Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - ΧΩΡΙΑΤΗΣ

Σελίδες: 1 2 3 [4] 5 6 7 ... 33
76

Της τρέλας τα ανορθόγραφα
με ανύποπτες διαθέσεις,
της λογικής αυτόγραφα
ψυχούλας καταθέσεις.


Του χωρισμού τα ανείπωτα,
τα λόγια τα μεγάλα
φλερτάρουν με το τίποτα
σε ραγισμένη γυάλα.


Του έρωτα τ' αντίγραφα
φτιαχτά από πλαστελίνη
φαντάζουν ψευδεπίγραφα
σε απόκρυφη σελήνη.


Η Κίρκη πάντα όμορφη,
γυμνή μεθάει το χρόνο,
σε μια ζωή ιδιόμορφη
χαμογελώντας μόνο.


Του πόθου το παράπονο
ξυπνάει τις ερινύες,
από όνειρο παράφωνο
με χίλιες ερμηνείες.


Της νύχτας τα παράδοξα
θα γράφουν ιστορία
και ας τελειώνουν άδοξα
με δέος και απορία.


Κλεμμένος χρόνος, διάφανος,
σπαρμένος με αντιθέσεις,
αιώνιος γιος πεντάρφανος
σε μύριες υποθέσεις.


Η Κίρκη πάντα όμορφη,
γυμνή κερνάει τα πάθη,
σε μια ζωή ιδιόμορφη
με στολισμένα λάθη.


Η Κίρκη πάντα όμορφη
γυμνή χαμογελάει,
σε μια ζωή ιδιόμορφη
που πάντα θα κυλάει.

77

Κρατάς το λόγο καθαρό
και την ψυχή σου χύμα,
σε μια κρυμμένη άνοιξη
στης απονιάς τη σκόνη,


σαν του ινδιάνου το φτερό
και του τσολιά το βήμα,
κόντρα στην άρρωστη σκιά
που τις καρδιές νυχτώνει.


Κρατάς το νου σου ανοιχτό
και την καρδιά γεμάτη,
αναζητάς τα αρώματα
που τ' άσχημα ομορφαίνουν,


έχεις το γέλιο φυλαχτό
και μια ψυχή φευγάτη,
κόντρα σε χείλη αγέλαστα
που ζουν για να πεθαίνουν.


Μέσα σε χρόνια που γερνούν,
σε χρόνια που βαραίνουν,
τα όνειρα σου κουβαλάς
ακροβατώντας μόνος,


τα καλοκαίρια προσπερνούν,
μα αυτά που σε πικραίνουν
φαντάζουν τόσο ασήμαντα
και μακρινά συγχρόνως.


Κρατάς τα μάτια σου κλειστά
στου νου τα μονοπάτια,
τα πιο μικρά σου μυστικά
σαν τα φτερά θα ανοίγουν,


αρχαία λόγια σκαλιστά,
σε αρχαικά κατάρτια
βαθειά στα πέρατα της γης
με το άχρονο θα σμίγουν.


Κρατάς το λόγο καθαρό
και μια ψυχή φευγάτη,
με αναστημένα θαύματα
απ' τον καιρό της νιότης,


με έναν ζειμπέκικο χορό
στου φεγγαριού την πλάτη,
στο δρόμο με τα όνειρα
για πάντα ταξιδιώτης.


Κρατάς το λόγο καθαρό
ώσπου η ψυχή κινάει
ταξίδι για τα σύννεφα,
ταξίδι για το χώμα,


το τελευταίο σου οχυρό
σαν η καρδιά πονάει
ο πληγωμένος τόπος σου
που σε θυμάται ακόμα.


78
Πολύ όμορφοι στίχοι, όπως πάντα, με το γνώριμο γράψιμο του φίλου Θανάση
μπράβο και από μένα

79

Σε κυβερνούσε ο καιρός, σε κατακτάει ο χρόνος,
μικρά σημάδια του χαμού βαραίνουν τα φτερά σου,
σε ένα ακόμα χάραμα θα ταξιδέψεις μόνος
σε έναν τόπο δανεικό που κλέβει τη χαρά σου.


