Η Μπαλάντα του μη-Θανάτου

[Πέτροc]

Μαστουρωμένος από τσίκνα κι ευωδιές
Πάνω στον τύμβο να ονειρεύομαι φευγάτος
Κονομημένος κι εναγίσματα γεμάτος
ξεκοκαλίζοντας του Ορφέα τις γραφές
 
Να ξεστομίζω στις Κυράδες προστυχιές
να βλαστημάω όποιον θέλει να μπαρκάρει
Βίρα την άγκυρα μαζί με το Βαρκάρη
μα να ποθώ και τις απέναντι στεριές
 
Σκλάβα μου αιώνια απ’ των φίλων τις ευχές
μαζί ρεμβάζοντας μ’ ενθουσιασμό κοπέλας
την καθαρή αστροφεγγιά, το βόρειο Σέλας,
ώσπου ένα βέλος να μας κάψει τις καρδιές
 
Με την Κυρά μου στρωματσάδα κι αγκαλιές
φωτιές μου βάζει η πολύχρωμή της φούστα
να την πειράζω, να μου κάνει όλα τα γούστα
κοντά στις βρώμικες του Γάγγη τις ακτές
 
Σε τεφροδόχο να ξυπνώ τις χειμωνιές
στην εταζέρα, φυλαγμένος απ’ τα χρόνια 
γκομενικά να συμβουλεύω τα εγγόνια
και διηγήσεις από μέρες πιο ζεστές
 
Να με σπουδάζουνε μπουμπούκια στις σχολές
ξανθά πιπίνια να με γδύνουν με τα μάτια
να μου θωπεύουν τα καλύτερα κομμάτια
μικρά κι αθώα γιατρουδάκια, φοιτητές
 
Σε έμβρυα στάση να αναθρέφω χαραυγές
μια φλαμουριά ή ένα θεόρατο πλατάνι
κάτω απ’ τον ίσκιο του να στήνεται γαϊτάνι
τα φύλλα του να σας λερώνουν τις αυλές
 
Να με κρατήσουν ζωντανό οι ταριχευτές
και να μπαζώσουν πάνω μου μια πυραμίδα
μπας και φυλάξω αναμμένη την ελπίδα
να με θυμούνται οι επόμενες γενιές
 
Κι αν στα τριήμερα με πιάσουνε κλειστές
θ’ αναστηθώ και θα ταΐσω συγγενείς μου
κονιάκ, καφέδες και λαχτάρες εγγενείς μου
ν’ ακούσω ρέκβιεμ μα και τρίχορδες πενιές


Πέτροc / Νοε 2017

Έτσι ... επειδή σάλταρα ψες ... 
κι επειδή ακόμα θυμόμαστε τον Σπήλιο ... 

[Βραζίλης]

Έτσι, έτσι! Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!

Ένα ποίημα αποστροφής στον θάνατο και λαχτάρας ζωής στο έπακρο. Ακόμα κι αν γίνει η μετάβαση στον άλλο κόσμο, το πείσμα θα κάνει τον ήρωα να στοιχειώνει τον κόσμο των ζωντανών.

[Ιππέας]

Εύγε !!!  Πολύ  ωραίο !!!  Ωδή στους εραστές της ζωής , στους κλέφτες του θανάτου ...