2-L8 - Armed Angels, Frustrated Youth, The Art Of Self Deceit And Music Industry

[kain]

Σε αυτούς εδώ πώς και δεν έχουμε αναφερθεί ακόμα; Καλλιο αργά παρά ποτέ.

Οι 2-L8 μας έρχονται από τη Βόρειο Ελλάδα και αποτελούνται από μια ομάδα καλλιτεχνών, με μεταβλητή σύνθεση στο δισκογραφικό και θεατρικό μέρος τους, αλλά με κοινό σημείο αναφοράς τον 23χρονο μπροστάρη Κώστα Βοζίκη.
Iδού πως αυτοπαρουσιάζονται οι ίδιοι στη δισκογραφική:

2L8 is the project of the 22-year-old Kosta Voziki and a team of musicians and collaborators. The music of 2L8 does not seek a formalistic identity but is rather unfolding through a number of conscious and unconscious references. It functions more as a personal narration, overcoming all restrictions. It is post punk, pop, industrial, rock, hardcore, post rock and at the same time it is nothing like that. The accompanying elements of this musical puzzle of 2L8 meet the need of a personal expression and sketches out what we call "a personal experience".

The guitars are most of the times a bit eccentrically played, some other times they are sharp or bulky or even have a pitched sound, finally sewing melodic results.The electronic elements in some songs keep the rhythm section, or inject the whole result with sounds and atmospheres. The distinguished voice plays the role of a central instrument which undergoes continuous transformations.

Prolific and torrential the band's narration process unfolds stories of urban madness and sensitivity. The lyrics are about relationships and competitions playing the game of constant alternations of feelings and situations. The outcome is sometimes minimalistic, other times raw and realistic, at times it can become theatrical, extravagant, melodramatic and dreamy. It balances through its constant shifting of attitudes, its darkness, its melancholy, brightness, optimism and sarcasm. It is possibly a heretic album for the ones who still believe there are stories worth being told.

και στη θεατρική δραστηριότητά τους:

2-L8 theatre is an independent theatre group based in Thessaloniki, looking to mesh forms of Visual Theatre, Performing Acts, Video Art Projection with live Musical Performance. Choreography and Light design are developed along with Musical rhythmic patterns and changing atmospheres. A group that creates contemporary theatre with and for young people. Cries and lullabies mixed altogether. Grotesque aesthetics meets fragile stillness, sensitive immobility. You dont want to look but you cant do otherwise!

A looping device records live and regenerates sounds made by an electric guitar. Multiple guitar subjects build up an entire orchestra constituted by Clean, Overdriven, Processed, and Peculiar Sounding guitars. Voices blended with Distortion, Reverb, deformity and depth, forced through Filters and EQs return creating previously raw, hard and previously melodramatic, fragile, optimistic atmospheres. A sound with starting line the silence that progressively flirts more and more with the catholic noise and leads to this in order to return in the silence once again, gloriously, electing her peacefulness and elevation.

Πρόκειται για άλλο ένα αξιοπρόσεκτο αγγλόφωνο ελληνικό project που παρέδωσε το ντεμπούτο του στα τέλη του 2005 (σαν να έχει δίκιο ο αγαπητός Κ. Βήτα πως τα ελπιδοφόρα πράγματα γεννιούνται γύρω στα μέσα κάθε δεκαετίας...). Το tracklist ξεδιπλώνεται στους εξής τίτλους:

01. Wings Break Heat Image
02. Angel Cries
03. Lazy Lover
04. Wounded Animals Smell Funny
05. When the Sun Finally Rose
06. Blue Shaped Box
07. Still Ignoring Me?
08. Purple Turtle
09. Messenger
10. Kind Criminal (Part 1)
11. Kind Criminal (Part 2)

Μια δουλειά (μαζί με εκείνες των Abbie Gale, The Dead Eyes Of Youth, Night On Earth κ.ά) που δεν πρέπει να περάσει στο ντούκου, μέσα στo δισκογραφικό αλαλούμ (ειδικά στην, εν πολλοίς, αμήχανη ελληνόφωνη σκηνή) των τελευταίων ετών. Aυτήν την εποχή ετοιμάζεται το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα.
Σημειώνω πως δείγματα της δουλειάς τους μπορείτε να ακούσετε ή/και να κατεβάσετε στις ιστοσελίδες τους, ενώ ολοκληρωμένες ακροάσεις γίνονται διαθέσιμες μέσω ΠΜ.

