Δυο ρόδα κόκκινα

[Γιώργος Κόκκινος]

Όπως το φως του πρωινού, γλυκοχαράζει
έτσι τα όμορφά σου μάτια, με ζητούν
να’ρθώ για λίγο, και να διώξω το μαράζι
που απ’την καρδιά σου, κάθε πόνο αντηχούν.

Στα καστανά, τα βουρκωμένα σου στολίδια
να’ρθώ σαν ήλιος, ν’ανατείλω τη ζωή
δροσιά να δώσω, στης αυγής τα καλντερίμια
για να βαδίσουμε, το μονοπάτι αυτό μαζί.

Δυο ρόδα κόκκινα, θα κόψω να σου δώσω
και τρείς τουλίπες, με το χρώμα το λευκό
να σου προσφέρω, και την πίκρα να σου διώξω
το κάθε αγκάθι τους, θε να το κάνω φυλακτό.

Πνοή θα στείλω, στην ψυχή σου να γιορτάσει
σαν αντικρύσεις, το πρώτο φως του αυγερινού
με τους ανθούς των λουλουδιών, να ξαποστάσει
στη γαλανή αγκαλιά να κοιμηθεί, του ουρανού.

Και σαν ξυπνήσεις, θα ζεστάνω την καρδιά σου
θα’μαι ψηλά σαν ένας ήλιος λαμπερός, να σε κοιτώ
χίλια φιλιά, θα έχω αφήσει επάνω στο κορμί σου
και θα γυρίσω στην αγκαλιά σου πάλι, να παραδωθώ.



Γιώργος Κόκκινος
31/3/2005