από συνήθεια , ρυθμικά , βαρετά.

Κουρασμένοι από χρόνια , ιδρώνουν , στριμωγμένοι στα λάθη
και βρωμάνε όταν χορεύουν αγκαλιά , σαν πρησμένα γουρούνια.
Γλυκανάλατοι κύριοι με κυρίες καριόλες , παίζουν όλοι μια μπλόφα.
Πόσο εύκολα χάνουν , πόσο εύκολα χάνουν ……………

Σηκώνουν τα μάτια κάθε τόσο και μιλούν στο Θεό τους με τύψεις
και μετά κουκουλώνουν με δόλο ότι τρώει τη σκέψη τους.
Τα παιδιά τους σκοτώνουν για χρόνια , ετοιμάζουν παγίδες,
τις ίδιες παγίδες που τους είχανε στήσει όταν ήταν κι εκείνοι παιδιά.

Η ψυχή τους άδειο αμπάρι από πλοίο παλιό , σκουριασμένο 
κι οι τσέπες τους γεμάτες με λάφυρα κλεμμένα από ξένες μάχες.
Ίδια κάρβουνα έχουν στο στόμα , πόσο εύκολα ξέρεις τι θέλουν να πουν.
Πόσο μοιάζουν στ’ αλήθεια , πόσο μοιάζουν στ’ αλήθεια…………

[fatses asteies]

Το τραγούδι ανέβηκε εδώ . Αν θέλετε να πείτε κάτι για το τραγούδι γράψτε το σε εκείνο το θέμα, εδώ πείτε αν θέλετε κάτι για τους στίχους αλλά και για το θέμα που έθιξα πιο πάνω, πως πρέπει να δουλεύουμε δηλαδή αυτά που φτιάχνουμε και να πετάμε ότι αισθανόμαστε ότι είναι περιττό ή δε δίνει κάτι παραπάνω στο τελικό αποτέλεσμα (Τα λέω αυτά γιατί έχω διαβάσει πολλούς στίχους εδώ που θέλουν πολλή δουλειά ή έχουν πολλά περιττά στοιχεία αλλά όπου αυτό επισημάνθηκε οι απαντήσεις ήταν συνήθως του στυλ "ότι αισθάνεται ο δημιουργός" "είναι κατάθεση ψυχής και δεν το αλλάζω" "η ποίηση δεν έχει κανόνες, έτσι μ' αρέσει να γράφω" κλπ κλπ).
ΥΓ. Δε θεωρώ τους δικούς μου στίχους καλούς ή την όποια επεξεργασία μετά το καλύτερο παράδειγμα, απλά θεώρησα ότι είναι καλή αφορμή να συζητηθεί κι αυτό το θέμα.

[vert]

Δεν συνηθίζω να απαντώ σε κάτι που δε μ` αρέσει... αλλά  μιας κι ήσουν λαλίστατος θα σου πω... Δεν μου άρεσε ούτε σαν ποίημα... γιατί άσχημα μηνύματα πέρναγε.. ούτε σαν τραγούδι... γιατί δεν ειχε μουσική η φωνή..
Απ την αρχή... περνάει μια απόριψη.. έναν μισανθρωπισμό... που δεν τον δέχομαι ίσως λόγω ηλικίας. Κατηγορείς τον απλό καθημερινό άνθρωπο... χωρίς να προτείνεις καποια διέξοδο...τον σαρκάζεις... τον χλευάζεις.... υποθέτοντας ότι εσύ είσαι ανώτερος απ` αυτόν, και τον δικάζεις για τη μιζέρια του..
   Κι άλλοι το κανανε αυτό αλλά με πιο ανάλαφρη μουσική {βλέπε πανούση.. αγαμους θύτες.. ημισκούμπρια κτλ)
   Η επιβλητική αντρική και γυναικεία φωνή  προσδίδει άσχημη χροιά... στο θέμα.. θα πηγαινε καλύτερα αν καταφερόσαστε ενάντια  σε συστηματα... κοινωνίες.. κτλ  κτλ..
επειδή πρέπει να σαι νέος... ψαξε λιγο περισσότερο τη μουσική.. rock,λαικά. δημοτικά βυζαντινά... για να αφομοιώσεις ό,τι μπορείς.. και να μην γίνεις σαν τους σύγχρονους συνθέτες... "που οδηγήσαν μια γενιά... στα πιο βαθιά χασμουρητά" όπως έλεγε κι ο Διονύσης.
Κι η μελωδία πυ ακουγεται ως υπόκρουση.. γιατί μου μοιαζει "κλεμμένη"? και με φέρνει στο "people are strange" ??