Είχες τα όνειρα οδηγούς για μονοπάτια άλλα,
κρατώντας τα πατήματα που δεν αφήνουν ίχνη,
σε αστεριών πατώματα, σε οράματα μεγάλα,
μα αλλά γράφει η καρδιά κι άλλα η ζωή σου δείχνει.


Τώρα τα μάτια σου βροχές σκορπούν στα δειλινά σου,
σε γνώριμα περάσματα γυρνούν και ταξιδεύουν,
αλλάζεις τα μηνύματα στα άδεια πρωινά σου
με του καιρού τα βήματα και τώρα σε παιδεύουν.


Σε κυβερνούσε ο καιρός, σε κατακτάει ο χρόνος,
της συννεφιάς τα χρώματα, σαν πυρκαγιά σε ζώνουν,
σε ένα ακόμα χάραμα θα ταξιδέψεις μόνος
στα πληγωμένα σου φτερά που ακόμα σε σηκώνουν.


Σε κυβερνούσε ο καιρός, σε κατακτάει ο χρόνος,
μα κάποια ύστατη χαρά σαν έσχατο σημάδι,
σαν τελευταίο ξόδεμα προτού να μείνεις μόνος
θα γράφεται σαν άνοιξη στης χειμωνιάς το βράδυ.

80

Μέσα στα χρόνια τα πεζά,
μέσα σε νότες ξένες,
βρίσκω τα λόγια μου χαζά,
σε πίστες στολισμένες.


Μέσα στη ζάλη των ρυθμών
σιωπώ, δεν αντιλέγω,
σε μια γενιά των αριθμών
εγώ τι να γυρεύω.


Μέσα στη θλίψη του καιρού
παλιό μικρό γεράκι,
ψάχνω να βρω του καθαρού
του κόσμου το μεράκι.


Μεθώ τον πόνο με κρασί
και μια σπασμένη λέξη,
σ' ένα πανάκριβο νησί
όσο η ψυχή θ' αντέξει.


Μικρό βαπόρι είναι η ζωή,
χαμένοι εμείς στο αμπάρι,
μένει να αλλάξουμε ροή
ο χάρος πριν μας πάρει.


Μικρό βαπόρι είναι η ζωή,
και τα κουπιά έχουν ζόρι,
καιρός να βρούμε αναπνοή.
καιρός να βρούμε πλώρη.

81
Εμένα μου αρέσει πολύ φίλε Πέτρο
χίλια μπράβο και ευχαριστώ πολύ που ασχολήθηκες με αυτούς τους στίχους.


82
Φίλε Θανάση Χρόνια σου πολλά με υγεία και κάθε ευτυχία


Πολύ ωραίοι στίχοι και η μουσική πολύ καλή
μπράβο


83

Μέσα στη νιότη πάντα ψάχνω για το χρόνο,
σ' αυτή που σε 'φερε στους ώμους μου γεράκι
ξερνούν τις φλόγες τους της μέρας μου οι δράκοι
μέσα απ' τα έγκατα της γης που θα ματώνω.


Μες την ομίχλη, του καιρού μαργαριτάρι
πυκνά τα νέφη που σκεπάζουν μαύρα μάτια,
κρύβουνε δάκρυα της ψυχής τα μονοπάτια
και το μεγάλο της ζωής το αλφαβητάρι.


Τα καλοκαίρια τη ζωή μου θα αντιγράφω
πάνω σε φύλλα λεμονιάς, ροδιάς και δυόσμου,
τραγούδια ανθίζουν στα ραδιόφωνα του κόσμου
ξυπνώντας μνήμες απ' της μοίρας τους τον τάφο.


Οσμή χειμώνα, γειτονιάς, χιονιού και πάγου,
χορός του πλήθους, συντροφιές, ωδή στο τζάκι,
μακραίνει ο δρόμος ξαφνικά για την Ιθάκη,
βαθαίνει ο χρόνος προς το τέλος του πελάγου.


