Εν καμινω

[ivikos]

Μήνες σπαρμένοι στον αιώνα
ζωές χαμένες στο σκοτάδι
κι άλλη μια «σφίγγα» στον πυλώνα
φυλάει τον …Κέρβερο του Άδη!!!!

Η λησμονιά, με μια χλαμύδα
στρογγυλοκάθεται στο θρόνο
σαν την παλιά πυγολαμπίδα
που αλλάζει χρώμα με το χρόνο…

Μα κι η στρατιά δεν κάνει αγώνες
χτυπάει, στου χιονιά τον τοίχο
και φυλακίζει για αιώνες
της Μέμφιδας τον ….τυμβωρύχο

Μονάχα, του άστρου σου τα κοίλα
κρυμμένα σε μετώπες…μύλου,
με σπρώξανε στην κατρακύλα,
να βγω στις εκβολές του Νείλου!!!!!

Μήνες σπαρμένοι στις μετώπες
παίδες αγάπης … «εν καμίνω….»
το «Σ’ αγαπώ σου» δεν μου το ‘πες,
πως θες αγάπη μου να μείνω!!!!!!