[kain]

Προσθέτω και τα reviews των MIC και Αvopolis.

Κώστας Γ. Καρδερίνης, MIC:

Ο τίτλος παραπέμπει σ' εκείνα τα art rock έπη τύπου "Selling England by the Pound". Το περιεχόμενο μας αποκαλύπτει ένα από τα πλέον υβριδικά σιντί της νέας ανεξάρτητης, και όχι μόνο, σκηνής. Η ποικιλομορφία του έχει τη βάση της και στην διαφορετικότητα των συνθέσεων αλλά και στην τελειομανία μιας καθολικά περφεξιονιστικής παραγωγής.

Κάνοντας μια γρήγορη περιδιάβαση στα ρεύματα που ενσωματώνει, σχολιάζω ακούγοντας: Νέο-ψυχεδέλια και βαβουριάρικη ποπ με αναφορές στον Cat Stevens και το new wave των Soft Sell και των New Order. Ονειρικά φωνητικά, λερωμένα με φίλτρα, κιθάρες του Μάντσεστερ, κάτι που σιγοβράζει αλά Bowie. Έκρηξη sub pop. Ηλεκτρονικά νωχελικά παλαμάκια και μουσικό πριόνι ή μήπως θερεμίνη; Βαμπιρικά φωνητικά να μολύνουν την ατμόσφαιρα της μπαλάντας.

Και συνεχίζω: Μια προσευχή post post industrial. Οι Sisters of Mercy συναντούν τους Neubauten. Ανάσες και ηλεκτρικές ταλαντώσεις πάλλονται στο χάος. Φόρος τιμής στους XTC. Σεβεντιάρικο ριφ και φωνές απ' το πηγάδι, που εξελίσσονται σε μια Red Hot Chili μπαλάντα.

Το 7ο, Still ignoring me?, κομμάτι ξεχωρίζει. Το ρολόι χτυπάει επίμονα. Ο Aphex Twin υπομειδιά. Οι Archive και οι Tindersticks σιγοντάρουν. Η παρουσία ενός εννιάλεπτου, αφηγηματικού στιλ, κομματιού είναι ούτως ή άλλως μια παραξενιά μέσα στις άλλες, πολύ πιο σύντομες. Μνήμες από Van Der Graaf και Camel / Eloy. Το μπιτ επιμένει.

Αλλαγή ρυθμού ξανά: Μιλιταριστικά τύμπανα και μαρς στιχάκια ρίμες. Συναγερμός. Οι μηχανές δουλεύουν. Οι PIL εφορμούν. Πολύ μα πολύ σύντομο μήνυμα φτάνει στους παραλήπτες του λακωνικά. Κιθαριστική ποπ με μακρινές θύμισες από τους Marillion εκεί που πάει να αγριέψει το ρεφρέν. Ξαφνική μονωδία σε μια νότα. Θεολογικές προεκτάσεις στο στίχο. Κεκαλυμμένη ειρωνεία ή αυτοσαρκασμός; Παύση. Αστράφτει, σκοτεινιάζει, έρχεται η έξοδος.

Ψυχεδέλια, πανκ, new wave, new age, thrash και heavy πινελιές, ηλεκτρονικά πειράγματα και περάσματα, φωνητικά από εφιαλτικά μέχρι ποπ και κρουνεριάρικα.

Πιστεύω πως η συγκεκριμένη δουλειά βοηθάει την Poeta Negra να απεγκλωβιστεί από ένα πολύ στενάχωρο - πλέον - πλαίσιο χωρίς να προδώσει στο ελάχιστο τις αρχές που πρεσβεύει. Πιστεύω ακόμη ότι είμαστε όλοι μας πολύ τυχεροί που μια θεσσαλονικιώτικη μικρή εταιρία ανοίγει δρόμο στο τοπίο μιας θολής μουσικής σκηνής, τολμώντας μια τόσο φιλόδοξη και μάλλον πολυδάπανη παραγωγή.

Μια από τις πλέον ελπιδοφόρες και αισθητικά ανανεωτικές προτάσεις λίγο πριν το έβγα του 2005. Κι ένα ξαφνικό δώρο που θα εκπλήξει ευχάριστα όποιον διαλέξετε να του το χαρίσετε.