Μέσα στη νιότη μου θα ψάχνω για το νήμα
που παρακάτω στη ζωή θα μ' οδηγήσει,
ποτέ δεν με 'νοιαξε να βρω έστω μια λύση
που θα χαλά της αναρχίας μου το βήμα.


Οι μέρες μένουν τώρα μόνες, γερασμένες
κερνούν ιδρώτα, ουρανό μαζί με ψέμα,
μικρά χαμόγελα που πνίγονται στο ρέμα
καίνε τις νύχτες που ξημέρωσαν παρθένες.


Τα χρόνια φεύγουν, μα εμείς εδώ για πάντα,
πίσω από κάποια βαφτισμένη ανωνυμία,
συντονισμένοι σε καινούργια τρικυμία,
σε νέα δόνηση που κρύβει μια μπαλάντα.


Τα χρόνια φεύγουν, μα εμείς σε μια θητεία,
σε άγρια θάλασσα καράβια ξεχασμένα,
εγώ, εσύ και τόσοι άλλοι στα χαμένα,
ζωή σημαίνει πάντα νιότη και αλητεία.

84

Το ΑΛΦΑ γράφει την αλήθεια
χωρίς φραγμούς και καταδότες,
χαλάκι βρώμικο η συνήθεια,
το καθαρίζουν πάντα οι νότες.


Το ΒΗΤΑ τρέχει για βοήθεια
κατατρεγμένων και αλλήλων,
χωρίς κακούς και κακοήθεια
να ΄ναι η ζωή εχθρών και φίλων.


Το ΓΑΜΑ μοιάζει με τη γη μου
που ασφυκτιά και αναστενάζει
έχει έναν πόνο η οργή μου
την εποχή μου σαν κοιτάζει.


Το ΔΕΛΤΑ πέρασε σαν δάκρυ
που ξεχειλίζει και λυτρώνει,
δεν έχει ο πόνος ποτέ άκρη
δεν σταματά και δυναμώνει.


Μέσα στο ΈΨΙΛΟΝ η ελπίδα
κρύβεται κάπου, δεν μιλάει,
είναι μια άγνωστη πατρίδα,
κάπου στο μέλλον έχει πάει.


Ζωή στο ΖΗΤΑ που πλανιέται,
μέσα στα λάθη και μεθάει,
ξέρει πως μια φορά γεννιέται
και στην κραιπάλη της τα σπάει.


Πάμε στο ΗΤΑ των ηρώων
που δεν αντέχουνε την ήττα,
από τον Έκτωρα των Τρώων
μέχρι στρατιώτη του πενήντα.


Το ΘΗΤΑ μοιάζει με τη θλίψη
που έχει κάτσει σαν τη σκόνη
σε κατεβάζει απ' τα ύψη
μα όταν τη διώξεις σε σηκώνει.


Το ΙΩΤΑ μοιάζει με ιέρεια,
τα μάτια κλείνει και θυμάται
ουρλιάζει με υψωμένα χέρια
μα να μιλήσει πια φοβάται.


Το ΚΑΠΠΑ κόκκινο σαν αίμα
τη γη ξανά θα πλημμυρίσει,
ο κόσμος όλος ένα ψέμα
μέχρι η αλήθεια να γυρίσει.


Το ΛΑΜΔΑ υπάρχει σε μια λάμψη
που κάνει το σκοτάδι μέρα,
την αγωνία μου θα κάμψει
πετώντας πάνω στον αέρα.


Το ΜΙ του μαύρου γοητεία,
σαν ένα μπλουζ που αργοκλαίει,
όλη η ζωή σε μια θητεία,
καράβι χάρτινο που πλέει.


Το ΝΙ νησί που με έχει ζώσει
σαν μια τεράστια μαύρη αράχνη,
μέσα στο χώμα θα με χώσει
σαν πάψει η ελπίδα να με ψάχνει.


Το ΞΙ φαντάζει με έναν ξένο
που ψάχνει τόπο για να μείνει,
μα εγώ από χρόνια περιμένω
σαν μετανάστης την ειρήνη.


