ΤΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

[Μ.Π]

Είναι πολύ καταθλιπτικό μέρος το παραμύθι.
Παλιό αρχοντικό, αποπνέει το γλυκό παρελθόν.
Γεμάτο από στιγμές μας κρυφές.
Ξύλινες καρέκλες και τραπέζια, γυριστή σκάλα, μικρά παράθυρα.
Σαν να σε φυλακίζει στον πανέμορφο κόσμο του...
Σ' έναν κόσμο φτιαγμένο από αγάπη...
Όμως δεν σ' αφήνει να δεις από τα μικρά παράθυρα τον αληθινό κόσμο...
Σε κλείνει σ' ένα τοπίο τόσο γλυκό που τελικά καταλήγει να σε πληγώνει.
Οι μορφές μας ζωγραφισμένες απαλά σ' έναν τοίχο.
Ένα παραμύθι κι εμείς, που τελείωσε γρήγορα και θλιβερά,
όπως άλλωστε κάθε παραμύθι της ζωής...
Τα παραμύθια των βιβλίων κοιτούν απορημένα.

Σοκολάτα...
Χάνσελ και Γκρέτελ...
Όμορφα ψέματα.
Ψέματα όμως...



(Για όσους ζουν στην Αθήνα έχω να πω ότι αναφέρεται στο Παραμύθι, ένα μαγαζί στην Γλυφάδα κοντα στην παραλια. και ιδιαίτερα αν συνδεθεί με δικές τους καταστάσεις, όπως σε εμένα.)

[pascal.]

Περιγράφεις το παραμύθι με τρόπο παραμυθιού. Θα μπορούσε όντως να είναι ο επίλογος ενός τέτοιου.

(Έχουμε και τα ίδια αρχικά!)

[Μ.Π]

μπορεισ να γινεισ λιγο πιο σαφησ; συγνωμη αλλα δεν καταλαβα τι ακριβωσ εννοεισ.

[pascal.]

Δεν ξέρω τι ακριβώς σε μπέρδεψε. Θα μπορούσε αυτό που έγραψες να είναι ο επίλογος σε ένα αληθινό παραμύθι, γιατί η γλώσσα που χρησιμοποιείς θυμίζει παραμύθια.

(Δε νομίζω να σε μπέρδεψε το ότι και τα δικά μου αρχικά ονόματος είναι Μ.Π.)

[Μ.Π]

Τα δικα μου αρχικα ονοματοσ δεν ειναι μ.π. το μ.π ειναι κατι αλλο, δεν εχει να κανει με το κανονικο μου ονομα. σ'ευχαριστω παντωσ, για τα σχολια. αν και τα παραμυθια συνηθωσ τελειωνουν αισιοδοξα..

[Χρυσάνθη]

Τα παραμύθια των βιβλίων κοιτούν απορρημένα....Φοβερό, όπως και όλο το ποίημά σου,  τα σέβη μου!!!!

[Μ.Π]

σ'ευχαριστω χρυσανθη! 
και σε ευχαριστω που μου δινεις την ευκαιρια να βλεπω τον εαυτο μου στις ατελειωτες νυχτες, στις ασπρες και μπλε ζωγραφιες της θαλασσας, στην μουσικη μου και στους φοβους μου, που μου θυμιζει το "μ'ασπρο και μπλε"...