[kain]

Μάνος Μπούρας, Avopolis:

Οι εκπλήξεις συνεχίζουν να έρχονται από τη συμπρωτεύουσα, εκεί τουλάχιστον δισκογραφήθηκε ετούτη η παρθενική δουλειά ενός νεαρού μουσικού από τις Σέρρες, του Κωνσταντίνου Βοζίκη και της παρέας που τον βοηθάει να υλοποιήσει το ηχητικό του όραμα. Ακούγοντάς το, ήμουν σίγουρος ότι πίσω από τη δημιουργία του δίσκου κρυβόταν μία αγάπη για το νεοκυματικό ήχο της Μ. Βρετανίας των αρχών των ‘80ς, η ηλικία όμως του Βοζίκη (μόλις 22 χρονών) μάλλον καθιστά άκυρη την υπόθεση. Προφανώς λοιπόν συμπίπτουν τα κοινά κίνητρα πίσω από την ηχογράφηση αυτής της δουλειάς και του παραπάνω κινήματος, χώρια που η DIY αισθητική είναι εκ των συνθηκών παρούσα, απ’ τη στιγμή που ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε σπίτια και μικρά στούντιο.

Δεν έχουν μεγάλη σημασία όλα όσα προαναφέραμε εφόσον το αποτέλεσμα σε κερδίζει, και στην περίπτωση του “Armed Angles…” έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που μπορεί και το κάνει, ακόμη κι αν κινείται τη μία στιγμή στον σκοτεινό, κοφτερό ήχο του industrial και την άλλη στον ονειρικό, γλυκό ψίθυρο μιας ευγενικής ποπ μελωδίας. Οι ιδέες των 2L8 παίζουν με άνεση ανάμεσα στο απαιτητικό και το ευπρόσιτο, αν και η ακαθόριστη ταυτότητα της μουσικής τους (που σε καμία περίπτωση δεν φαντάζει εδώ σαν μειονέκτημα) δύσκολα μπορεί να απευθυνθεί και να συναντήσει φίλους σε ακροατές που δεν έχουν στο «κοντέρ» τους πολλές ώρες μουσικών αναζητήσεων. Το “When The Sun Finally Rose” θα μπορούσε να είναι στολίδι στο playlist ενός εναλλακτικού ραδιοσταθμού, αλλά κι ένα κομμάτι όπως το εννιάλεπτο “Still Ignoring Me?” θα μας έκανε να θριαμβολογούμε εάν το ακούγαμε σε ένα άλμπουμ μιας εταιρίας όπως η Secretly Canadian για παράδειγμα ή η Young God.

Δεν έχει νόημα να κοιτάζουμε στο εξωτερικό ενώ υπάρχει το δυναμικό να μας απασχολεί η εγχώρια παραγωγή, κυρίως αυτή που γίνεται με λιγοστά μέσα μεν, ξεχειλίζει από ιδέες και όνειρα δε. Το άλμπουμ των 2L8 είναι ένα τέτοιο μικρό θαύμα, ένα ολοκληρωμένο έργο που εκφράζει πολλαπλά συναισθηματικά βιώματα και μπορεί να σε μεταφέρει επί 45 λεπτά σε όλες τις πτυχές του φωτός και του σκοταδιού. Οι Nine Inch Nails πέρασαν από εδώ και άφησαν τις ευχές τους, το ίδιο έκαναν και οι Rothko αλλά και οι Sound, και μία ανάλογη περίπτωση δεν θυμόμαστε να έχουμε συναντήσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και πουθενά αλλού. Κι όσο σκεφτόμαστε πως όλα όσα περιγράφουμε παραπάνω είναι στο μεγαλύτερό τους μέρος το έργο ενός παλικαριού 22 χρόνων από τις Σέρρες, σκεφτόμαστε ότι, δεν μπορεί, το μέλλον δεν μπορεί παρά να προμηνύεται λαμπρότατο.

[kain]

Και δυο ακόμα, από το atractos.net και το postwave.gr.

Aπό πλευράς μου, το μόνο σχόλιο που έχω να κάνω είναι εκείνο ενός δανεικού στίχου: tis' not 2l8 to seek a newer world.
Aκριβώς όπως τα λέτε, κύριε Tennyson.