Το ΟΜΙΚΡΟΝ σ' όνειρο πετάει,
ένα παιδί μετράει τ' άστρα,
αλήτης νυχτοπερπατάει
στα μαγεμένα του τα κάστρα.


Το ΠΙ σαν πέτρα σκαλισμένη
μνημείο πανάρχαιο στη φύση,
σε οικεία πατρίδα αφημένη,
κάτω απ' του ήλιου το μεθύσι.


Το ΡΟ σαν ρήμα προδωμένο
γυρεύει τρόπο να αποδράσει,
μένει στην άκρη ξεχασμένο
και περιμένει για να δράσει.


Στιγμή στο ΣΙΓΜΑ ψάχνω τώρα
το παρελθόν να αποτινάξω,
να ζήσω ελεύθερος σε χώρα
που να αγαπάω δεν θα πάψω.


Μέσα στο ΤΑΥ κοιτώ το τέλος
στην ανυπόφορη μιζέρια,
της καταχνιάς σπασμένο βέλος
βορρά στα νέα καλοκαίρια.


ΥΨΙΛΟΝ γράμμα που υψώνει
σε μια γροθιά τεράστιο χέρι,
ύψιστη αλήθεια ξεσηκώνει
και το οπλίζει με μαχαίρι.


Φωτιά στο ΦΙ θα 'βγει μεγάλη
μέσα από ηφαίστειο, από κρατήρα,
στον ουρανό ψηλά προβάλλει
σαν σε γιγάντιο αναπτήρα.


Στο ΧΙ ο χρόνος έχει αρχίσει
να κάνει αντίστροφη πορεία,
δεν σταματά σε αυτή την κρίση
δεν ξεπουλά την ιστορία.


Το ΨΙ σαν ψέμα θα περάσει,
λοιώνει σαν πάγος και σαν χιόνι,
το παλιό έτος θα γεράσει
και το καινούργιο ξημερώνει.


ΩΜΕΓΑ τελευταίο γράμμα
μέχρι να φύγει αυτό το βράδυ,
ζωή με αλφάβητο αντάμα
να καθαρίσει το σκοτάδι.

85

Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
πλανιέται απόψε περασμένη μελωδία,
αυτά τα λόγια τώρα γράφω σε πανό,
τα τραγουδώ με τα παιδιά σε χορωδία.


Τρέχουν οι λέξεις σαν νερά απ' τις πηγές
και καθρεπτίζουν των ματιών το άδειο βλέμμα,
λόγια βοτάνια που γιατρεύουν τις πληγές,
γραφές των τοίχων με μελάνι και με αίμα.


Ζεστά τραγούδια με μια λάβα μαγική,
θρεμμένες νότες μολυβιάς υγρού αιθέρα,
ορμή των λόγων με φωνή προφορική,
πείνα και δίψα για το φως και τον αέρα.


Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
θα πλέξω απόψε λησμονιάς υγρό σκοτάδι,
και το τραγούδι τώρα μοιάζει με φανό
που φέγγει μες της μοναξιάς μου το πηγάδι.


Τρέχουν οι λέξεις σαν παράξενα πουλιά
μέσα σε κήπους των σκιών και των χρωμάτων,
κελαηδούν πάντα με μια αλλιώτικη λαλιά
καημούς βγαλμένους απ' τη χώρα των θαυμάτων.


Ζεστά τραγούδια με μια δύναμη παλιά,
ξυπνούν τα όνειρα που μείναν ξεχασμένα,
μες το χειμώνα ανθισμένη μυγδαλιά,
μες το σκοτάδι κάποια φώτα αναμμένα.


Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
θα γράψω απόψε μια καινούργια μελωδία,
νέα σελίδα, σε άλλο χρόνο αληθινό
γυρνώ, μα θα 'ναι μια ακόμα παρωδία.


Πάνω σε στίχους που με θέλουν ζωντανό
μικρό τραγούδι αλλοτινό θα ψιθυρίζω,
μικρό πετράδι σε άδειο κόσμο και φθηνό,
κόντρα σε μέλλον που μεθώ και το χαρίζω.