[fatses asteies]

Καλημέρα αγαπητέ φίλε. Πρώτα να σου πω ότι είμαι μεγαλύτερός σου. Μετά θέλω να σε ευχαριστήσω και που το διάβασες και που άκουσες το τραγούδι (δε ξέρω αν άκουσες και κάποιο άλλο, θα ήθελα τα σχόλια για τα τραγούδια αν θέλεις να πεις και κάτι άλλο να τα έγραφες στο θέμα με τα τραγούδια). Επίσης χαίρομαι πολύ όχι μόνο που είπες τη γνώμη σου αλλά και που την αιτιολόγησες. Δύο πραγματάκια να πω μόνο. Ναι, κατηγορώ όπως λες τον καθημερινό άνθρωπο (γιατί αυτό βλέπω γύρω μου) αλλά δεν υποθέτω ότι είμαι ανώτερος, γι' αυτό και βάλαμε αυτόν τον τίτλο στο σχήμα μας (δηλώνοντας ότι κι εμείς τέτοιοι και χειρότεροι είμαστε, έχει μεγάλη δόση αυτοσαρκασμού το όνομά μας). Όσο για το αν μοιάζει με το "people are strange", τι να πω, δεν έχει ούτε δύο συνεχόμενες ίδιες νότες η μελωδική γραμμή. Αυτά τα ολίγα και ευχαριστώ και πάλι.

[vert]

Πρώτα να σου πω ότι είμαι μεγαλύτερός σου.                  Ναι, κατηγορώ όπως λες τον καθημερινό άνθρωπο (γιατί αυτό βλέπω γύρω μου) αλλά δεν υποθέτω ότι είμαι ανώτερος, γι' αυτό και βάλαμε αυτόν τον τίτλο στο σχήμα μας (δηλώνοντας ότι κι εμείς τέτοιοι και χειρότεροι είμαστε, έχει μεγάλη δόση αυτοσαρκασμού το όνομά μας).

   Για το πρώτο... οκ.. ίσως να είσαι.. και μπράβο σου που δείχνεις τέτοιον ενθουσιασμό, σαν να ήσουν εικοσάρης... Για το άλλο.. δεν καταφέρομαι ενάντια στο δικό σου "πνεύμα" αλλά του ποιήματος. Εσύ μπορεί να `σαι ο γλυκήτατος άνθρωπος του κόσμου... αλλά εγώ σχολίασα το τραγούδι και μόνο και τι μου "μετέδωσε"......
   Δεν είμαι "ψευτοπουριτανός" ούτε ψάχνω το "δρόμο του θεού".... απλά δε μ` αρέσουν οι κορώνες απλά για λόγους εντυπωσιασμού...
   Όσο για το "people are strange"... τι να σου πω?? Εμένα μια φορά εκεί με πηγε κατευθείαν... ίσως συνειρμικά με το στίχο.. ας πουν κι οι άλλοι..

   ...πάντα καλοπροαίρετα και φιλικά... θοδωρής._

[Kική]

Απ΄ότι βλέπω είναι καιρός που  έχεις  βάλει αυτούς τους στοίχους εδώ, αλλα εγώ τώρα έκατσα και το διάβασα.  Μου έκανε εντύπωση αρχικά το ψευδώνυμό σου "φάτσες αστείες"  , μου θύμησε το "μάσκες" του Β. Γερμανού αν το γνωρίζεις. Κούνησα το κεφάλι και σκέφτηκα οτι αποκλείεται να εννοείς αυτό που σκέφτηκα, αλλα πραγματικά έμεινα έκληκτη όταν διάβασα τους στοίχους.

