Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μ' ένα καφέ,

« στις: 22/09/14, 18:03 »

Μ’ ένα καφέ

Με ένα καφέ
και τα τσιγάρα βερεσέ,
σκυφτός βαδίζω και στο πουθενά κοιτάζω.

Μονάχος  μου παραμιλώ.
Τα βάζω και με το Θεό.
Να γυρίσεις πίσω σου φωνάζω.

Μόλις σβήσω το τσιγάρο,
θα ανάψω κι άλλο ένα.
Κι όταν όλα μου τελειώσουν
θα καώ κι εγώ για σένα.

Θα καίγομαι απ’ τον καημό
μέσα στα δυο σου μάτια.
Μου φτάνει που σε γνώρισα
κι ας έγινα κομμάτια.

Θυμάμαι, πίναμε μαζί,
πικρό καφέ κάθε πρωϊ.
Και μου ‘λεγες πόσο καλά
είσαι με μένα.

Και τραβούσες ρουφηξιά,
με εκείνα  τα χείλη τα υγρά,
που μοιάζαν,
στην αγάπη τους  χαμένα.

vermeer1821@gmail.com
Παναγιώτης Καλαντζής

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Lyrics: Που να'σαι τώρα,

« στις: 22/09/14, 17:57 »

Καλησπέρα. Δεν είμαι εξοικειωμένος με τις τεχνικές της στιχουργικής. Όχι, δεν είναι μελοποιημένο. Ευχαριστώ για το σχόλιο.

3

Συνεργασίες μελών / Ζητώ συνεργασία με συνθέτη / ερμηνευτή,

« στις: 21/09/14, 12:36 »

Γράφω στιχουργήματα (όπως το παρακάτω)
και ψάχνω για συνθέτη/ερμηνευτή ώστε να συμμετάσχουμε στο φετινό ΄
διαγωνισμό της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών ή/και για παραπέρα
συνεργασία.

Που να ‘σαι τώρα;


Γύρεψα λίγο ουρανό
και έναν ίσκιο ν’ ακουμπήσω.
Ποτέ δεν έβλαψα κανένα.
Κι αγάπησα μόνο εσένα.
Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς;

Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς;
Σε ποιό βαγόνι μπήκες;
Άδειο σταθμό με παρατάς,
στο μαύρο χάλι που με βρήκες.

Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς;
Σε ποιόν ώμο τώρα ν’ ακουμπήσω;
Να ξεχάσω τη ζωή που βλαστημάς
και τ’ αντρίκιο δάκρυ μου ν’ αφήσω.

Πόσο μου λείπεις τώρα  που βραδιάζει.
Τώρα που η πόλη βάζει τα στολίδια.
Τώρα που η νύχτα φαρμάκι μου σταλάζει
και πια δεν ονειρεύομαι ταξίδια.

 Παναγιώτης Καλαντζής

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Lyrics: Που να'σαι τώρα,

« στις: 21/09/14, 12:31 »

Που να ‘σαι τώρα;


Γύρεψα λίγο ουρανό
και έναν ίσκιο ν’ ακουμπήσω.
Ποτέ δεν έβλαψα κανένα.
Κι αγάπησα μόνο εσένα.
Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς;

Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς;
Σε ποιό βαγόνι μπήκες;
Άδειο σταθμό με παρατάς,
στο μαύρο χάλι που με βρήκες.

Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς;
Σε ποιόν ώμο τώρα ν’ ακουμπήσω;
Να ξεχάσω τη ζωή που βλαστημάς
και τ’ αντρίκιο δάκρυ μου ν’ αφήσω.

Πόσο μου λείπεις τώρα  που βραδιάζει.
Τώρα που η πόλη βάζει τα στολίδια.
Τώρα που η νύχτα φαρμάκι μου σταλάζει
και πια δεν ονειρεύομαι ταξίδια.

 Παναγιώτης Καλαντζής