86
Να 'σαι καλά για το ενδιαφέρον φίλε μου
καμμιά αντίρρηση


σε ευχαριστώ πολύ

87
Σε αυτούς που αυτοπροβάλλονται σημαντικοί, σπουδαίοι,
εγώ θα λέω πάντοτε πως είμαι ένας αλήτης,
μες τα στημένα οράματα το όνειρο δεν ρέει
και 'γω ασύμμετρος, τρελός, του κόσμου μου πολίτης.

Σε αυτούς που αναγορεύονται ηγέτες και σωτήρες
θα μπαίνω στα ρουθούνια τους σαν μύγα με μανία,
της εξουσίας τα νερά ορέγονται οι μνηστήρες,
μα εγώ σαν τσούχτρα θα χτυπώ και σαν παλιά ερινύα.

Σε αυτούς που θα ξοδεύονται σε επίχρυσα σαλόνια
πατώντας κόκκινα χαλιά υμνώντας το θεό τους,
σαν τους αρχαίους δαίμονες, σαν βιβλικά τελώνια,
θα ρίχνομαι με σαιτιά στο σάπιο θυρεό τους.

Σε αυτούς που θα σερβίρουνε το ψέμα τους για πόνο,
με κροκοδείλια βλέφαρα που στάζουν σάπιο δάκρυ,
σαν κεραυνός θα ρίχνομαι χαμογελώντας μόνο
και αυτοί σαν μαύρα απόβλητα θα σέρνονται στην άκρη.

Και αυτοί που τώρα βρίσκονται στα βάθη του καιρού τους,
κρατούν βουβό τον πόνο τους σε δακρυσμένα μάτια,
πριν απ' το τέλος του πικρού και άχαρου χορού τους,
ας ξεκλειδώσουν κωδικούς και γι' άλλα μονοπάτια.

Και αυτοί που τώρα βρίσκονται στα βάθη του καιρού τους,
σε ένα φεγγάρι ασήμαντοι στων αστεριών το κλάμα,
πριν απ' το τέλος του χλωμού, του έσχατου χορού τους,
θα ψάχνουν αλλού τ' όνειρο κι αλλού θα βρίσκουν θάμα.

88
Πολύ δυνατό κομμάτι με πολύ καλούς στίχους
μου αρέσει πολύ
μπράβο παιδιά

89

Στης ανάγκης μου την πύλη
θα σε βρίσκω ως το πρωί,
σε αγκαλιάζω σαν Βαστίλη,
σε μετρώ σαν τη ζωή.


Με ξυπνάς με καφείνη,
σε ανασαίνω με καπνό,
σε μια εύθραυστη ειρήνη
να σε φτάσω ξεκινώ.


Στης ανάγκης μου το ρίσκο
σε εγκλωβίζω σε ιστό,
σε μια νιότη θα σε βρίσκω,
σε παράδεισο κλειστό.


Οι ζωές μας δίχως τάξη
στων ερώτων τη σκιά,
σε κρατάω κι είμαι εντάξει,
σ' αγαπώ για γιατρειά.


Στης ανάγκης μου τα φώτα
θα σε βρίσκω όπως παλιά,
σε θυμάμαι σαν μια νότα
που μου πήρε τη μιλιά.


Με ξυπνάς με καφείνη,
σε ανασαίνω με φιλί,
σε μια μόνιμη ειρήνη
δεν ζητάω αναβολή.


Στης ανάγκης μου το τώρα
σου φωνάζω για να 'ρθεις,
μη φοβάσαι και προχώρα
σ' αγαπώ μη μ' αρνηθείς.


Οι ζωές μας δίχως τάξη
στων ερώτων τις ορμές,
σε αγαπάω και είμαι εντάξει
χωρίς άλλες αφορμές.


Οι ζωές μας δίχως τάξη,
δυο κορμιά σ' ένα κορμί,
έρωτες από μετάξι
φυλακίζουν τη στιγμή.