Οσο για το ποίημα, να σου πώ οτι εμένα δεν μου αρέσουν τα ποιήματα, γενικά. Μου αρέσουν τα πεζά ποιήματα συνήθως γιατί αυτά δεν σε περιορίζουν. Παίρνεις ωμό αυτό που λέει χωρίς περιττά στολίδια και φτιασίδια. Οπότε, δεν κρίνω το ποίημά σου, απλά σχολιάζω τις σκέψεις σου, ή τουλάχιστον τις σκέψεις που μου δίνει διαβάζοντάς το.
Διάβασα και τις παραπάνω κριτικές, και θέλω να πώ οτι όποιος βλέπει την κατάντια του ανθρώπου σήμερα, και μπορεί να αναγνωρίσει πόσο "λίγος" και πόσο "αστείος"  (ειρωνικά πάντα ) είναι, δεν σημαίνει οτι θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο. Γιατί εντάσσει τον ίδιο του τον εαυτό μέσα στους ανθρώπους. Και είναι ένα βήμα μπροστά να μπορείς να το δείς. Να κοιτάς τον καθρέφτη και να βλέπεις την μιζέρια σου. Να αναγνωρίζεις οτι χρησιμοποιείς τις δυνατότητές σου, τόσο λάθος... σχεδόν δόλια.  Και καταπιάνεσαι ο ίδιος στην δόλια σκέψη σου, που δεν σε αφήνει να δείς παραπέρα.

Δεν μου άρεσε απλά... αλλα εντυπωσιάστηκα.  Είναι η ωμή πραγματικότητα, και δεν φοβήθηκες να την κρύψεις πίσω απο καλά φτιαγμένες "ποιητικές" εκφράσεις, δεν φοβήθηκες μην σε κατηγορήσουν για την αλήθεια.

[alex68]

μεταξύ των δυο (vert και κικής..-γεια σου μπρε κική ετσι λενε μια φιλη της θειας μου που μας ξεσκίζει στην μπιριμπα)

πιστεύω ότι ο αυτοσαρκασμός είναι φανερός
επίσης αυτή η οπτική γωνία είναι τρανταχτερή
οπότε μ άρεσε όπως και η μουσική δουλειά σας..ωραίοι

[fatses asteies]

Πρώτα από όλα, Κική και alex68 ενα ευχαριστώ που είχα ξεχάσει τόσο καιρό να γράψω. (Δεν είχα ξαναμπεί εδώ τόσο καιρό είναι η αλήθεια). 
Και με την ευκαιρία αυτής της απάντησης ανεβάζω και το θέμα (ημερολογιακά) μια και πολλές συζητήσεις κάναμε για τους στίχους τελευταία. Όπως είπα και παραπάνω αυτό είναι η αρχική μορφή, το οποίο αφού δουλεύτηκε απέμεινε ακριβώς το μισό (από 6 στροφές έμεινε τελικά μόνο 3) και αυτός ήταν και ο κύριος λόγος του θέματος αυτού. Η "δουλειά" που πρέπει να γίνεται αφού γραφτεί κάτι ώστε τελικά να παίρνουμε το ζουμί και το σημαντικότερο σημείο. Να μη λυπόμαστε να  πετάμε ότι δε μας αρέσει. Και να μη λυπόμαστε να πετάμε γενικά ότι δε μας αρέσει. Άποψή μου ήταν και είναι ότι τα περισσότερα που γράφουμε είναι ασκήσεις και μερικά από αυτά όταν δουλευτούν ίσως να αξίζει να τα ονομάσουμε μετά "στίχους". Δεν πιστεύω τόσο πολύ στην έμπνευση της στιγμής και φυσικά ούτε στις "ψυχικές καταθέσεις" και την αντιμετώπισή τους ως τέτοιες ώστε να πρέπει να θεωρούνται ιερές και να μην τις πειράζουμε ή να μην τις πετάμε.

ΥΓ. Το λινκ του δεύτερου ποστ ισχύει για όσους θέλουν να δουν την αφαίρεση των μερών εκείνων που τελικά δεν προσέθεταν κάτι επιπλέον στο νόημα και ήταν μόνο επιπλέον λόγια (όμορφα κατ' άλλους, άσχημα κατ' άλλους, άχρηστα κατ' εμέ στο σύνολο του νοήματος που ήθελα να δώσω) και την κατάληξή του που έγινε -ας το ονομάσουμε έτσι- τραγούδι (ιδιαίτερου στυλ σίγουρα, αλλά για μένα τραγούδι).

[Μένια..]

    Έχεις την τάση να απογυμνώνεις τα πάντα Αντώνη, μου αρέσει πολύ αυτό.
Αιχμηρός και καυστικός λόγος, σε μια πραγματικότητα που ανταποκρίνεται η γραφή σου. (ας μην θιγόμαστε...)
Υπέροχο.   

