Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: augo στις 03/10/19, 13:34
-
Τα κόκκινα λειβάδια που όλο ψάχνεις
στον ουρανό κι όλη τη Γη δεν θα τα δεις
έχεις μπλεχτεί μες στον ιστό μίας αράχνης
και απορώ πως δεν σου μίλησε κανείς.
Για αίμα πού ΄χει τόσα χρόνια στάξει
για ελπίδες πού΄χουν απομείνει ορφανές
δίχως πατέρα στοργικά να σε κοιτάξει
και δίχως μάνα που στον κόρφο της να κλαις.
Κι όσο διαβαίνεις έρμους βρίσκεις τόπους
σε χώρες πας όπου φυσάει ο Γαρμπής
άδικα ψάχνεις μες στον διάβα σου Σορόκους
σε τέτοια μέρη αποκλείεται να βρεις.
Γυρεύοντας τα κόκκινα λειβάδια
μπορεί ν' αλλάξεις ξάφνου ρότα και σκοπό
και νά 'χει μείνει άβουλη και άδεια
αυτή η καρδιά που πρώτα είχες κι αγαπώ.
Και θα σου πω για πάντα να το ξέρεις
πως τα λειβάδια κοκκινίζουν την αυγή
γι' αυτό μην κοιμηθείς κι ίσως τα καταφέρεις
πρώτη φορά να δεις τον ήλιο μόλις βγει.
-
Πολύ καλό!
Έχω βέβαια κάποιες ενστάσεις για τέσσερις λέξεις..... έρμους, Γαρμπής, Σορόκους και ρότα. Αλλά δικό σου είναι κι εσύ ξέρεις καλύτερα!
Και κάτι ακόμα.... έχω την άδεια σου να το μελοποιήσω; Υπόψιν ότι μιλάω για πρόζα πάνω σε δική μου μουσική.
Εδώ ένα παράδειγμα από ένα κομμάτι μου σε στίχους του Charles Bukowski.... https://fotistsigos.bandcamp.com/track/broken-windows-2