90
Πολύ όμορφο τραγούδι πάνω σε πολύ καλούς στίχους
μπράβο φίλε Θανάση

91

Καπνίζοντας το μαύρο από τις νύχτες,
σε όνειρα ταξίδια του θεού,
σπασμένα τα ρολόγια χωρίς δείκτες,
σαν μάτια δακρυσμένα γηραιού.


Μαζεύοντας το χώμα σε τασάκι,
χαρμάνι ποτισμένο με ρακί,
ποτίζω το νεκρό καλοκαιράκι
για ανάσταση καινούργια και ολική.


Οσμίζοντας το πράσινο της γης μου,
με πέτρινα ρουθούνια δανεικά,
φυτρώνουν τα φτερά της διαφυγής μου,
για πέρα από όρια ελληνικά.


Κρατάω μες τα χέρια μου το χρόνο,
πυξίδα σ' έναν κόσμο που πενθεί,
φωτιά και μια ρουκέτα καπνογόνο
σε γήπεδο για ματς που έχει χαθεί.


Χαρίζοντας τα λόγια στα σκοτάδια,
σε χάρτινα ταξίδια του χαμού,
το μόνο που ζητώ τώρα τα βράδια
τον ύπνο μου για ώρες λυτρωμού.


Χαρίζοντας τα λόγια στα σκοτάδια,
σε νύχτες που έχει αλλάξει ο καιρός,
το μόνο που ζητώ τώρα τα βράδια
αέρας να φυσήξει καθαρός.

92

Κρυμμένα όνειρα στολίζονται με θλίψη,
αλλάζουν χρώμα προς το μαύρο, προς το γκρίζο,
το πρόσωπό σου καθαρό και μου 'χει λείψει,
κάνω ευχή την περηφάνεια και δακρύζω.


Μεγάλα μάτια καθρεπτίζουν τη σελήνη,
σπάζουν τα τείχη που χωρίζουν και πληγώνουν,
προσφέρουν λόγο και ψυχή και μια γαλήνη,
ζητούν αγάπη σαν γελούν και σαν θυμώνουν.


Τα χρόνια τρέχουν σαν βαγόνια σ' ένα τρένο
και όταν φτάσουν κάποια μέρα προς τα πάνω,
φτερά να βγάλεις και να πεις ''δεν κατεβαίνω,
θα κλέβω μνήμες για να ζήσω παραπάνω''.


Κυλούν τα δάκρυα σε κατάλευκο ρυάκι,
για μια ζωή που ξεπουλήσαμε στο κύμα,
το περιστέρι τώρα μοιάζει με κοράκι,
ο δολοφόνος τώρα μοιάζει με το θύμα.


Κρυμμένα όνειρα στολίζονται με θλίψη
και ταξιδεύουν στη σιωπή που τα προσμένει,
το πρόσωπό σου καθαρό και μου 'χει λείψει,
να ξέρεις πάντα μια αγκαλιά σε περιμένει.


Τα χρόνια τρέχουν σαν βαγόνια σ' ένα τρένο
και σαν θα σμίξουν με δυο λόγια ξεχασμένα,
με μιαν ανάσα μια ελπίδα θα ανασταίνω
να σε κρατήσει σαν ανάμνηση για μένα.


Κυλούν τα δάκρυα σ' ένα χείμαρρο που τρέχει,
μοιάζουν με φύλλα φθινοπώρου που γερνάει,
για μέρες τώρα δεν σταμάτησε να βρέχει
και η νύχτα απόψε έχει πεισμώσει, δεν περνάει.


Τα χρόνια τρέχουν σαν βαγόνια σ' ένα τρένο
και όταν θα φτάσουν κάποια μέρα σε μιαν άκρη,
φτερά να βγάλεις και να πεις ''δεν κατεβαίνω,
μέχρι το αίμα να ενώσει με το δάκρυ''.

93

Είσαι καράβι ακίνητο με χρυσαφένια μνήμη
φορτώνεις σφαίρες γυάλινες για ονειρεμένο δέρας,
χωρίς πανιά, χωρίς κουπιά και με αδειανή την πρύμη,
σε κάποια θάλασσα που ζει στη μοναξιά της μέρας.