[Μαργαρίτα Π.]

Αντώνη γεια σου. Θα σταθώ πρώτα στην τελευταία σου απάντηση όπου μεταξύ άλλων γράφεις "Να μη λυπόμαστε να πετάμε ό,τι δεν μας αρέσει. Και να μη λυπόμαστε να πετάμε γενικά ό,τι δεν μας αρέσει". Συμφωνώ, ίσως γιατί κι εγώ το ίδιο κάνω, και για να γίνω πιο σαφής, αυτά που έχω πετάξει είναι περισσότερα από αυτά που έχω δημοσιεύσει. Και μερικά που έχω δημοσιεύσει πριν από μερικούς μήνες, τώρα που τα ξαναδιαβάζω, βλέπω ότι δεν είναι και τόσο καλά και ή πρέπει να κάνω διορθώσεις ή να τα απορρίψω. Και γενικά πιστεύω ότι πρέπει να αναθεωρούμε τις απόψεις μας, να παραδεχόμαστε και να μην επαναλαμβάνουμε λάθη του παρελθόντος, και να κρίνουμε πιο αυστηρά τον εαυτό μας αν δε θέλουμε να παραμείνουμε στάσιμοι.
Για τις Φάτσες Αστείες τώρα. Γενικά μου αρέσουν οι στίχοι που σαρκάζουν ή/και καυτηριάζουν πρόσωπα και καταστάσεις, αρκεί να είναι και καλογραμμένοι φυσικά. Και οι δικοί σου είναι. Προσωπικά δε θα με χάλαγε καθόλου αν δεν τους ψαλίδιζες για το τραγούδι, αλλά ως δημιουργός εσύ έχεις τον τελευταίο λόγο, άρα η επιλογή σου σεβαστή.
 

[pascal.]

Μου άρεσαν Φάτσα οι στίχοι σου. Μόνο που τελικά νομίζω ότι και εμείς φαινόμαστε φάτσες αστείες για όσους δε μας ξέρουν. Δεν ξέρουμε γιατί ο καθένας μας κάνει κάτι από όσα περιγράφεις και αν κατά βάθος έχει κάθε δίκιο. Οπότε και δεν είναι καθόλου φάτσα αστεία.

Με μια επιφανειακή σκόπηση, ναι, τα πράγματα είναι όπως τα λες. Πιο μέσα όμως;

[fatses asteies]

Μένια..   Σε ευχαριστώ πολύ

margarita p... Μετά το γνωστό ευχαριστώ να σου πω ότι θα έβγαινε 6-7 λεπτά και θα ήταν κουραστικό, έτσι που πέταξα ότι πέταξα το νόημα δεν αλλοιώθηκε καθόλου, πρέπει να ακούσεις το τραγούδι και θα καταλάβεις.

pascal...  Ναι, φαινόμαστε. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές είμαστε. Άσχετα με τους λόγους και τις αιτίες, άσχετα με τις συνθήκες και τις ανάγκες, είμαστε και μαθαίνουμε και τους επόμενους πως να είναι κι εκείνοι και αυτό είναι το χειρότερο. Από την άλλη, δεν είναι ψυχολογική ούτε κοινωνιολογική ανάλυση, είναι κάποιοι στίχοι απλά και ως τέτοιοι μπορούν να έχουν την υπερβολή μέσα τους ή τη μια όψη του νομίσματος μόνο. Κρατάω ως σημαντικότερο όσων είπατε το "καλογραμμένοι" και μετά τις όποιες ενστάσεις ως προς το νόημά του.
Ευχαριστώ και πάλι.

[Μαργαρίτα Π.]

Το έχω ακούσει Αντώνη, αλλά θα περιμένεις λίγο ν' ακούσω και τα υπόλοιπα και να πω τη γνώμη μου  αν- εκτός από τη γνώμη των μουσικών -  θέλεις και τη γνώμη του κοινού 

[monalizagreen]

Τούτες οι φάτσες δεν είναι αστείες... καθόλου αστείες…..
   Τούτες οι φάτσες είναι πικρές και μικρές. Πολύ μικρές. Σαν κουκκίδες. Σαν σκόνη…
     Σκόνη από ξέφτια… Ούτε καν αστρική… ούτε καν ασημόσκονη…
       Κι αφού δεν είναι ασημόσκονη δεν τις θέλω στη ζωή μου.
         Μα καθόλου όμως.
           Δε ζω σε παραμύθι. Ζω στον ίδιο κόσμο με κείνες.
              Και τούτος ο κόσμος για μένα είναι ο Κόσμος μου.
                Και δε θέλω σκόνες στον Κόσμο μου! Πάσης φύσεως!

