Εξοχή

[Agar-agar]

Το άλογο λύγισε απ' το βάρος του καρπού,
γλυστρά στη λάσπη, δεν μπορεί να σηκωθεί.
Στη μέση ανάμεσα στην πολιτεία και τα χωράφια.
Ο μυλωνάς μας περιμένει μ' άδεια ράφια,
που οι προμήθειες προ πολλού έχουν σωθεί.
Θα περιμένει ως το βράδυ, αλλά πού!

Νυχτώνει. Τα βουνά κλείνουν το μάτι
κι οι ασφοδέλοι μας γελάνε ειρωνικά,
οι πέτρες βαφονται στο χρώμα της ασφάλτου
κι αστράφτει η καθαρότητα του σμάλτου
καθώς οι λύκοι, περιμένοντας καρτερικά,
γλύφονται, βλέποντας εμέ και τ' άτυχο άτι.

Να ξεφορτώσω, να φωνάξω για βοήθεια.
Να πάω όμως πίσω όπου ξεκίνησα ή εμπρός;
Του μυλωνά, ξέρω, ο βοηθός είναι μπεκρής
κι εδώ κι εκεί ο δρόμος φαίνεται μακρύς.
Στη σέλλα, σπάει τα νύχια ο κόμπος ο χοντρός
Αχ! πώς πονάει το πρώτο δόντι μες τα στήθια.