Οι άνεμοι σε μάζεψαν σε αυτό το μονοπάτι,
τα εμπόδια γίνονται βουνά που πρέπει να περάσεις,
μορφές προγόνων θα κυλούν σαν μια οφθαλμαπάτη
για να θυμίζουν τις στιγμές και τις μικρές οάσεις.


Η εποχή σου αλώθηκε απ' τις ορδές των λύκων,
τα όμορφά σου οράματα σε δόντια υπαλλήλων,
κατάντησαν κατάστιχα σε αυτιά δουλοπαροίκων,
οι ελπίδες μεταλλάχτηκαν, γίναν ευχές αλλήλων.
.

Έξω από λόγια και γιορτές, μέσα στα σωθικά σου
τον πιο δικό σου θάνατο για χρόνια θα αντικρύζεις,
τα πιο θλιμμένα θαύματα που ήτανε δικά σου
θα σε ποτίζουν σαν βροχή και τότε θα δακρύζεις.


Ένα χαμόγελο σιωπής που αστράφτει σαν την πέτρα,
ρωγμή του βράχου σε πλαγιά, σαν μια πληγή που στάζει,
σαν οδοιπόρος σύντροφος τη μοναξιά σου μέτρα
και φτιάξε νέο όνειρο όσο η καρδιά προστάζει.


Είσαι καράβι ακίνητο που με σκοτάδι σμίγει
σαν ένα άστρο που έπεσε σε θάλασσα του νότου,
ρητορικό παράπονο την αγκαλιά σου ανοίγει
και πλέκει λόγια προσευχές για επιστροφή του ασώτου.


Ένα καράβι ακίνητο με την ψυχή σου σμίγει,
θα χάνεται σαν όνειρο, θα γράφει το όνομά σου,
με τη ζωή σου ενώνεται, την αγκαλιά σου ανοίγει
για να δεχτείς το άπειρο με κάθε άγγιγμά σου.

94
πανέμορφοι στίχοι
μπράβο φίλε Θανάση

95
να είστε καλά


φίλε Πέτρο αν θέλεις ασχολήσου μουσικά με αυτούς τους στίχους

96

Τίποτα πια δεν σε φοβίζει,
όλα στο δρόμο σου τα βρήκες,
πολλές οι ήττες και οι νίκες,
όμως καμμιά τους δεν σ' ορίζει.


Τίποτα πια δεν σε γλυτώνει,
σε άδειο γήπεδο θα παίξεις,
και δεν σε παίρνει να διαλέξεις,
τι σε σκορπά και τι σε σώνει.


Τίποτα πια δεν σε φοβίζει,
είναι η ζωή σου ένα ποτάμι,
μικρός θεός σε μια παλάμη
άλλη μια μέρα σου χαρίζει.


Τίποτα πια δεν σε γλυτώνει
με πράξεις γράφεται το τώρα,
δεν θα ξανάρθουν άλλα δώρα
και ό,τι άλλο σε πορώνει.


Τίποτα πια δεν σε φοβίζει,
βουτάς στον άπατο γκρεμό σου,
ελπίδα για το λυτρωμό σου
μόνο η αγάπη σου χαρίζει.


Τίποτα πια δεν σε γλυτώνει,
για αυτό που έχεις δεν σε νοιάζει,
μα κάτι άλλο σε τρομάζει
όσο το φως θα χαμηλώνει.


Τίποτα πια δεν σε φοβίζει,
δεν έχεις κάτι να αποδείξεις,
μικρές στιγμές σε επαναλήψεις
και η ζωή θα συνεχίζει.


Τίποτα πια δεν σε γλυτώνει
μέσα στις θάλασσες του νου σου,
ξεχνάς το λόγο του κοινού σου
που τη ψυχή σου ξεκλειδώνει.

97

Κάθε στιγμή θα στάζει αίμα
που ρέει στις φλέβες του καιρού,
φωνή του φίλου, Θεού βλέμμα,
κόβει το βήμα του χορού.


Η κάθε λέξη που μας δένει,
η κάθε νότα που θα ανθεί,
είναι μια αλήθεια που ανασαίνει,
σ' ένα κρεβάτι που πενθεί.