   Αντώνη…μην είσαι τόσο σκληρός με τους ανθρώπους. Κάνε την παρατήρησή σου για τη ζωή τους και μετά φύγε. Μην τους χτυπάς έτσι. Φτιάξε τον Κόσμο σου κι άσε τους να τον κρυφοκοιτούν μέσα από μια χαραμάδα γεμάτοι ζήλια..αυτό θα τους πονέσει περισσότερο και θα τους μάθει πιο πολλά…

                                                                           Καλό απόγευμα!

           Και συγχωράτε με αν έγινα κι εγώ σκληρή τούτες τις γαλήνιες ώρες του απομεσήμερου...

[Spilios]

Πιστεύω πως στην ποίηση, το συμβατό με τα πιστεύω του κάθε αναγνώστη / ακροατή της θεματολογίας, πρέπει να παραμερίζεται απο τον τρόπο απόδοσης καταστάσεων ή συναισθημάτων, άσχετα με τις πεποιηθήσεις μας.
Σαν απόδοση, με ενθουσίασε ! Κυρίως για τη "λεπιδάτη" χρωστήρα που χρησιμοποίησες για ν αποδώσεις τις παραλλαγές του γκρίζου !

[pinelopi]

Η εικόνα που αποτυπώνεις είναι ζωντανή και άμεση.
Ο κυνισμός οδηγεί το στίχο και μ αρέσει γιατί αυτό δε γίνεται με στόμφο παρ' όλο που η ''εικόνα'' είναι υπερβολική από μόνη της σα νόημα.

Δε θα με κούραζε ακουστικά ολόκληρο αν η μουσική είχε εναλλαγές έντονες και το ''έντυνε'' με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί ο ακροατής να κεντράρει στα πιο σημαντικά , κατά την γνώμη σου , σημεία.

Η 1η, η 2η και η 5η στροφή μου άρεσαν περισσότερο.

Αναφορικά με το αν πρέπει να ξεσκαρτάρουμε τα γραπτά μας, συμφωνώ.
Δεν είναι δυνατόν να έχουμε συμπαγή γραπτά ούτε και άποψη άλλωστε.
Εξάλλου , με τον καιρό, διαβάζοντας παλιότερα στιχάκια, πεζά κ.λ.π. δικά μας, αναθεωρούμε πολλές φορές και τον τρόπο γραφής αλλά και το νοηματικό περιεχόμενό τους.

[fatses asteies]

Monaliza... Δεν είμαι εγώ σκληρός με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι σκληροί με τον εαυτό τους.

Spilios...  Ακόμα και στους σχολιασμούς σου είσαι δύσκολος. Πράγματι, συμφωνώ ότι η όποια άποψη δεν είναι εκείνη που δίνει ή αφαιρεί αξία σε ένα ποίημα.

pinelopi...  Άκουσες το τραγούδι ή έχεις καλή αίσθηση "κοπτικής-ραπτικής;" Η 1η και η 5η στροφή έμειναν ως είναι (η 1η ως αρχική και η 5η ως τελευταία), η 6η πετάχτηκε και οι 2η+3η+4η μαζί έφτιαξαν την ενδιάμεση του τραγουδιού.

Ευχαριστώ όλους σας..

Το λινκ για το τραγούδι είναι στο δεύτερο ποστ αυτού του θέματος (αν θέλετε να δείτε πως ένα σκληρό ποίημα έγινε ένα ιδιότροπο τραγούδι).
Παραθέτω τους στίχους του τραγουδιού πλέον μετά τη χειρουργική επέμβαση που τους έκανα για όσους βαριούνται να το κατεβάσουν και να το ακούσουν.


