ΔΙΚΑΙΩΣΗ

[Μιχάλης13]

Είναι που ξέρω πως πίσω απ’ τα κλειστά παντζούρια
πλανιέται μια νύχτα αλλιώτικη.
Διστακτικό και ετοιμόρροπο το βήμα της μοιάζει
με τρέκλισμα διαβάτη που αναζητά μια λύτρωση στη μέθη.
Οι κουρασμένες γειτονιές έγειραν να αποκοιμηθούν στον ίσκιο της.
Μα τούτο το δωμάτιο το στενό δεν τη χωράει
άξαφνα τόση γαλήνη.
Τριγύρω οι λερωμένοι τοίχοι κρύβουν τις ενοχές τους στο σκοτάδι.
Άραγε πόση ελπίδα αρκεί για να σφραγίσει
το πιο τυφλό μου βλέμμα;
Κάτω απ΄το ξύλινο κρεβάτι μένει ασάλευτη
μια ξεχασμένη θάλασσα.
Φαντάζει ενθύμιο από κείνους τους καιρούς
που έσπερνα στον ύπνο μου ταξίδια.
Κι όμως αυτά τα χρόνια τα αδίστακτα
γεμίζουν μόνο μ’ άπνοια το πέρασμα τους.
Έτσι απόμεινε κι η θάλασσα βουβή να αντανακλά
τη γέρικη ανάσα της · θηρίο λαβωμένο μες τη σκόνη.
Έτσι απόμεινα και γω να ξαγρυπνώ πίσω
από  κάγκελα διάφανα, που ύψωσα μονάχος.
Κι απ’ έξω η νύχτα να ραγίζει με τα χνώτα της τ’ αστέρια.   
 
Οι χτύποι του ρολογιού έστρεψαν προειδοποιητικά 
τον παλμό τους, προς τη λήθη μου.   
Σαν κάτι να άλλαζε στον κόσμο που ‘χτισα και έπρεπε να το νιώσω.
Μικρές αχτίδες διαπερνούσαν τώρα θαρραλέα απ’ τις ρωγμές μου.
Μα είναι δυνατόν ποτέ να ξημερώνει σ’ αυτά τα σκούρα μέρη;
Έσφιξα στο χέρι τούτη τη στιγμή της πρώτης, γυάλινης αυγής .
Έπειτα άνοιξα το παράθυρο και χάρισα στον άνεμο
μια αλήθεια, που ‘μενε κλεισμένη στο συρτάρι μου.
Καλημέρα.

[pimami]

Η "δικαίωση" είναι ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Είναι όμως κάποιες εικόνες του κειμένου δυνατές σαν ποίημα από μόνες τους.
Η αλήθεια είναι πως "ανοίγοντας" το πόνημά σου ήμουν υποψιασμένος πως θα διαβάσω κάτι που θα με απασχολήσει απόψε.. Μετά τη δεύτερη ανάγνωση δικαιώθηκα πλήρως! Και ξέρεις... Την επόμενη φορά δε θα είναι υποψία, θα ΄ναι βεβαιότητα!