Κάθε ευτυχία κρύβει πόνο,
σβήνει το γέλιο ξαφνικά,
μεθώ τις νύχτες και θυμώνω
γι' αυτούς που φεύγουν τραγικά.


Κάθε στιγμή θα στάζει αίμα
που ρέει στου χρόνου τη ρωγμή,
σιωπή του φίλου, Θεού βλέμμα
έως την εσχάτη διαδρομή.


Κάθε κουβέντα που μας δένει,
κάθε ταξίδι κρύβει φως,
κρύβει μια νιότη μεθυσμένη
και αγιάζει ο πόνος ο κρυφός.


Κάθε ευτυχία κι ένας πόνος,
κλείνει ένας κύκλος βιαστικά
μα δεν γυρνά πίσω ο χρόνος
γι' αυτούς που φεύγουν τραγικά.




Ελάχιστος φόρος τιμής για έναν καλό φίλο που ''έφυγε'' πρόσφατα από καρκίνο

98

Μέσ' τα μπαράκια και τα καζίνα
ανθεί το ρόδο του ποιητή,
τσιμέντο η νύχτα μες την Αθήνα
σε ημερολόγιο κατακτητή.


Μέσ' τα ποτήρια και τα μπουκάλια
κρύβονται οι νύχτες των πειρατών,
ιέρεια η ζάλη μες τα κεφάλια
μες την αλήθεια παλιών ρητών.


Μέσα σε χώρους παλιών γηπέδων,
βρισιές και ύμνοι μικρών θεών,
μες τις αλάνες των οικοπέδων,
τρέφονται αγάπες των γενεών.


Μες τους ψιθύρους παλιών κτισμάτων,
βοούν οι μνήμες κρυφών λυγμών,
κοσμούν λιμάνια των ποιημάτων,
ταξίδια χρόνων και γυρισμών.


Μέσα στην πόλη που έχει φύγει,
που έχει αλλάξει για πάντα πια,
μια μελωδία θα με τυλίγει,
θα με στοιχειώνει μια ζωγραφιά.


Μέσα στην τρέλα που έχει φύγει,
μα δεν θα αλλάξει, δεν θα χαθεί,
μικρή ελπίδα θα με τυλίγει,
ζωή που θέλει να γεννηθεί.

99
Ωραίο τραγούδι πάνω σε πολύ καλούς στίχους
μπράβο από μένα

100

Μέσα από το τζάμι της βιτρίνας
έλαμψε και πάλι σιωπηλή,
μιας Άννας, μιας Αγνής, μιας Κατερίνας
δανείστηκα κι απόψε το φιλί.


Μέσα στις σκιές αφήνει χρώμα,
πλάθει με τα μάτια της φτερά,
ζωή από το σώμα για το σώμα,
που σμίγει με το μαύρο που φορά.


Πάνω απ' τις πληγές ζητά το αίμα,
να γράψει τις αλήθειες που πονούν,
γυναίκα σε έναν πόνο, σ' ένα βλέμμα,
μάτια που για πάντα θα δονούν.


Απόλυτα ταξίδια μου προσφέρει,
σε θάλασσες του έρωτα, του νου,
τη μια, τροπαιοφόρο θα με φέρει,
την άλλη, σαν αλήτη του κενού.


Τώρα απ' τα μάτια μου ξεπλένεις,
το μαύρο συννεφάκι που πονά,
μιας Ρίτας, μιας Ζωής και μιας Ελένης
απόηχος μιας νιότης που περνά.


Μέσα στον καιρό θα ταξιδεύει,
μέσα στους αιώνες θα πενθεί,
σε νύχτες των διαβόλων θα χορεύει,
με λάφυρα τα λάθη που ποθεί.


Μέσα στον καιρό θα ταξιδεύει,
πότε με το ήλιο ή το βοριά,
σε νύχτες των διαβόλων θα χορεύει
με αιώνιας γυναίκας μυρωδιά.

Σελίδες: 1 2 3 [4] 5 6 7 ... 33