Γύρω μας φάτσες αστείες  , ζουν μια ζωή που δε ζουν ούτε μέρα
Πεθαίνουν μόλις γεννιούνται , κλαψουρίζουν στο ψέμα χωμένοι
Μιλούν με τις ώρες για κρύες ανάγκες και μετά με το φόβο παλεύουν
Κι είναι τόσο καλοί όταν λένε βλακείες που καμιά φορά ξεγελούν

Φοβούνται τις μέρες όταν έχουνε χρώμα και γλυκιά μυρωδιά 
Και ζηλεύουν τη νύχτα όταν φέρνει υποσχέσεις κι ελπίδες
Κουρασμένοι από χρόνια , ιδρώνουν στριμωγμένοι στα λάθη
Αγαπούν όταν βρίσκουν , αγαπούν όταν βρίσκουν ………….

Σηκώνουν τα μάτια κάθε τόσο και μιλούν στο Θεό τους με τύψεις
Και μετά κουκουλώνουν με δόλο , ότι τρώει τη σκέψη τους
Τα παιδιά τους σκοτώνουν για χρόνια , ετοιμάζουν παγίδες
Τις ίδιες παγίδες που τους είχανε στήσει όταν ήταν κι εκείνοι παιδιά

[monalizagreen]

Monaliza... Δεν είμαι εγώ σκληρός με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι σκληροί με τον εαυτό τους.

Αν οι άνθρωποι άντεχαμε να είμαστε λίγο σκληροί με την πάρτη μας και να κοιτάμε κατάματα στον καθρέφτη δίχως ωραιοπάθεια,ο κόσμος θα ήταν αλλιώς!Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν τότε θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα,αλλά θα ήταν στα σίγουρα αλλιώς! 

[pinelopi]

Το τραγούδι δεν το άκουσα (έχει πρόβλημα  η κάρτα ήχου) προφανώς έχω καλή αίσθηση κοπτικής - ραπτικής 

[old_lion]

"...θα πηγαινε καλύτερα αν καταφερόσαστε ενάντια  σε συστηματα , κοινωνίες , κτλ , κτλ..."

Θα συμφωνήσω με το Θοδωρή , φίλε Αντώνη .
Το όλο αυτό τραγούδι σου είναι ξεκάθαρο πως εκφράζει προσωπικά συναισθήματα και καταστάσεις .
Δε θα μπορούσε με τίποτα να είναι αλλιώς μιας και τέτοιες εκφράσεις και αντιδράσεις
δεν έρχονται παρά μονάχα μετά από προσωπικές εμπειρίες .

Το ζήτημα είναι πως οι προσωπικές εμπειρίες για να αγγίξουν και κάποιο άλλο πρόσωπο
θα πρέπει να είναι έτσι δοσμένες που να μπορεί να τις μοιραστεί το όποιο άλλο πρόσωπο ,
έστω κι αν δεν τις είχε στη ζωή του αυτές καθαυτές .
Διαφορετικά είναι μια δημόσια κραυγή αγανάκτησης για ό,τι εσένα σε άγγιξε στις σχέσεις σου με άλλα πρόσωπα .

Το κάθε πρόσωπο μπορεί να κραυγάζει για ό,τι το έχει πληγώσει ή χαλάσει στη ζωή του ,
αλλά όταν μιλάμε και γράφουμε έτσι γενικά για όλη την κοινωνία , συλλήβδην ,
οφείλουμε να γράφουμε και να μιλάμε για θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία κι όλο τον κόσμο .
Για θέματα που απασχολούν τη μεγάλη πλειοψηφεία τού πλανήτη Γη ,
κι όχι για ό,τι απασχολεί μια μικροσκοπική γωνιά του ή μια παρέα .
 
Μια επαναστατική γραφή για να είναι αληθινά επαναστατική οφείλει να έχει ως στόχο την πλατιά μάζα
κι όχι κάποια πρόσωπα που στέκουν παραπέρα και φτιάχνουν κλαμπάκια και απλώς λοιδωρούν όλους τους άλλους.

Η μουσική rap ξεκίνησε από ανθρώπινα πλάσματα που ζούνε μέσα στα σύγχρονα γκέτο .
Το ότι έγινε μόδα και αντιγράφτηκε ακόμη και μέσα από σαλόνια
δε μπορεί να δικαιώσει αυτούς που την αντέγραψαν .

Όπως με τίποτα δε μπορεί να δικαιώσει κανέναν καλλιτέχνη να γράφει με πάθος
για κάτι που όχι μονάχα ποτέ του δεν έχει ζήσει αλλά ούτε καν που το θέλει , το απεχθάνεται .

Γενικά έγραψα εδώ , Αντώνη .
Όχι μονάχα σε σένα ...